Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
«Ευρώ πάση θυσία;», είναι η ερώτηση.
«Όχι, βέβαια», είναι η εύλογη απάντηση.
Ακούγεται ευχάριστα αυτή η απάντηση.
Όχι, βρε αδελφέ, σου λέει ο άλλος. Πάση θυσία, όχι!
Σωστά. Αλλά η απόκρυψη και η μισή αλήθεια είναι γνωστές προπαγανδιστικές πρακτικές.
Αυτός που λέει «όχι, βέβαια, ευρώ πάση θυσία», πρέπει να εξηγήσει και τι σημαίνει, τι ακολουθεί μετά την απόρριψη αυτής της «πάσης θυσίας».
Μήπως ακολουθούν περισσότερες θυσίες;
Όταν απορρίπτεις την μία εκδοχή και επιλέγεις την άλλη (διότι κάτι πρέπει να επιλέξεις, κάποιο νόμισμα πρέπει να έχεις, εκτός κι’ αν σκοπεύεις να πας στην ανταλλακτική οικονομία) πρέπει και να εξηγήσεις στον λαό τι σημαίνει η εκδοχή που προκρίνεις.
Είναι άθλια προπαγάνδα να λες τη μισή αλήθεια.
Πρέπει να πεις στον λαό πως με το «ευρώ πάση θυσία» θα συνεχίσει να ζει για ένα μεγάλο διάσημα με λιτότητα, αλλά δεν θα υπάρξει «ξαφνικός θάνατος».
Και πρέπει επίσης να του πεις πως αν προκρίνει να μην διατηρήσει πάση θυσία τη θέση του στην ευρωζώνη, αυτό θα σημάνει πως τα ήδη πετσοκομμένα εισοδήματά του θα κοπούν στη μέση, ενώ θα ζει σε μια χώρα που δεν θα μπορεί να εισάγει πρώτες ύλες, φάρμακα και καύσιμα – δηλαδή ολοκληρωτική καταστροφή.
Πρέπει δηλαδή ο λαός να γνωρίζει τι σημαίνει αυτό το «πάση θυσία».
Δεν μπορείς να ζητάς τα «κλειδιά», όπως έγραψε τις προάλλες στο άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», όταν δεν έχεις αποφασίσει να πεις την αλήθεια στο λαό, του την αποκρύπτεις ή του την μισολές μέσα από το άλλο σύνθημα – «καμιά αυταπάτη για τη δραχμή».
Όταν ζητάς κλειδιά, πρέπει να ξέρεις (και να το λες) ποια πόρτα πρόκειται να ανοίξεις.
Διότι αν πρόκειται να ανοίξεις την πόρτα προς τον γκρεμό, τότε απορεί κανείς τι τα θέλεις τα κλειδιά.
Για να γίνεις ο κλειδοκράτορας του χάους;
Πολύ περισσότερο που τα «κλειδιά» δίνονται με εκλογές.
Πιστεύει κανείς πως αν προκηρυχθούν τώρα εκλογές θα προλάβουμε να φθάσουμε ως αυτές;
Ότι θα έχουμε την πολυτέλεια για άλλη μία προεκλογική εκστρατεία, για διαδικασία εντολών και όλα τα σχετικά;
Ότι δεν θα έχουμε στο μεταξύ χρεοκοπήσει άτακτα;
Πολύ αλαζονικά και εξουσιομανή ακούγονται όλα αυτά, όταν ακόμη δεν είσαι σε θέση να μας πεις τι θα κάνει την επομένη από την ανάληψη των… κλειδιών!
Και τι σημαίνει αυτό το περί παράδοσης ούτως ή άλλως της διακυβέρνησης της χώρας «εκτός κι αν καταλύσουν την ίδια τη δημοκρατία σε μια ευρωπαϊκή χώρα»;
Υπάρχει τέτοιο θέμα;
Υπάρχει θέμα να συμπληρωθεί η τετραετία και να μην προκηρυχθούν εκλογές;
Αυτό μας λέει στο άρθρο του ο κ. Τσίπρας;
Είναι δε απίστευτο πώς συνεχίζει να υπερασπίζεται τα λάθη του.
Στα τρία συμπεράσματα που, όπως λέει, πρέπει να εξαχθούν είναι ότι ο κυπριακός λαός απέτρεψε το κούρεμα στις καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ (ενώ το πρόβλημα της Κύπρου ήταν και είναι το κούρεμα των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ), ότι η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να χορηγήσει ρευστότητα στο κυπριακό σύστημα, μια «διαδικασία ρουτίνας» (ως… ρουτίνα βλέπει το γεγονός ότι αν και δεν έχουμε δική μας ρευστότητα έπρεπε να δώσουμε ρευστότητα – από αυτήν που δεν έχουμε – στην Κύπρο) και ότι πρέπει να επιδιωχθεί η συμμαχία με τις χώρες του Νότου (αλλά και με… τους λαούς του βορρά, έχει πει κάπου αλλού)!
Μας λέει ότι πρέπει να συμπαραταχθούμε με την Ιταλία, την Ισπανία, την Κύπρο.
Συγγνώμη, αλλά ποιος έχει όρεξη να συμπαραταχθεί μαζί μας;
Η Ιταλία, όπως έγινε γνωστό τη Δευτέρα, αποφάσισε να πληρώσει τα 40 δις ευρώ που το κράτος χρωστά στους ιδιώτες και αναμένει τον προσεχή Μάιο να βγει από την διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος, σύμφωνα με δήλωση του εκπροσώπου του Όλι Ρεν, με το χρέος της να φθάνει στο 2,9% επί του ΑΕΠ, δηλαδή κάτω του ορίου του 3%.
