Αντιρατσιστικά μεν, αλλά…
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΜΑΣ ήρθε απ’ την Ευρώπη η «εντολή». Δεν το ‘ξεραν(;) πως στην Ελλάδα νομοθετούν οκνηροί είτε πονηροί (κατά περίπτωση) πολιτικοί. Άρπαξαν τα σύνεργα και άρχισαν τις πινελιές (στον αντιρατσιστικό νόμο ευρωπαϊκής «κατασκευής και προελεύσεως»). Τον προσαρμόζουν στα δεδομένα μας, τον ρετουσάρουν ελληνικά, για να θυμίζει νόμο περί προσωπικών δεδομένων.
ΜΑΣ γνώρισε ο κόσμος όλος ως Έλληνες της διασποράς, γιατί καθένας μας κρύβει μέσα του έναν μικρό Οδυσσέα. Βρέθηκε στη μακρινή Αμερική ο Έλληνας και πειθάρχησε στους νόμους της, στην κοντινή Ευρώπη, ως μετανάστης.
Και, βέβαια, ο νταλικέρης της ελληνικής…μαγκιάς συμμορφώνεται ακόμα απ΄ τα σύνορα για την Ευρώπη.
«ΣΤΙΣ φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές» ήσαν πιο πειθαρχικοί και πειθαρχημένοι απ’ τους ντόπιους οι συμπατριώτες μας. Ο φόβος της ξενιτιάς και της…απέλασης; Το ελληνικό φιλότιμο; Έτσι κι αλλιώς, πήραν στα σοβαρά τις χώρες που τους «φιλοξένησαν», κι αυτές δεν τους ξεχώρισαν.
ΕΙΧΑΜΕ την «Μικράν και έντιμον Ελλάδα» της φτώχιας και της νοικοκυροσύνης. Την Ελληνίδα με το φαράσι στην πόρτα του ακλείδωτου σπιτιού της και τον μαγαζάτορα που πότιζε το δεντράκι. Έπεσε…πλούτος κι ανέλαβαν τα «μηχανοκίνητα» της (δημόσιας) καθαριότητας για να πλακώσουν απεργίες και σκουπίδια, πλάκωσαν και μετανάστες από Ανατολή (οι πολλοί) και Δύση.
ΠΩΣ ΝΑ συνθέσεις «πολιτισμούς» και να τους προσαρμόσεις στην «παγκοσμιοποιημένη» Ελλάδα της αταξίας; Κι έγιναν κάποιες γειτονιές της πόλης αβίωτες από άναρχους «εισβολείς» σε ανοχύρωτη χώρα. Οι υπόλοιποι μετανάστες πασκίζουν να πείσουν πως δεν είναι κλέφτες και δολοφόνοι. Και, βέβαια, δεν είναι όλοι τους «απελεύθεροι» του Μπερίσα και «σκληροί» της Γεωργίας. Έχουμε μετανάστες ανάκατους με λαθρομετανάστες, άκακους «μαύρους» με τα μπιχλιμπίδια στον πάγκο κι όλοι μαζί μας δίνουν την ευκαιρία να ξετυλίξουμε την πατροπαράδοτη φιλοξενία μας.
ΤΙ κάνεις, προληπτικά είτε εκ των υστέρων, με το δίκοπο «μαχαίρι» ως Κυβέρνηση και κοινωνία; Μετακομίζεις δίπλα στο σπίτι του πολιτικού και του λεφτά που δεν «γεύτηκε» το σκουπιδαριό και την ξενοφοβία; Κυνηγάς με ρόπαλο τους (λαθρο)μετανάστες κλωτσώντας την πραμάτεια τους στο άτυπο (και παράνομο) παζάρι;
ΘΕΣΜΟΘΕΤΕΙΣ χωρίς φόβο και πάθος. Με έναν «Αντιρατσιστικό» νόμο δύο άρθρων.
Α) Δεν διώκεται το φρόνημα, αλλά η παράνομη πράξη (αν τα λόγια του…φρονήματος εμπίπτουν στον ποινικό κώδικα, είναι αυτονόητη η ευθύνη).
Β) Διαμηνύεις στους «επισκέπτες» (κάθε καρυδιάς καρύδι) πως είναι υποχρεωμένοι να συμμορφωθούν με τους νόμους ΜΑΣ, για την μη απέλασή ΤΟΥΣ. Όπως οι Έλληνας στις χώρες της ξενιτιάς του.
