Παραίτηση Ξαρχάκου (Μέρος 2ο)
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι μόνο η φυσική είτε φτιαχτή ιδιορρυθμία κάποιων-πολλών του πάλκου και της πίστας. Είναι και το…στρατιωτικό. Για καμάρι του έλληνα, κάποτε, που όλο και το αποφεύγει ο νεοέλληνας. Και γιατί να τυραννάει τον καλλιτέχνη η ιδέα του «χακί»; Φίρμα είναι, χειροκροτείται για τις δημιουργίες του, ανέχονται τις παραξενιές του. Δηλώνει, βολικά, «τρελός» και παίρνει το «χαρτί», του φεύγει ο βραχνάς. Ένα στιγμιαίο…ψεματάκι συναινούντος του γιατρού, και τις σκοπιές τις κάνουν άλλοι.
ΑΠ’ τους «πατριώτες» της Βουλής, λοιπόν, στους «καλλιτέχνες» που δεν είναι πλασμένοι για χιόνια και αρβύλες. Στην πλειοψηφία τους οι εκλεγμένοι μας (και ενίοτε μη εκλεκτοί) εθνοπατέρες δεν πάτησαν στο στρατό νόμιμα (και ανήθικα) εξαγοράζοντας τη θητεία τους. Πώς, λοιπόν, να «κρεμάσουν» τους φυγόστρατους του καλλιτεχνικού μας κόσμου;
ΓΙ αυτό και δεν υπηρέτησαν είτε μισοϋπηρέτησαν οι κ. κ. Σαββόπουλος, Λαζόπουλος κ. ά. πολλοί. Με τον πρώτο να «ξοφλάει» το (ανεξόφλητο) χρέος του στην Πατρίδα με συναυλίες για τους φαντάρους και τον δεύτερο να τον «ντύνουν» για ελάχιστους μήνες, αφού τον κάναν’…τσακωτό (επί φυγοστρατεία).
ΚΑΙ πάμε στα «εθνικά» καλλιτεχνικά μας. Στις κρατικές μας σκηνές, σχολές και ορχήστρες. Με το Κρατικό της ΕΜΣ της «Μεγάλης Φτωχομάνας» (μικρό) αντίβαρο του Εθνικού να «αντιμάχεται» το «Κλεινόν Άστυ» των…φιρμών και των επιχορηγήσεων.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ οι θεατρόφιλοι…θαμώνες κρατικών μας αιθουσών με τον πολιτισμό και την παιδεία τους. Απέναντι, ο μέσος έλληνας που όλο και απομακρύνεται απ ‘το κλασικό και σοβαρό. Γιατί; Από την παραμένουσα «παιδεία» των καταλήψεων και της «πενταήμερης», καθώς και του…επιδειξία στην πίστα του σκυλάδικου. Απ’ την ακρίβεια της ζωής και τελευταία της κρίσης, με την κατάργηση(!) ορχηστρών της ΕΡΤ.
ΠΑΡ όλα αυτά, ο έλληνας νιώθει την τέχνη, έχει φιλότιμο και αναγνωρίζει τους άξιους. Και τους τιμά. Σε ύπατα αξιώματα, αλλά και τιμητικές θέσεις. Τιμά τον Μάνο και τον Μίκη, δέχεται το όνομα του Νίκου Κούρκουλου στη νέα πτέρυγα τους Εθνικού. Και, βέβαια, τον Σταύρο Ξαρχάκο πρόεδρο στο ΔΣ.
ΑΠΟ’ κει και πέρα, αρχίζει η δράση των κυκλωμάτων. Οι αθέατοι που «εργάζονται» και βυσσοδομούν, ορίζουν και καθορίζουν, χωρίς να «εκτίθενται».
ΜΕ τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου μεγαλώσαμε και γέμισε η ζωή μας λυρισμό. Θλίψη και ελπίδα. Κι αν είναι ο Σταύρος μεγάλος συνθέτης, είναι ένας σπάνιος ενορχηστρωτής. Ορίζει, διευθύνοντας, ποιος, για πόσο και τι ήχο θα βγάλει την κατάλληλη στιγμή, με την ορχήστρα υπάκουο εργαλείο με ρόλους τέλεια μοιρασμένους (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ).
