Οργανωμένο…χάος
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟ’ πε ειλικρινής τουρίστας για την Αθήνα και ισχύει για τη σύγχρονη Ελλάδα της ανοργανωσιάς. «Οργανωμένο χάος» είπε ο άνθρωπος κι εμείς ψάχνουμε για τον δημιουργό του. Μάταια, κι άδικος κόπος. Διαχέεται το…ταλέντο του καλλιτέχνη-δημιουργού, επιμερίζεται σε πρόσωπα, σινάφια και πολιτικούς, δεν βγάζεις άκρη και σκύβεις το κεφάλι. Πάλι καλά που δεν έτυχε (ο τουρίστας) σε απεργία και ο τουρισμός σε εμπάργκο απεργών.
ΝΑ τα πάρουμε απ’ την αρχή, περί την απεργία και τη νοοτροπία, ως όπλου συνταγματικά κατοχυρωμένου σε καπιταλιστικές κοινωνίες. Αφού εκφράσουμε, προκαταβολικά, τη θλίψη μας για ορισμένους που έστρωσαν τη ζωή τους κι ίσως βρεθούν στο δρόμο. Μακάρι να μην υπάρξουν απολύσεις-αρκεί κάποια μυαλά ν’ αλλάξουν.
«ΕΚΕΙ» έκτιζαν τον σοσιαλισμό και είδαμε τα χαΐρια τους. Και χρεωθήκαμε βαλκάνιους μετανάστες πριν πλακώσουν μακρινοί (λαθρο)μετανάστες. Ήταν (στις λεγόμενες) σοσιαλιστικές χώρες η απεργία άγνωστη λέξη και κατάντησε η δουλειά τους να είναι συνεχής…απεργία. Με το ενδιαφέρον του «εργαζόμενου» κρεμασμένο στο τσιγάρο του πωλητή περιμένοντας τον πελάτη. Η ατομική αδιαφορία γέννησε την κρατική κι όλοι μαζί στον…γκρεμό. Για να επαίρεται ο καπιταλισμός για τις «αρχές» του και να καμώνεται πως σέβεται τον απεργό.
ΚΙ ερχόμαστε στην Ελλάδα-καπιταλιστικό κακέκτυπο και οπωρώνα κάθε λογής φρούτου, ελεύθερου να εκφραστεί. Μια ματιά στο δημόσιο και τους «λειτουργούς» του. Τυχαία, πάμε στους εργαζόμενους και «εργαζόμενους» τμήματος του ΠΟΕ-ΟΤΑ, ξαπλωτούς στη μονιμότητα και ανέμελους. Απ’ την επόμενη μέρα. Ποιαν ημέρα; Του διορισμού τους! Με το ενδιαφέρον έντονο μόνο για τον διορισμό (απ’ το παράθυρο). Κι ύστερα; Χάος! Με τα σκουπίδια ως τα μπούνια μιας Ελλάδας-ανοιχτής χωματερής και κλειστών κυκλωμάτων.
ΗΤΑΝ, λοιπόν, η απεργία δικαίωμα για χρήση και κατάχρηση, ήταν και η Ελλάδα κρεμασμένη στον συνδικαλισμό. Ωστόσο, άλλοι καιροί, άλλα χρόνια. Σήμερα τρέχουμε, «κινδυνεύουμε» και «αγωνιζόμαστε». Πώς; Μήπως πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά-φάρμακο για προσωπική και συνολική προκοπή;
ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ για μόνιμη «απεργία» μέσω…απόλυσης και επιλέγουν την απεργία για όπλο. Με την ψευδαίσθηση του μπαμπούλα σε Κράτος σκληρό. Απέναντι σε αποφασισμένους για ανθρωποθυσίες. Κι είναι η απεργία ούριος άνεμος για το καράβι των απολύσεων.
ΔΕΣ και άκου τους εν δυνάμει αυριανούς δημάρχους, βουλευτές και περιφερειάρχες. Πάρε για δείγμα τον κ. Νικήτα Κακλαμάνη που όλα τα στρογγυλεύει πριν τα κάνει εύπεπτο χυλό. Χωρίς τραμπούκους ξοπίσω του δίκην Καμίνη. Γιατί κι από ποιον να κινδυνέψει, και ο Δήμος της Αθήνας ίσως τον…περιμένει.
ΔΕΣ τους πόσο προσεχτικά στήνονται απέναντι στον ψηφοφόρο, πόσο αριστοτεχνικά οικοδομούν το…χάος.