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΜΑΣ ήρθε απ’ την Ευρώπη η «εντολή». Δεν το ‘ξεραν(;) πως στην Ελλάδα νομοθετούν οκνηροί είτε πονηροί (κατά περίπτωση) πολιτικοί. Άρπαξαν τα σύνεργα και άρχισαν τις πινελιές (στον αντιρατσιστικό νόμο ευρωπαϊκής «κατασκευής και προελεύσεως»). Τον προσαρμόζουν στα δεδομένα μας, τον ρετουσάρουν ελληνικά, για να θυμίζει νόμο περί προσωπικών δεδομένων.
ΜΑΣ γνώρισε ο κόσμος όλος ως Έλληνες της διασποράς, γιατί καθένας μας κρύβει μέσα του έναν μικρό Οδυσσέα. Βρέθηκε στη μακρινή Αμερική ο Έλληνας και πειθάρχησε στους νόμους της, στην κοντινή Ευρώπη, ως μετανάστης.
Και, βέβαια, ο νταλικέρης της ελληνικής…μαγκιάς συμμορφώνεται ακόμα απ΄ τα σύνορα για την Ευρώπη.
«ΣΤΙΣ φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές» ήσαν πιο πειθαρχικοί και πειθαρχημένοι απ’ τους ντόπιους οι συμπατριώτες μας. Ο φόβος της ξενιτιάς και της…απέλασης; Το ελληνικό φιλότιμο; Έτσι κι αλλιώς, πήραν στα σοβαρά τις χώρες που τους «φιλοξένησαν», κι αυτές δεν τους ξεχώρισαν.
ΕΙΧΑΜΕ την «Μικράν και έντιμον Ελλάδα» της φτώχιας και της νοικοκυροσύνης. Την Ελληνίδα με το φαράσι στην πόρτα του ακλείδωτου σπιτιού της και τον μαγαζάτορα που πότιζε το δεντράκι. Έπεσε…πλούτος κι ανέλαβαν τα «μηχανοκίνητα» της (δημόσιας) καθαριότητας για να πλακώσουν απεργίες και σκουπίδια, πλάκωσαν και μετανάστες από Ανατολή (οι πολλοί) και Δύση.
ΠΩΣ ΝΑ συνθέσεις «πολιτισμούς» και να τους προσαρμόσεις στην «παγκοσμιοποιημένη» Ελλάδα της αταξίας; Κι έγιναν κάποιες γειτονιές της πόλης αβίωτες από άναρχους «εισβολείς» σε ανοχύρωτη χώρα. Οι υπόλοιποι μετανάστες πασκίζουν να πείσουν πως δεν είναι κλέφτες και δολοφόνοι. Και, βέβαια, δεν είναι όλοι τους «απελεύθεροι» του Μπερίσα και «σκληροί» της Γεωργίας. Έχουμε μετανάστες ανάκατους με λαθρομετανάστες, άκακους «μαύρους» με τα μπιχλιμπίδια στον πάγκο κι όλοι μαζί μας δίνουν την ευκαιρία να ξετυλίξουμε την πατροπαράδοτη φιλοξενία μας.
ΤΙ κάνεις, προληπτικά είτε εκ των υστέρων, με το δίκοπο «μαχαίρι» ως Κυβέρνηση και κοινωνία; Μετακομίζεις δίπλα στο σπίτι του πολιτικού και του λεφτά που δεν «γεύτηκε» το σκουπιδαριό και την ξενοφοβία; Κυνηγάς με ρόπαλο τους (λαθρο)μετανάστες κλωτσώντας την πραμάτεια τους στο άτυπο (και παράνομο) παζάρι;
ΘΕΣΜΟΘΕΤΕΙΣ χωρίς φόβο και πάθος. Με έναν «Αντιρατσιστικό» νόμο δύο άρθρων.
Α) Δεν διώκεται το φρόνημα, αλλά η παράνομη πράξη (αν τα λόγια του…φρονήματος εμπίπτουν στον ποινικό κώδικα, είναι αυτονόητη η ευθύνη).
Β) Διαμηνύεις στους «επισκέπτες» (κάθε καρυδιάς καρύδι) πως είναι υποχρεωμένοι να συμμορφωθούν με τους νόμους ΜΑΣ, για την μη απέλασή ΤΟΥΣ. Όπως οι Έλληνας στις χώρες της ξενιτιάς του.
