Σε ένα κουτσουρεμένο 19ο Συνέδριο (τρεις μέρες αντί τεσσάρων, σε περίοδο που θα ’πρεπε να διαρκέσει δέκα...), εκλέχτηκε νέος Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ ο σκληροπυρηνικός «οικονομολόγος» (;;;) Δ. Κουτσούμπας, 58 ετών. Είναι μια ηλικιακή –αλλά όχι και πολιτικο–ιδεολογική, ως φαίνεται…– ανανέωση...
Γιατί ο άχρωμος γραφειοκράτης, κλασσικός κομματικός «απαράτσνικ» Κουτσούμπας, μπήκε μάλλον εκεί για να επιτρέψει –αν όχι να «υπηρετήσει»– την τελική επέλαση των «νέο–σταλινικών» της Ομάδας Παφίλη–Πρωτούλη, υποστηριζόμενης από τον Μαϊλη και λοιπούς δεινοσαύρους που περιέσφιγγαν την κατά σκάλες καλύτερη και ανοιχτότερη σα μυαλό «ισορροπίστρια» Αλέκα Παπαρρήγα...
Ενώ ταυτόχρονα, άξια ιστορικά στελέχη σαν τον τ.ευρωβουλευτή Μπάμπη Αγγουράκη, τον Δημήτρη Γόντικα και τον ήπιο Σπύρο Χαλβατζή, βλέπουν να λήγει οριστικά η κομματική καριέρα τους (αυτός ο τελευταίος πλήρωσε ακριβά την αποστασία του γιου του...). Με άφαντο επίσης τον τ.Εκπρόσωπο Τύπου Γ. Μεντρέκα αλλά και τον επικεφαλής του ΠΑΜΕ εμπειρότατο συνδικαλιστή Γ. Μαυρίκο...που καταλάβαινε πολύ καλά σε τι (όχι «καταπέλτες», αλλά) «καταβόθρες» τους οδηγούσε ο «σεχταρισμός» του Περισσού…
Αυτοί οι άκαπνοι νέο–σταλινικοί (τουλάχιστον οι γηραιότεροι είχαν ρίξει και τρεις τουφεκιές, και είχαν περάσει ηρωικά από τις φυλακές, τα ξερονήσια και τα βασανιστήρια της χωροφυλακίστικης, μαυρογιαλούρικης μετεμφυλιακής «νικήτριας» Δεξιάς) κυριάρχησαν και στον Προσυνεδριακό Διάλογο, επιβάλλοντας την σεχταριστική–απομονωτίστικη γραμμή της «Λαϊκής Συμμαχίας» έναντι εκείνης του «ΑΑΔΜ»–«Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου» των προηγούμενων Συνεδρίων –που έδινε και κάποιες δυνατότητες σοβαρών και όχι καπελωτικών ιδεολογικοπολιτικών συμμαχιών της εργατικής τάξης (αιωνίας, κατ’ αυτό, «ιδιοκτησίας» του ΚΚΕ) με άλλα μικρομεσαία στρώματα που πλήττονται από τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό–καζίνο...
Δεν τα φανταστήκαμε απλά εμείς εδώ αυτά...
Τα είχε επισημάνει ακριβώς και ο πολύ γνωστός δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» Νίκος Μπογιόπουλος σε άρθρο του στον Προσυνεδριακό Διάλογο (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=354204) και δεν εκλέχτηκε ούτε σύνεδρος (!!!), όπως και ο τ.βουλευτής Σκυλλάκος…)
Βαρύτατα και αθεράπευτα τραυματισμένο από την εμπειρία του ΣΥΝ και των Μετωπικών Σχημάτων του 1990, σήμερα, για πρώτη φορά, και εκλογικά συρρικνωμένο χωρίς δικαιολογία, μια περίοδο που θα ’πρεπε να ’χει φτάσει στο 25% –αντί της «Χ.Α.» που προσεγγίζει διψήφια νούμερα και μάλιστα στις «προλεταριακές περιοχές»…το ΚΚΕ του 4,5%, κλείνεται όλο και πιο πολύ στον εαυτό του, αρνούμενο να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του, και αποστρέφεται οτιδήποτε «μεταβατικό» ή «μετωπικό» στο κρίσιμο θέμα των συμμαχιών, που όλα τους θέλουν γερούς «κοιλιακούς», ευελιξία και συνολική μακροπρόθεσμη στρατηγική.
