Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Άνθρωποι που ουδέποτε στη ζωή τους είχαν ασχοληθεί με το θέμα, εμφανίζονται τώρα να ρωτούν (αυτούς που… ασχολήθηκαν) πώς δέχθηκαν να ψηφίσουν ένα νομοσχέδιο στο προοίμιο του οποίου αναφέρεται ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 15,6% - όσο δηλαδή το εμφάνισαν η ΕΛΣΤΑΤ και ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου.
Κατά την άποψή τους, με αυτόν τον τρόπο αποδέχθηκαν όλοι πως πράγματι τόσο ήταν το έλλειμμα, δικαιώνοντας έτσι αυτούς τους οποίους κατηγορούν για τεχνητή διόγκωση των στατιστικών στοιχείων.
Πάνω σ’ αυτή τη σκέψη (λέμε τώρα) βασίζεται και η παραφιλολογία περί «ενόχλησης» των «καραμανλικών» εντός της Νέας Δημοκρατίας – οι οποίοι, όμως, υπερψήφισαν το νομοσχέδιο με τη συγκεκριμένη αναφορά.
Κατά τη γνώμη δηλαδή όλων αυτών, εκείνοι οι οποίοι δίνουν μάχη για να αποδείξουν πως το έλλειμμα φουσκώθηκε σκόπιμα για να επιβληθούν με μεγαλύτερη άνεση τα μέτρα του πρώτου μνημονίου και να φορτωθούν παράλληλα όλα τα βάρη στην κυβέρνηση Καραμανλή, υποχώρησαν από τις θέσεις τους και υπέκυψαν, βάζοντας την υπογραφή τους κάτω από ένα νούμερο που αμφισβητούν.
Και πως αφού ψήφισαν, άρχισαν να κλαψουρίζουν δεξιά κι’ αριστερά!
Φυσικά, οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η αναφορά στο έλλειμμα, σχετίζεται απλώς και μόνο με το γεγονός ότι βάσει αυτού του ελλείμματος (παραποιημένου, φουσκωμένου, συκοφαντικού)επιβλήθηκε το είδος της δημοσιονομικής προσαρμογής – και γι’ αυτό ήταν εξαιρετικά βίαιη.
Σχετίζεται δηλαδή με την παραδοχή της πραγματικότητας, αλλά όχι με την αποδοχή της.
Πώς ήταν δυνατόν να εγγραφεί στο νομοσχέδιο άλλο έλλειμμα από αυτό που (κακώς) δόθηκε από την ΕΛΣΤΑΤ στη EUROSTAT και βάσει αυτού (κακώς, κάκιστα) ακολουθήθηκε η πολιτική που ακολουθήθηκε στα τρία τελευταία χρόνια;
Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, αν δηλαδή σημείο εκκίνησης ήταν ένα έλλειμμα της τάξης του 12% ή του 13% (κάτι το οποίο δεν έχει αποσαφηνιστεί, αφού κατά τους τρεις τελευταίους μήνες η κυβέρνηση είχε αλλάξει, αφήνοντας να ξεχειλώσει το πράγμα), τότε πώς θα ερχόμασταν να πούμε πως τα μέτρα που επιβλήθηκαν ήσαν τόσο σκληρά, ώστε το έλλειμμα έπεσε κατά 6 περίπου μονάδες;
Επομένως, το ζήτημα δεν είναι πόσο πιστεύουμε πως ήταν το έλλειμμα του 2009, αλλά πόσο πιστεύουν οι δανειστές μας ότι ήταν – αφού βάσει αυτού επιβλήθηκαν τα μέτρα.
Θα ήταν δείγμα μεγάλης ανευθυνότητας και απίστευτου στρουθοκαμηλισμού αυτοί να επιβάλουν μέτρα με βάση επίσημο (έστω και αμφισβητούμενο) έλλειμμα της τάξης του 15,6% και εμείς να λέμε πως τα μέτρα επιβλήθηκαν με βάση άλλο έλλειμμα – το οποίο επίσης δεν γνωρίζουμε, διότι, όπως είπαμε, τους τρεις τελευταίους μήνες την ευθύνη της διακυβέρνησης είχε αναλάβει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.
Διότι, επιτέλους, όταν μιλάμε για έλλειμμα του 2009, εννοούμε το έλλειμμα όλης της χρονιάς.
Και όχι το έλλειμμα μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2009.
Ούτε την πρόβλεψη ελλείμματος που είχε δώσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πριν αναλάβουν οι «λεφτά υπάρχουν».
Άλλωστε, αυτό που διερευνούν οι οικονομικοί εισαγγελείς (και αυτό που υποστηρίζουμε όλοι όσοι έχουμε ασχοληθεί με το θέμα) σχετίζεται με την προσπάθεια να αποδειχθεί πως όλα αυτά έγιναν για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων, που τελικά όμως έβλαψαν τη χώρα και την οδήγησαν εκτός αγορών.
Διότι ποιος θα σου δανείσει χρήματα όταν του λες ότι βγάζεις 10 και ξοδεύεις 16;
Στο κάτω-κάτω, μόνο ανόητοι θα μπορούσαν να αρνηθούν την πραγματικότητα: Ότι δηλαδή αυτό το έλλειμμα (15,6%) δόθηκε στην ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία και βάσει αυτού του ελλείμματος πάθαμε όσα πάθαμε.
Όποιος θα ηρνείτο αυτή την πραγματικότητα, απλώς θα υπονόμευε τα ίδια τα επιχειρήματά του, αποδυναμώνοντας ουσιαστικά τις ίδιες του τις καταγγελίες και βάζοντας βαθιά το κεφάλι στην άμμο.
Αλλά εκτός από το φουσκωμένο έλλειμμα, υπάρχει και ο… φουσκωμένος γενιτσαρισμός…
