Πρόκειται για μια περιζήτητη μονάδα, λόγω του ότι βρίσκεται κοντά στην Αθήνα, αλλά εξίσου «δύσκολη», μια και ο φαντάρος σπάνια παίρνει εξοδόχαρτο, εξαιτίας των πολλών υπηρεσιών που έχει να κάνει.
Σε εκείνη τη μονάδα, λοιπόν, στο Καπανδρίτι, υπηρετούσε μέχρι πριν από μία εβδομάδα ο υπολοχαγός Σπύρος Σκούρτης, που τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης έδωσε τέλος στη ζωή του πέφτοντας από τον δεύτερο όροφο ανεγειρόμενης πολυκατοικίας στη συνοικία Κάνηθο της Χαλκίδας. Ηταν ένας ακόμη πολίτης-στρατιωτικός πνιγμένος στα χρέη…
Μελαγχολικός, κλειστός χαρακτήρας, δεν μοιραζόταν εύκολα τα μυστικά του, αλλά ήταν πάντα ευγενικός και εξαιρετικός στη δουλειά του. «Μαγκάιβερ» τον φώναζαν οι συνάδελφοί του όχι τόσο για το παρουσιαστικό του, που δεν θύμιζε σε τίποτε τον Αμερικανό ηθοποιό Ρίτσαρντ Ντιν Αντερσον, αλλά για την εφευρηματικότητα του και τον τρόπο που είχε να αυτοσχεδιάζει στις επιδιορθώσεις που έκανε στην πυροβολαρχία.
Ο 46χρονος υπολοχαγός είχε ένα καλά κρυμμένο μυστικό, που αν είχε μιλήσει γι’ αυτό ίσως να βρισκόταν σήμερα στη ζωή, όπως είπαν αργότερα φίλοι και συνάδελφοί του.
Ο κουτσουρεμένος μισθός του στρατιωτικού, που από την αρχή της οικονομικής κρίσης μειώθηκε κατά 40% και 50% σε κάποιες περιπτώσεις, δεν επέτρεπε πλέον στον Σπύρο Σκούρτη να συντηρήσει την οικογένειά του.
«Ηταν αρχιτεχνίτης ηλεκτρονικών των πυραυλικών συστημάτων ΧΩΚ. Ενας από τους καλύτερους. Προσπαθούσε να αντεπεξέλθει οικονομικά εργαζόμενος σε δεύτερη δουλειά τα απογεύματα. Εχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τους ανωτέρους του για την ευσυνειδησία του καθόσον εργαζόταν πολλές φορές πέραν του ωραρίου. Παράδειγμα όταν άφησε την οικογένειά του την Πρωτοχρονιά για να μεταβεί στη Μονάδα για αποκατάσταση βλάβης», αφηγείται συνάδελφός του.
Το στεγαστικό δάνειο που είχε πάρει πριν από κάποια χρόνια είχε γίνει θηλιά στον λαιμό του και καθημερινά τον έπνιγε. Είχε κλειστεί στον εαυτό του και δεν μιλούσε πολύ. Κάποιοι συνάδελφοί του προσπάθησαν να τον πείσουν να μιλήσει στους ανωτέρους του αλλά ήταν πολύ περήφανος για να αποκαλύψει το πρόβλημά του. Πίστευε πως αν αποστρατευόταν και έπαιρνε τη μειωμένη σύνταξη, αλλά και το εφάπαξ, θα μπορούσε να βρει μια άλλη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα και να τα φέρει βόλτα.
Αυτό και έκανε. Πριν από περίπου δύο μήνες συμπλήρωσε την αίτηση για αποστρατεία. Πίστευε πως αυτή θα ήταν η λύση στα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Το σχέδιο όμως κάπου κόλλησε, οι διαβεβαιώσεις που είχε για δουλειά στον ιδιωτικό τομέα κατέρρευσαν. Πριν από το Πάσχα ζήτησε την ανάκληση της αίτησής του για αποστρατεία. Ηταν όμως ήδη αργά.
«Η αίτησή σας έχει ήδη πρωτοκολληθεί, λυπάμαι αλλά δεν μπορεί να γίνει ανάκληση», ήταν τα λόγια του υπαλλήλου, όταν ο 46χρονος τηλεφώνησε για να ενημερωθεί εάν η είχε γίνει δεκτή. Η γη άρχισε να τρέμει κάτω από τα πόδια του έτοιμη να τον καταπιεί.
«Ο Σπύρος ήταν δυνατός χαρακτήρας και υπερήφανος, αλλά τα οικονομικά προβλήματα που ήρθαν με τις μειώσεις του μισθού του τον λύγισαν. Δεν ήθελε το σπίτι για το οποίο κόπιαζε μια ζωή να το πάρει η τράπεζα, ούτε να βρεθούν τα παιδιά του στον δρόμο», λέει συνάδελφός του.
Τα ξημερώματα της Τρίτης του Πάσχα ο Σπύρος το αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στη δυστυχία του. «Ο,τι δεν λύνεται κόβεται» ήταν άλλωστε το αγαπημένο του ρητό από τον Μέγα Αλέξανδρο ο οποίος έκοψε με το σπαθί του τον γόρδιο δεσμό στην Ασία. Εφυγε από το σπίτι του στην οδό Χαριλάου Τρικούπη και πήγε σε μια ανεγειρόμενη οικοδομή αρκετά τετράγωνα πιο μακριά. Ανέβηκε μέχρι τον δεύτερο όροφο και έπεσε στο κενό. Ηταν ακόμη νύχτα και κανείς δεν τον είδε. Ενας κρότος έσπασε τη σιωπή και οι γείτονες βγήκαν για να δουν τι είχε συμβεί. Το άψυχο κορμί του υπολοχαγού κείτονταν στον δρόμο μέσα σε μια μικρή λίμνη αίματος.
«Συγχωρέστε με, αλλά δεν αντέχω άλλο», έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί που άφησε στο τραπέζι του σπιτιού του.
Το στερνό αντίο στον «Μαγκάιβερ»
Το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης γράφτηκε και ο επίλογος του θανάτου του 46χρονου στρατιωτικού. Στον Αγιο Γεώργιο Δροσιάς στη Χαλκίδα φίλοι και συγγενείς αποχαιρέτησαν για τελευταία φορά τον άνθρωπό τους. Τραγικές φιγούρες η μητέρα του, η σύζυγός του Μαριάννα, τα δύο ανήλικα παιδιά του, αλλά και τα αδέλφια του. Μέχρι και ο διοικητής της μονάδας του δάκρυσε όταν αντίκρισε το φέρετρο. Ενα τεράστιο «γιατί» έβγαινε από τα χείλη των συναδέλφων του, που τώρα στις αετοφωλιές στον χώρο εκτοξεύσεως με φόντο τους ακοίμητους φρουρούς της πατρίδας, τους πυραύλους της πυροβολαρχίας ΧΩΚ, δεν θα ξαναδούν τον φίλο τους, τον συνάδελφό τους, τον Ελληνα Μαγκάιβερ.
http://www.protothema.gr/