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι μόνο η φυσική είτε φτιαχτή ιδιορρυθμία κάποιων-πολλών του πάλκου και της πίστας. Είναι και το…στρατιωτικό. Για καμάρι του έλληνα, κάποτε, που όλο και το αποφεύγει ο νεοέλληνας. Και γιατί να τυραννάει τον καλλιτέχνη η ιδέα του «χακί»; Φίρμα είναι, χειροκροτείται για τις δημιουργίες του, ανέχονται τις παραξενιές του. Δηλώνει, βολικά, «τρελός» και παίρνει το «χαρτί», του φεύγει ο βραχνάς. Ένα στιγμιαίο…ψεματάκι συναινούντος του γιατρού, και τις σκοπιές τις κάνουν άλλοι.
ΑΠ’ τους «πατριώτες» της Βουλής, λοιπόν, στους «καλλιτέχνες» που δεν είναι πλασμένοι για χιόνια και αρβύλες. Στην πλειοψηφία τους οι εκλεγμένοι μας (και ενίοτε μη εκλεκτοί) εθνοπατέρες δεν πάτησαν στο στρατό νόμιμα (και ανήθικα) εξαγοράζοντας τη θητεία τους. Πώς, λοιπόν, να «κρεμάσουν» τους φυγόστρατους του καλλιτεχνικού μας κόσμου;
ΓΙ αυτό και δεν υπηρέτησαν είτε μισοϋπηρέτησαν οι κ. κ. Σαββόπουλος, Λαζόπουλος κ. ά. πολλοί. Με τον πρώτο να «ξοφλάει» το (ανεξόφλητο) χρέος του στην Πατρίδα με συναυλίες για τους φαντάρους και τον δεύτερο να τον «ντύνουν» για ελάχιστους μήνες, αφού τον κάναν’…τσακωτό (επί φυγοστρατεία).
ΚΑΙ πάμε στα «εθνικά» καλλιτεχνικά μας. Στις κρατικές μας σκηνές, σχολές και ορχήστρες. Με το Κρατικό της ΕΜΣ της «Μεγάλης Φτωχομάνας» (μικρό) αντίβαρο του Εθνικού να «αντιμάχεται» το «Κλεινόν Άστυ» των…φιρμών και των επιχορηγήσεων.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ οι θεατρόφιλοι…θαμώνες κρατικών μας αιθουσών με τον πολιτισμό και την παιδεία τους. Απέναντι, ο μέσος έλληνας που όλο και απομακρύνεται απ ‘το κλασικό και σοβαρό. Γιατί; Από την παραμένουσα «παιδεία» των καταλήψεων και της «πενταήμερης», καθώς και του…επιδειξία στην πίστα του σκυλάδικου. Απ’ την ακρίβεια της ζωής και τελευταία της κρίσης, με την κατάργηση(!) ορχηστρών της ΕΡΤ.
ΠΑΡ όλα αυτά, ο έλληνας νιώθει την τέχνη, έχει φιλότιμο και αναγνωρίζει τους άξιους. Και τους τιμά. Σε ύπατα αξιώματα, αλλά και τιμητικές θέσεις. Τιμά τον Μάνο και τον Μίκη, δέχεται το όνομα του Νίκου Κούρκουλου στη νέα πτέρυγα τους Εθνικού. Και, βέβαια, τον Σταύρο Ξαρχάκο πρόεδρο στο ΔΣ.
ΑΠΟ’ κει και πέρα, αρχίζει η δράση των κυκλωμάτων. Οι αθέατοι που «εργάζονται» και βυσσοδομούν, ορίζουν και καθορίζουν, χωρίς να «εκτίθενται».
ΜΕ τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου μεγαλώσαμε και γέμισε η ζωή μας λυρισμό. Θλίψη και ελπίδα. Κι αν είναι ο Σταύρος μεγάλος συνθέτης, είναι ένας σπάνιος ενορχηστρωτής. Ορίζει, διευθύνοντας, ποιος, για πόσο και τι ήχο θα βγάλει την κατάλληλη στιγμή, με την ορχήστρα υπάκουο εργαλείο με ρόλους τέλεια μοιρασμένους (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ).
