Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Τ Α

Ποια μίζα, ποιο…φακελάκι;

Του Θανάση Νικολαΐδη 
Ο γραφειοκράτης δεν  καταθέτει τα όπλα του (σφραγίδα, υπογραφή…), δεν παραιτείται απ’ τα…δικαιώματά  του. Χρόνια έστηνε «σύστημα», το φρόντιζε, το πότιζε και, σήμερα, με την τρόικα στο κεφάλι, του το…καμουφλάρει. Έντεχνα και πονηρά, μη γίνουμε Ευρώπη. Εκεί, ο νόμος χωράει σε μια σελίδα κι εδώ σε καμιά…τετρακοσαριά που όλο ανανεώνονται. Για προσαρμογή στα νέα δεδομένα και με την έγνοια μη σβήσει το μπαξίσι του παρελθόντος, ως παράδοση και πρακτική.
ΟΙ νομοθέτες μας θα’ πρεπε να’ ναι προσεκτικοί διυλίζοντες τον κώνωπα, αλλά ψήφισαν υπέρ της μίζας. Αντί να καταργήσουν σε ένα βράδυ να προνόμιά τους. Νομιμοποίησαν το φακελάκι μορφοποιώντας το σε «δώρο ευγνωμοσύνης» και πήγαν για ύπνο. Αυτοί, βλέπεις, δεν δίνουν φακελάκια και διερωτώνται για τους άλλους που «δεν τρώνε παντεσπάνι».

ΩΣ…ειδικοί, λοιπόν, και παντογνώστες ψήφισαν (κατά πλειοψηφία), χωρίς η  μειοψηφία να ξεσπαθώνει. Δεν «ρώτησαν»  καν τον κ. Ρακιτζή, έκλεισαν το «αλλήθωρο» μάτι τους σε επίορκους που αγωνιούσαν, και…λήξη. Δράστες και προστάτες στην απαλλαγή και τη λήθη. Με μια μέρα ισχύος του νόμου, αθώωσαν αμαρτωλούς δεκαετιών, που (με άλλα κόλπα) τους κρατούσαν στο απυρόβλητο.
ΚΑΝΕΝΑΣ μας δεν ήθελε  την Τρόικα κι όμως μας προέκυψε. Δεν θέλαμε πιστωτές κι όμως δανειστήκαμε. Μας έβαλαν σημάδι (γενικώς), αλλά τους θέλαμε πιο αυστηρούς σε κάποιες λεπτομέρειες. Για να κάνουμε κράτος μιας που δεν το κάναμε. Να μας βοηθήσουν για τη για σύλληψη της φορολογητέας ύλης, στην Ελλάδα της φοροκλοπής. Να μας πιέσουν για νομοθεσία (σαν τη δικιά τους) που θα καρύδωνε τον φακελάκια.
ΝΑ ξανάρθουμε στο  «γυαλί». Συμφώνησαν(!) οι κ. κ. Μπαλάφας και Ντινόπουλος πως ο νόμος  για το φακελάκι πρέπει, αύριο, ν’ αλλάξει. Τσιμουδιά για τη γκάφα, σιωπή  για την επικείμενη «αθώωση» αμαρτωλών με την υπόθεση στο αρχείο. Γι αυτό και είναι αισιόδοξοι οι κοινοβουλευτικοί μας. Οι μεν γιατί κυβερνούν κι οι άλλοι με την προσδοκία πως θα κυβερνήσουν.
ΕΜΕΙΣ απέναντι, στα νύχια  του νόμιμου(!) φακελάκια και στις ορέξεις του μιζαδόρου. Με την ταρίφα του και στο βαθμό που μπορεί να εκβιάσει. Απ’ το πόστο του, με το «μολύβι» του, με το χέρι τεταμένο για τον…κόπο του. Και για τους συνεργάτες του. Για το κύκλωμα της μοιρασιάς, σε ένα «σύστημα» αχτύπητο, αθάνατο…ελληνικό.