Μέ λίγα λόγια
Πέμπτη, 9 Φεβρουαρίου 2012
«Στη μορφή του Αλέξανδρου, με εμπνέει η ακριβή μοναξιά του Βασιλιά, που ζει και βασιλεύει, το αιώνιο παραμύθι, το άπιαστο όνειρο, η διαφορετικότητα γενικά, απέναντι στην τόσο φτηνή και προβλέψιμη σημερινή Ελληνική πραγματικότητα. Μάλιστα, σε ένα γράμμα που έγραψα στον Αλέξανδρο, με αφορμή την καινούργια μουσική που του αφιερώνω και πάλι, του επισημαίνω ότι: «αισθάνομαι τώρα, περισσότερο από ποτέ, την ανάγκη να συνεχίσω να «αγκαλιάζω» με τη μουσική μου, και εσένα, αλλά και ό,τι άλλο είναι πραγματικά δικό σου και δικό μας. Ό,τι είναι, ήταν και θα είναι πάντα ελληνικό.»
«Ο Θεός επενέβη μία δυνατή και καθοριστική φορά στήν ζωή μου, το Νοέμβριο του 1975, στη Γερμανία, όπου νόμιζα ότι σπούδαζα μουσική, αλλά τελικά ήμουν εκεί ακριβώς γι’ αυτήν τήν γνωριμία. Και κάθε σπάνια φορά, που γράφοντας μια μελωδία, με ευλογούν τα δάκρυα Του, καταλαβαίνω ότι είναι ακόμη κοντά μου. Αυτό για μένα είναι το μόνο κριτήριο, της μουσικής, αλλά καί όλης τής ζωής μου. Όλα τα άλλα έπονται, ή και σας τα χαρίζω. Ο ερωτευμένος άλλωστε, χαρίζει τα πάντα για τον Eναν, και μ’ έναν περίεργο τρόπο, γίνεται πλουσιότερος.»
«Διανύω νομίζω, μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου. Γεμάτη μουσική και τόσο ακριβοπληρωμένη, εσωτερική ησυχία. Μακριά από όλα όσα με στενοχωρούν και με βγάζουν από το μόνο που αξίζει, αλλά και το μόνο που τελικά, πρέπει να κάνω.»
«Δόξα τω Θεώ, δεν χρειάζονται «προσόντα» για να αγαπήσει κάποιος την ορχηστρική ή καί όποια άλλη, μουσική. Αρκούν η καθαρή καρδιά και η αγαπητική διάθεση. Από εκεί και πέρα το πραγματικό, στοίχημα είναι η αντοχή της μουσικής στο χρόνο. Όπως καί στήν αγάπη άλλωστε. «Δεν νομίζω να υπάρχει αληθινός καλλιτέχνης πού νά είναι ευτυχισμένος. Ένα παιδάκι που προσπαθεί να καταλάβει τoν κόσμο των μεγάλων, ή να λύσει τoν γρίφο των παιχνιδιών που έχει μπροστά του, δεν χαίρεται μέχρι να τά καταφέρει. Έτσι ακριβώς αισθάνομαι και ελπίζω να αισθάνομαι πάντα. «Ευτυχία δεν είναι να κάνεις ό,τι θες, αλλά να θες ό,τι κάνεις», λέω σ’ ένα στίχο μου.
«Η μόνη αλήθεια είναι η στιγμή, αλλά για να την ακούσεις και έτσι πλουσιώτερος να πας παρακάτω. Ό,τι μεγάλο και σπουδαίο πας να τό εκμεταλλευτείς, γίνεται νεράκι και κυλάει από τα χέρια σου και φεύγει. Ενώ αν το αφήσεις να εξελιχθεί μόνο του, σου ξανάρχεται από χίλιες μεριές...»
«Πνευματικοί άνθρωποι έφτασαν να λέγονται κυρίως αυτοί που δεν πιστεύουν στo πνεύμα, στη ψυχή, στo Θεό τελικά. Πολέμιοι των πάντων, πλην του εαυτού τους, και φίλοι μόνο των εκάστοτε φίλων τους. Πυροβολούν χωρίς στόχο και ζουν χωρίς σκοπό. O μόνος που σήμερα θα δικαιούτο τoν τίτλο πνευματικός άνθρωπος, θα ‘ταν αυτός που υποφέρει για κάποιον άλλον.»
«Όπως όλοι οι Έλληνες, πλην ελαχίστων, αγαπάω την ιστορία μας, τα πάθη, τις νίκες, ακόμα και τις ήττες μας. Τις μεγάλες, αλλά και τις φτηνές στιγμές μας. Όλα αυτά και πολλά άλλα, «υπόγεια» ποτίζουν εμένα και τη μουσική μου. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι δυνατόν να γεννηθείς χωρίς γονείς. Έτσι βλέπω το παρελθόν μας. Και γι΄ αυτό, το σέβομαι και τ΄ αγαπάω. Υπάρχουν βέβαια και μωρο-νεοέλληνες που βλέπουν την ιστορία όπως προστάζουν τα πεπαλαιωμένα, και συνήθως ιδιοτελή, πιστεύω τους.» Εκαστος εφ ώ ετάχθη.
«Τελικά, η ορχηστρική μουσική μπορεί να είναι μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας ανάμεσα στους λαούς της δύσης και της ανατολής. Αλλά καί του βορρά και του νότου. Και του ουρανού και της γης. Είναι τελικά, ή γλώσσα του Θεού και των αγγέλων Του. Διεθνής, ευλογημένα ασαφής και χτυπάει στις καρδιές όλων των ανθρώπων, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.»
«Νομίζω ότι αντλώ την έμπνευσή μου από τον έρωτα, την αγάπη, τον Χριστό, την Ελλάδα, αλλά και τη σημερινή πραγματικότητα. Το «νομίζω» σημαίνει, βεβαίως, ότι όλα αυτά ίσως και να μην ισχύουν, παρά μόνο στο μυαλό μου, γιατί η έμπνευση τελικά είναι άπιαστη, άϋλη και είναι αδύνατον να «αντληθεί». Χαρίζεται από το Θεό, όπου και όταν Εκείνος θέλει.»
ΠΗΓΗ