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟ’ πε ειλικρινής τουρίστας για την Αθήνα και ισχύει για τη σύγχρονη Ελλάδα της ανοργανωσιάς. «Οργανωμένο χάος» είπε ο άνθρωπος κι εμείς ψάχνουμε για τον δημιουργό του. Μάταια, κι άδικος κόπος. Διαχέεται το…ταλέντο του καλλιτέχνη-δημιουργού, επιμερίζεται σε πρόσωπα, σινάφια και πολιτικούς, δεν βγάζεις άκρη και σκύβεις το κεφάλι. Πάλι καλά που δεν έτυχε (ο τουρίστας) σε απεργία και ο τουρισμός σε εμπάργκο απεργών.
ΝΑ τα πάρουμε απ’ την αρχή, περί την απεργία και τη νοοτροπία, ως όπλου συνταγματικά κατοχυρωμένου σε καπιταλιστικές κοινωνίες. Αφού εκφράσουμε, προκαταβολικά, τη θλίψη μας για ορισμένους που έστρωσαν τη ζωή τους κι ίσως βρεθούν στο δρόμο. Μακάρι να μην υπάρξουν απολύσεις-αρκεί κάποια μυαλά ν’ αλλάξουν.
«ΕΚΕΙ» έκτιζαν τον σοσιαλισμό και είδαμε τα χαΐρια τους. Και χρεωθήκαμε βαλκάνιους μετανάστες πριν πλακώσουν μακρινοί (λαθρο)μετανάστες. Ήταν (στις λεγόμενες) σοσιαλιστικές χώρες η απεργία άγνωστη λέξη και κατάντησε η δουλειά τους να είναι συνεχής…απεργία. Με το ενδιαφέρον του «εργαζόμενου» κρεμασμένο στο τσιγάρο του πωλητή περιμένοντας τον πελάτη. Η ατομική αδιαφορία γέννησε την κρατική κι όλοι μαζί στον…γκρεμό. Για να επαίρεται ο καπιταλισμός για τις «αρχές» του και να καμώνεται πως σέβεται τον απεργό.
ΚΙ ερχόμαστε στην Ελλάδα-καπιταλιστικό κακέκτυπο και οπωρώνα κάθε λογής φρούτου, ελεύθερου να εκφραστεί. Μια ματιά στο δημόσιο και τους «λειτουργούς» του. Τυχαία, πάμε στους εργαζόμενους και «εργαζόμενους» τμήματος του ΠΟΕ-ΟΤΑ, ξαπλωτούς στη μονιμότητα και ανέμελους. Απ’ την επόμενη μέρα. Ποιαν ημέρα; Του διορισμού τους! Με το ενδιαφέρον έντονο μόνο για τον διορισμό (απ’ το παράθυρο). Κι ύστερα; Χάος! Με τα σκουπίδια ως τα μπούνια μιας Ελλάδας-ανοιχτής χωματερής και κλειστών κυκλωμάτων.
ΗΤΑΝ, λοιπόν, η απεργία δικαίωμα για χρήση και κατάχρηση, ήταν και η Ελλάδα κρεμασμένη στον συνδικαλισμό. Ωστόσο, άλλοι καιροί, άλλα χρόνια. Σήμερα τρέχουμε, «κινδυνεύουμε» και «αγωνιζόμαστε». Πώς; Μήπως πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά-φάρμακο για προσωπική και συνολική προκοπή;
ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ για μόνιμη «απεργία» μέσω…απόλυσης και επιλέγουν την απεργία για όπλο. Με την ψευδαίσθηση του μπαμπούλα σε Κράτος σκληρό. Απέναντι σε αποφασισμένους για ανθρωποθυσίες. Κι είναι η απεργία ούριος άνεμος για το καράβι των απολύσεων.
ΔΕΣ και άκου τους εν δυνάμει αυριανούς δημάρχους, βουλευτές και περιφερειάρχες. Πάρε για δείγμα τον κ. Νικήτα Κακλαμάνη που όλα τα στρογγυλεύει πριν τα κάνει εύπεπτο χυλό. Χωρίς τραμπούκους ξοπίσω του δίκην Καμίνη. Γιατί κι από ποιον να κινδυνέψει, και ο Δήμος της Αθήνας ίσως τον…περιμένει.
ΔΕΣ τους πόσο προσεχτικά στήνονται απέναντι στον ψηφοφόρο, πόσο αριστοτεχνικά οικοδομούν το…χάος.
