Λουλούδια και…γαϊδουράγκαθα
Του Θανάση Νικολαΐδη
«Η Θάτσερ απέθανε, ζήτω ο…θατσερισμός». Στην καπιταλιστική εποχή μας και με τον κομουνισμό να’ χει «εκμετρήσει το ζην» σε χέρια «ιδεολόγων» που παρίσταναν τον κομουνιστή.
ΜΙΑ ανθοδέσμη των παιδιών της στο φέρετρο κι ήταν συγκινητικό. Τριγύρω «λουλούδια» διάσπαρτα μη τους σημαδέψει καμιά βόμβα, μη τους γαζώσει καμιά ριπή. Άνθη δύσοσμα που βρώμισαν τον πλανήτη. Ανάμεσά τους γαϊδουράγκαθα. Με τα αγκάθια και τη δυσοσμία τους. Παλιάς κοπής πολιτικοί, καινούριοι στ’ αχνάρια της κι όλοι με την αίσθηση πως η «Θαλασσοκράτειρα» ζει και βασιλεύει. Όπως η υπέργηρη Βασίλισσά τους. Με τα ήθη και τις παραδόσεις των εκκεντρικών Άγγλων του…Τσώρτσιλ.
ΞΕΚΙΝΑΜΕ απ’ τον χαλκέντερο 90/άρη (Γερμανο-Εβραιο)Κίζιγκερ. Έκανε κουμάντο τους Προέδρους (Νίξον, Φορντ) έχοντας σχεδιάσει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, κι άναβε, με τον δαυλό στο χέρι, φωτιές στον πλανήτη. Με τη μεγαλύτερη στο Βιετνάμ. Για να μοιράζονται οι «βετεράνοι» (θλιβερά απομεινάρια του πολέμου) τη «δόξα» με τον εμπνευστή και τους σχεδιαστές ενός «Βρώμικου Πολέμου» που τέλειωσε με ήττα, αλλά και με «κέρδη» των Αμερικανών. Κάτω απ’ τη μύτη των αρτηριοσκληρωτικών του Κρεμλίνου και «υπό την χειμερία νάρκη» τους.
ΚΑΙ πάμε στους μεταγενέστερους, μικρότερους και «μικρότερους». ‘Ήταν στη λίστα των…πενθούντων ο κ. Τόνι Μπλερ, ωστόσο, δεν τον πήρε το μάτι μας. Τι κακό έκανε στην ανθρωπότητα ο τύπος; Σχεδόν τίποτα. Ωστόσο, «σκότωσε» παιδάκια με την εισβολή στο Ιράκ (2003), ως «βοηθός» του Μπους. Κι ύστερα; Πώς αντέδρασαν οι περίεργοι Άγγλοι ως εκλογικό σώμα; Τον ξαναψήφισαν (2005), για να κλείσει την «καριέρα» του χωρίς τύψεις, αλλά με προφυλάξεις για καμιά αδέσποτη.
ΥΠΗΡΧΑΝ κι άλλα γαϊδουράγκαθα που μόστραραν τη φάτσα τους, ανανεώνοντας τις μνήμες και τη…σιχασιά μας. Κλείνουμε με το «διασταυρωμένο» (Νόμοι του Μέντελ) απροσδιορίστου οσμής και χρώματος. Μιλάμε για τον κ. Γκορμπατζώφ (τον πήρε το μάτι μας), ολετήρα μιας αυτοκρατορίας, με τη βελούδινη επανάσταση και την περίεργη στάση του. Δεν ήταν πράκτορας (των Αμερικανών) αλλά λειτούργησε ως πράκτορας. Με την «Περεστρόικα», αλλά και με την «απόδρασή» του. Κι αν θέλεις να ψηλαφίσεις τη σχέση του με τους Αμερικανούς, ρίξε το μάτι σου πάνω του, σαν «Λυδία λίθο», για την αλήθεια και το φρόνημά του.
ΑΝ ήταν Χουσεΐν, θα τον είχανε κρεμάσει πριν παρασπονδήσει. Αν ήταν Τσάβες θα το’ χε «πιεί», Αραφάτ το ίδιο, κι αν ήταν Μιλόσεβιτς, θα τον πρόδιδε η καρδιά του. Ο κ. Γκορμπατζώφ γράφει βιβλία, δίνει διαλέξεις, διαφημίζει κόκα-κόλα και το κεφάλι του βρίσκεται στους ώμους του.
