Μη δεν μας…ξανάρθει ο τουρίστας;
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ σε κρίση, το ίδιο και η Ευρώπη. Για τα δικά της σφάλματα, αλλά και γιατί το’ θελαν οι μακρινοί μας «Σύμμαχοι, προστάτες κλπ». Ήθελε η «Γηραιά» την…ανεξαρτησία της και ένωσε τα κράτη της με κοινό νόμισμα και με παλιούς πολιτισμούς, ποικίλους και ανόμοιους. Υπογράφηκε η συμφωνία πειθάρχησαν οι λαοί, αλλά η «υπερπόντια» ματιά του «μεγάλου αδελφού» έπεφτε πάνω της βαριά, ασήκωτη και απαγορευτική. Για πολλά που είχαν να κάνουν με τα Αμερικάνικα συμφέροντα και για λίγα που θα τα ‘ λυνε η ίδια.
ΑΝΑΜΕΣΑ τους κι εμείς, της Ψωροκώσταινας τα άξια τέκνα, κάτι σαν κολλητήρια χωρίς ανατροφή, αμόρφωτοι και ασυμμόρφωτοι στην ευρωπαϊκή ιδέα των νόμων και των κανονισμών. Μαθημένοι σε κόλπα ελληνικά και με συνήθειες παλιές. Όσο και ο ελληνισμός που κατέκτησε τον κόσμο, αλλά πέρασε κι απ’ τα σκοτάδια της Τουρκοκρατίας, για να του απομείνει κάτι από νοοτροπία, συνήθειες και πρακτική.
ΚΙ ερχόμαστε στις μέρες μας, άγριες μέρες ιδιωτικής δράσης σε πλαίσιο ιδιωτικής (λεγόμενης) πρωτοβουλίας παρεξηγημένης όσο ποτέ. Με Κράτος που το λειτούργησαν κι αυτό σαν μαγαζί άρπαγες, κλέφτες και επιτήδειοι. Με τραυματικές εμπειρίες «αναξιοποίητες», αλλά και με τη σιγουριά πως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
ΚΑΙ ποιο είναι το μεγάλο όπλο μας απέναντι στην ανεργία, αντίδοτο της κρίσης και ελπίδα για να εισρεύσει ξένο χρήμα με επισκέπτες από κάθε γωνιά της γης; Ο Τουρισμός! Με «κίνητρα» για τον ξένο που το ’χε όνειρο να γνωρίσει την Ελλάδα και τους Έλληνες.
ΕΠΙΑΣΕ στεριά το καράβι, πάτησε στη γη το πόδι του κι έριξε τη ματιά τριγύρω. Βρίσκονταν στην Ελλάδα της ιστορίας και του πολιτισμού. Δίπλα στον έλληνα της καθημερινότητας, που κρύβει μέσα του έναν μικρό Οδυσσέα. Η πιάτσα, το ταξί, ο ταξιτζής. Δεν άκουγε κλασική μουσική ο τελευταίος-είχε στη διαπασών την πενιά και στα χείλη τη μαγκιά. Και το ταξίμετρο πειραγμένο και μαστορεμένο. Δεν ανήκε στους τίμιους επαγγελματίες-ανήκε στους άλλους μισούς. Της μαγκιάς και της ατιμώρητης κλεψιάς. Και, βέβαια, θα πάει φυλακή κάποιος που σου ‘ κλεψε το πορτοφόλι, αλλά τον ασίκη του βολάν θα τον…συμμορφώσουν με συμβουλές και νουθεσίες.
ΚΑΙ βρέθηκαν τα μισά ταξί «πειραγμένα», με τον οδηγό τους κλέφτη(!) και τον ιδιοκτήτη…ανήξερο κλεπταποδόχο. Με την καπατσοσύνη του «επαγγελματία» χύμα στην άσφαλτο κι άλλοτε κρυμμένη στις παγίδες που στήνει ο ρωμιός. Και με την Πολιτεία παρατηρητή!
ΔΕΝ χαλαλίζουμε την Ελλάδα στον κάθε ατιμώρητο μπαγαπόντη που «δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά».
ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ σε κρίση, το ίδιο και η Ευρώπη. Για τα δικά της σφάλματα, αλλά και γιατί το’ θελαν οι μακρινοί μας «Σύμμαχοι, προστάτες κλπ». Ήθελε η «Γηραιά» την…ανεξαρτησία της και ένωσε τα κράτη της με κοινό νόμισμα και με παλιούς πολιτισμούς, ποικίλους και ανόμοιους. Υπογράφηκε η συμφωνία πειθάρχησαν οι λαοί, αλλά η «υπερπόντια» ματιά του «μεγάλου αδελφού» έπεφτε πάνω της βαριά, ασήκωτη και απαγορευτική. Για πολλά που είχαν να κάνουν με τα Αμερικάνικα συμφέροντα και για λίγα που θα τα ‘ λυνε η ίδια.
ΑΝΑΜΕΣΑ τους κι εμείς, της Ψωροκώσταινας τα άξια τέκνα, κάτι σαν κολλητήρια χωρίς ανατροφή, αμόρφωτοι και ασυμμόρφωτοι στην ευρωπαϊκή ιδέα των νόμων και των κανονισμών. Μαθημένοι σε κόλπα ελληνικά και με συνήθειες παλιές. Όσο και ο ελληνισμός που κατέκτησε τον κόσμο, αλλά πέρασε κι απ’ τα σκοτάδια της Τουρκοκρατίας, για να του απομείνει κάτι από νοοτροπία, συνήθειες και πρακτική.
ΚΙ ερχόμαστε στις μέρες μας, άγριες μέρες ιδιωτικής δράσης σε πλαίσιο ιδιωτικής (λεγόμενης) πρωτοβουλίας παρεξηγημένης όσο ποτέ. Με Κράτος που το λειτούργησαν κι αυτό σαν μαγαζί άρπαγες, κλέφτες και επιτήδειοι. Με τραυματικές εμπειρίες «αναξιοποίητες», αλλά και με τη σιγουριά πως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
ΚΑΙ ποιο είναι το μεγάλο όπλο μας απέναντι στην ανεργία, αντίδοτο της κρίσης και ελπίδα για να εισρεύσει ξένο χρήμα με επισκέπτες από κάθε γωνιά της γης; Ο Τουρισμός! Με «κίνητρα» για τον ξένο που το ’χε όνειρο να γνωρίσει την Ελλάδα και τους Έλληνες.
ΕΠΙΑΣΕ στεριά το καράβι, πάτησε στη γη το πόδι του κι έριξε τη ματιά τριγύρω. Βρίσκονταν στην Ελλάδα της ιστορίας και του πολιτισμού. Δίπλα στον έλληνα της καθημερινότητας, που κρύβει μέσα του έναν μικρό Οδυσσέα. Η πιάτσα, το ταξί, ο ταξιτζής. Δεν άκουγε κλασική μουσική ο τελευταίος-είχε στη διαπασών την πενιά και στα χείλη τη μαγκιά. Και το ταξίμετρο πειραγμένο και μαστορεμένο. Δεν ανήκε στους τίμιους επαγγελματίες-ανήκε στους άλλους μισούς. Της μαγκιάς και της ατιμώρητης κλεψιάς. Και, βέβαια, θα πάει φυλακή κάποιος που σου ‘ κλεψε το πορτοφόλι, αλλά τον ασίκη του βολάν θα τον…συμμορφώσουν με συμβουλές και νουθεσίες.
ΚΑΙ βρέθηκαν τα μισά ταξί «πειραγμένα», με τον οδηγό τους κλέφτη(!) και τον ιδιοκτήτη…ανήξερο κλεπταποδόχο. Με την καπατσοσύνη του «επαγγελματία» χύμα στην άσφαλτο κι άλλοτε κρυμμένη στις παγίδες που στήνει ο ρωμιός. Και με την Πολιτεία παρατηρητή!
ΔΕΝ χαλαλίζουμε την Ελλάδα στον κάθε ατιμώρητο μπαγαπόντη που «δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά».