Επομένως, γιατί να θελήσει να εξομοιωθεί μαζί μας;
Ο ίδιος ο Μπέπε Γκρίλο, έγραψε στο ιστολόγιό του τη Δευτέρα πως «η Ιταλία δεν θα έχει το τέλος της Κύπρου αλλά μπορεί να έχει το τέλος της Ελλάδας».
Άρα, είναι βέβαιο ότι δεν έχει (ούτε αυτός) καμιά όρεξη να συμπαραταχθεί με την Κύπρο, ενώ χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως φόβητρο.
Λέει μάλιστα, πως «η Κύπρος είχε πολλές περισσότερες ομοιότητες με την Μάλτα ή με το Λουξεμβούργο παρά με την Ιταλία ή την Ισπανία».
Ακόμη και όταν γράφει (ο Γκρίλο) πως η Ελλάδα και η Ιταλία έχουν περισσότερα κοινά σημεία, υποστηρίζει πως «ένα τέλος σαν και αυτό της Ελλάδας δεν επίκειται αλλά κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει, διότι είναι κάτι που εκ των πραγμάτων δεν αποκλείουν ούτε οι χρηματαγορές».
Άρα, γιατί να θέλει να βάλει το κεφάλι του στο τσουβάλι της Ελλάδας;
Η Ισπανία, πάλι, έχει τα δικά της προβλήματα. Απειλείται με απόσχιση. Τον περασμένο Ιανουάριο το
τοπικό Κοινοβούλιο της Καταλονίας, της πλούσιας Αυτόνομης Περιφέρειας στη βορειοανατολική Ισπανία, ενέκρινε τη διακήρυξη που προετοιμάζει το έδαφος για την διοργάνωση δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της, παρά τις αντιδράσεις της κεντρικής κυβέρνησης.
Μέσα στη σκληρή λιτότητα, η ισπανική κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει και αυτό.
Έχουμε εμείς κάποια σχέση;
Εκτός κι’ αν έχουμε και δεν το ξέρουμε, αν κρίνουμε από την επίσκεψη που είχε πραγματοποιήσει στις συγκεκριμένες περιοχές ο κ. Τσίπρας – τότε που στην Καταλονία συμφώνησαν το εθνικιστικό κόμμα του Αρτούρο Μας και το αριστερό αποσχιστικό κόμμα ERC, προσκεκλημένος του οποίου ήταν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο για την Πορτογαλία έχει τους δικούς της μπελάδες.
Εκτός του ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο απέρριψε κάποια από τα μέτρα λιτότητας, αυτόν τον καιρό πασχίζει (μαζί με την Ιρλανδία) να λάβουν (στο αυριανό Eurogroup), μία καταρχήν απόφαση σχετικά με την επιμήκυνση των δανείων τους.
Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια, δηλαδή.
Σιγά μην περάσουν στο «αντάρτικο» χώρες που αυτές τις μέρες προσέρχονται ικέτες στο Eurogroup.
Διότι, ως γνωστόν, για τον ΣΥΡΙΖΑ οι χώρες του Νότου φθάνουν ως την… Ιρλανδία.
Η οποία, όμως, τώρα που ασκεί την προεδρία, αποφάσισε να ξεμπλοκάρει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία και να ανοίξει (μετά από πολύ καιρό) ένα κεφάλαιο – από αυτά που έχει μπλοκάρει η Κύπρος, λόγω μην εφαρμογής του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας.
Τα είπαν αυτά επισήμως πριν από μερικές μέρες, σε κοινή συνέντευξη Τύπου, ο Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου και ο Ιρλανδός ομόλογός του.
Ο Νταβούτογλου μάλιστα δεν παρέλειψε να εξάρει τους «ιστορικούς» δεσμούς φιλίας Τουρκίας και Ιρλανδίας (!), επαναλαμβάνοντας το νέο του δόγμα: Λύση ή διχοτόμηση!
Το πικρό αστείο είναι πως δεν μπορούμε να συμπαραταχθούμε ούτε καν με την Κύπρο.
Διότι η Κύπρος έχει βρει τον υποθαλάσσιο πλούτο της, μέσα στον Ιούνιο θα γίνει και η δεύτερη επιβεβαιωτική γεώτρηση στο οικόπεδο 12 και από τις αρχές του 2014 θα μπορεί να προδεσμεύει πωλήσεις και να ξαναμπεί στις αγορές.
Έμεινε κανένας άλλος για να συμπαραταχθούμε;
Δε νομίζω, εκτός κι’ αν επιδιώξουμε συμμαχία με το… Λουξεμβούργο και την Αυστρία που τσακώνονται αυτόν τον καιρό για τους φορολογικούς τους παραδείσους και το απόρρητο των τραπεζικών καταθέσεων.
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, να δούμε τι θα κάνουμε εμείς κι’ ας αφήσουμε τα κλειδιά, τους κλειδοκράτορες και τις ανέφικτες συμμαχίες.
Στη διεθνή σκηνή υπάρχουν μόνο συμφέροντα…
Υ.Γ. Συγγνώμη, αλλά αυτό το «καρπαζοεισπράκτορες» του κ. Τσίπρα μου θύμισε την γνωστή κατηγορία Παπανδρέου ή κάνω λάθος;