Και προκρίνει το «εμείς μόνοι μας, κι όποιος θέλει ας έρθει, αν συμφωνεί απολύτως μαζί μας και δέχεται τις απόψεις μας αμάσητες»...
Γι’ αυτό και απευθύνονται στον «απλό λαό» για «Λαϊκή Συμμαχία», και όχι σε άλλα Κόμματα και σχηματισμούς της Αριστεράς.
Οι αλλοπρόσαλλες ηλιθιότητες του «νεο–ΠΑΣΟΚ» ΣΥΡΙΖΑ των 100 συνιστωσών και η «δεξιά» ενδοτικότητα της «Κυβερνώσας εν ακυβερνησία» ΔΗΜΑΡ εκλήφθηκαν λανθασμένα από το ΚΚΕ όχι σαν ευκαιρία για εκσυγχρονισμό, άνοιγμα στην κοινωνία και κάλυψη του κενού στα αριστερά που αφήνουν αυτοί οι δυο χώροι, αλλά, αντίθετα κι αψυχολόγητα, σαν δικαιολογία για ακόμη πιο σκληρή γραμμή!..
Και, απορρίπτοντας με βδελυγμία την ιδέα των «σταδίων», υιοθετούν την ανεδαφική άποψη ότι σε μια χώρα διαλυμένη είναι επίκαιρος έτσι, κατ’ ευθείαν, μια κι έξω, με ένα μόνο «άλμα», ο «σοσιαλισμός» (!!!) που τον μπερδεύουν, μαρξιστές τάχα αυτοί, με τον «κομμουνισμό» (ενοποιημένα «σοσιαλισμός–κομμουνισμός» με μόνο μια παύλα ανάμεσα…)
Που ασφαλώς θα τον εφαρμόσουν με Πολιτοφυλακές και τρόμο παντού (σαν κι αυτές που περιγράφει ο Γκατζογιάννης στο συνταρακτικό βιβλίο του «Ελένη»), καθώς δεν μπορούν να μας δείξουν ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ που να εφαρμόζεται σήμερα αυτό που υπονοούν –αλλά δεν αρθρώνουν…– πλην ίσως μόνο της Βορείου Κορέας πια…
Με την εκλογή του νέου ηλικιακά –αλλά ακόμη πιο δογματικού– καινούργιου Γ.Γ., που απέτυχε να βγει καν βουλευτής, το ΚΚΕ…-με αυτή την «ανανέωση» –που μάλλον με «αναπαλαίωση» μοιάζει...– δυο δρόμους έχει:
- Ή την απόλυτη περιχαράκωση, που θα το οδηγήσει κάτω του 3%, εκτός Βουλής και στα α–κοινώνητα «βουνά» μαζί με τα αγρίμια –δύσκολο πράγμα ο κοινωνικός «κάμπος», γιατί εκεί φαίνεσαι τι είσαι από παντού κι από μακριά…
- ...ή μετάπτωση σε ισχυρότατους εσωτερικούς κραδασμούς –των οποίων τα προσεισμικά σημάδια ήδη φάνηκαν...– και πάλη των δύο παραπάνω γραμμών στο εσωτερικό του, που ενδεχόμενα θα οδηγήσουν και πάλι σε αποχωρήσεις –αν όχι διασπάσεις...– αλλά ίσως κάποτε και σε μια προσγείωσή του στον 21ο αιώνα, από τον 19ο όπου είναι κολλημένο...
Ή και στα δύο, εναλλασσόμενα και «εν παραλλήλω»...
Ό,τι από αυτά κι αν συμβεί, τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα πληρώσουν αυτή την παραπέρα περιθωριοποίηση ενός Κόμματος με εργατικές και λαϊκές αναφορές και αγώνες, που –αρέσει δεν αρέσει–συντέλεσαν ιστορικά σε κατακτήσεις υπέρ των εργαζομένων.
Εκεί πρέπει τώρα πλέον να παρέμβει ο ΛΑ.Ο.Σ…
Κατεβαίνοντας επιτέλους μαζικά στην κοινωνία, στήνοντας τους συνδικαλιστικούς του φορείς και μέτωπα, ανά κλάδο και τόπο δουλειάς, αντιμετωπίζοντας με θάρρος κάθε προβοκάτσια, να διαδραματίσει σαν «μπροστάρης» το φιλολαϊκό ρόλο όπου έχει ακόμη δρόμο να καλύψει…
