Η άλλη όψη
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΔΙΕΚΤΡΑΓΩΔΟΥΝ τα χάλια μας.
Δικά τους, δικά μας, ολονών. Με τη μια όψη (του νομίσματος) εμφανή και με
καταφανείς τις εγγραφές του, την άλλη αόρατη και σκεπασμένη. Λέμε αλήθειες (για
το παρόν), ωστόσο, χωρίς αναγωγές στο παρελθόν. Αυτό (το παρελθόν) τρομάζει
(δυστυχώς, χωρίς να διδάσκει) και πάμε παρακάτω.
ΤΙ μας «καίει» περισσότερο;
Σε ποιον «χώρο» ακουμπάει η ψυχή σου και χτυπιέσαι για την κατάντια; Είναι
τα…μπουζούκια που σου έλειψαν, η εκπαίδευσή μας που παράγει αγραμμάτους, οι
συγκοινωνίες μας σε δρόμους της λακκούβας και των σκουπιδιών;
Θεώρησέ τα
δεδομένα στην Ελλάδα όπου (ακόμα) κλέβουν σκάρες των «ομβρίων», εξαφανίζουν
καλώδια του ΟΤΕ για τον χαλκό και στήνουν το «Ντάτσουν» κάτω απ’ τον
μετασχηματιστή της ΔΕΗ για να φορτωθεί και να «προωθηθεί».
ΔΕΝ μας...συγκινούν
ιδιαιτέρως τα παραπάνω. Η δημόσια υγεία μάς καίει. Το «Σύστημα» που
εκφυλλίστηκε (και ακόμα το σφυροκοπούν κάποιοι ασυνείδητοι συνεχίζοντας το
πάρτι), οι ελλείψεις σε φάρμακα και ειδικότητες (από διευθυντές είμαστε
πλήρεις). Είναι διαπιστώσεις που αποθηριώνουν τον πολίτη, οπλίζουν τη γλώσσα
του για αφορισμούς και με το δίκιο του. Ωστόσο, είναι η μια όψη (και νοοτροπία
του «έκαστος των ανθρώπων δύο πήρας φέρει»). Για να φορτώνει τις ευθύνες στον
διπλανό εξαιρώντας εαυτόν από ενοχές κι ας ήταν «συλλειτουργός» του ΕΣΥ και
συναυτουργός της κατάντιας του.
ΜΑΖΙ, λοιπόν, με τα φοβερά
που εκστομίζει ο ταλαίπωρος της σήμερον, θα’ ταν καλό να θυμάται τα θλιβερά που
μας έφεραν την κρίση του ΕΣΥ στην κρίση. Τα πρόγνωρα φαινόμενα που αγνόησε, τη
σε σχέση αιτίου και αιτιατού. Καμώνεται πως δεν είδε, δεν κατέγραψε,
δεν…θυμάται:
ΤΑ γεμάτα
νοσοκομεία-ξενοδοχεία και το φακελάκι. Τα κέντρα υγείας φίσκα με πελάτες που
δεν είχαν καρέκλα να καθίσουν και τους «λειτουργούς» να μη σου μιλάνε καν, μη
χαθεί χρόνος απ’ τη διαδικασία της «μαγνητικής». Τους «πελάτες» που τους
παρέπεμπε ασμένως ο γιατρός,
αλογάριαστα, για «γενική αίματος» κάθε λίγο και λιγάκι. Τις φαρμακοβιομηχανίες
που σου χρέωναν την έρευνά τους με αστρονομικές τιμές πάνω σε φάρμακα (δήθεν)
δυσεύρετης ενεργού ουσίας.
ΜΕΧΡΙ που πανεπιστημιακοί
μεγαλογιατροί κρόταγαν «κλειστά» κρεβάτια για συγγενείς και φίλους, ενώ
προβλέπονταν για «προσωπικότητες» των «Ολυμπιακών».
ΟΙ αμαρτίες πληρώνονται, μη σηκώνουμε
τους ώμους και «δεν υπάρχουν αθώα θύματα» (Ζ. Ζ. Ρουσσώ). Κι αν είναι ευχάριστο
ν’ ακούσεις το ψέμα και δυσάρεστο να πεις την αλήθεια, ας αναποδογυρίσουμε το
νόμισμα. Υπάρχει και η άλλη όψη του.
