«Ο Χίτλερ κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας, με το επιχείρημα ότι στο έδαφός της σταθμεύουν αγγλικά στρατεύματα»
Αυτή ήταν γερμανική διακοίνωση που είχε επιδοθεί στον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή από τον γερμανό πρεσβευτή στην Αθήνα πρίγκηπα Έρμπαχ φον Σέμπεργκ.
Η γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας εκδηλώθηκε στις 5:15 το πρωΐ της 6ης Απριλίου 1941 στα οχυρά της Θράκης και της Ανατολικής Μακεδονίας, 45 λεπτά πριν από την προβλεπόμενη ώρα στη γερμανική διακοίνωση που είχε επιδοθεί νωρίτερα στον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή.
Η Ιστορία
Τον χειμώνα του 1940 και ενώ σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη έχει υποταχθεί στις δυνάμεις του ναζισμού, η Ελλάδα καταφέρνει να αποκρούσει με επιτυχία την εισβολή της Ιταλίας στην επικράτειά της, αναπτερώνοντας το ηθικό όσων κρατών απέμεναν ακόμη να αντιστέκονται.
Θορυβημένος από την ήττα του Μουσολίνι στην Ηπειρο, ο Χίτλερ αποφασίζει να παρέμβει.
Ο ήδη εξαντλημένος από τις πολύμηνες μάχες στην Πίνδο ελληνικός στρατός δεν ήταν σε θέση να αντιπαρατεθεί με τις αριθμητικά πολλαπλάσιες δυνάμεις της Ιταλίας, της Γερμανίας και της Βουλγαρίας, μολονότι 60.000 Βρετανοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Κύπριοι και Παλαιστίνιοι στρατιώτες προσέφεραν πολύτιμη βοήθεια.
Πάντως, ο απελπισμένος αγώνας που δόθηκε μέχρι να σβήσει και η τελευταία εστία αντίστασης, στην Κρήτη, αποτέλεσε μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του 20ού αιώνα.
Από τους Ελληνες υπερασπιστές των οχυρών της γραμμής Μεταξά, που συνέχισαν να πολεμούν ακόμη και όταν όλα είχαν τελειώσει, μέχρι τους απαράμιλλης ανδρείας Νεοζηλανδούς, από τους οποίους ζητήθηκε να δώσουν και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους, στον Πλαταμώνα, η μάχη της Ελλάδας ανέδειξε τα όρια του ανθρώπινου θάρρους.
Παρά τα λάθη των Συμμάχων, η Γερμανία χρειάστηκε περισσότερες ημέρες για να θέσει υπό τον έλεγχό της ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, απ' ό,τι χρειάστηκε για να καταλάβει τη Γαλλία.
Εντούτοις, απέδειξε -σε όσους ακόμη αμφέβαλλαν- ότι διαθέτει την αρτιότερη πολεμική μηχανή που είχε εμφανιστεί έως τότε στην ιστορία και θα χρειαζόταν χρόνια για να νικηθεί.
Ο στρατηγός Πάουλ Χάσε έγραψε άρθρο με τίτλο «Οι γενναίοι Έλληνες» και ο στρατάρχης φον Λιστ, στην ημερήσια διαταγή του, ανάφερε: « Οι Έλληνες υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους γενναία».
Ο Ουίστον Τσώρτσιλ σε ομιλία του στο BBC στις πρώτες μέρες του ελληνο-ιταλικού πολέμου είχε πει «Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Ο Ουίστον Τσώρτσιλ σε ομιλία του στο BBC στις πρώτες μέρες του ελληνο-ιταλικού πολέμου είχε πει «Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Ο ίδιος ο Χίτλερ, σε λόγο του στο Ράιχσταγ, στις 4 του Μαΐου, είπε: «Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διαπιστώσω πως, από όλους τους αντιπάλους που αντιμετωπίσαμε, ο Έλληνας στρατιώτης, ιδίως, επολέμησε με ύψιστο ηρωισμό και αυτοθυσία. Είναι ο μόνος στρατός που άντεξε στα στούκας».
Η πορεία προς μια Ενωμένη Ευρώπη
«Η Ευρώπη δεν θα οικοδομηθεί δια μιας ή σύμφωνα μ΄ενα συνολικό σχέδιο. Θα οικοδομηθεί μέσω συγκεκριμένων κατακτήσεων, που θα δημιουργήσουν πρώτα μια defacto αλληλεγγύη»
Η επισήμανση αυτή του Robert Schuman, καταδικνύει ότι η πορεία οικοδόμησης της ενωμένης Ευρώπης μπορεί να είναι επιτυχής όταν στηρίζεται στους ίδιους της τους λαούς και όχι στις επιτελικές προσπάθειες επιβολής της ενοποίησης
Η επισήμανση αυτή του Robert Schuman, καταδικνύει ότι η πορεία οικοδόμησης της ενωμένης Ευρώπης μπορεί να είναι επιτυχής όταν στηρίζεται στους ίδιους της τους λαούς και όχι στις επιτελικές προσπάθειες επιβολής της ενοποίησης
Αντιμέτωπη με την ιστορία της, λοιπόν, αλλά και με το παρόν της καποια στιγμή θα βρεθεί η Γερμανία.
Η εντεινόμενη γερμανική ισχύς -όπως και η αυξανόμενη αντίδραση σε αυτή την ισχύ- είναι πλέον ένα από τα βασικά θέματα στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.
Η εντεινόμενη γερμανική ισχύς -όπως και η αυξανόμενη αντίδραση σε αυτή την ισχύ- είναι πλέον ένα από τα βασικά θέματα στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.
Υπάρχει μία ιστορική ειρωνεία, δεδομένου ότι ο βασικός λόγος για όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από τη δεκαετία του 1950 κι έπειτα ήταν να τελειώσει μια για πάντα η ιδέα ότι η Γερμανία είναι απλούστατα πολύ ισχυρή για να συνυπάρχει άνετα με τους γείτονές της.
Η φράση που ακούγεται πιο συχνά -στο Βερολίνο όπως επίσης στο Παρίσι ή τις Βρυξέλλες- αφορά στην ανάγκη για μία «ευρωπαϊκή Γερμανία, αντί για μία γερμανική Ευρώπη».
Μετά την Ελληνική αλλά και την κυπριακή κρίση όμως, φαίνεται όλο και περισσότερο πως έχουμε μία γερμανική Ευρώπη
Μετά την Ελληνική αλλά και την κυπριακή κρίση όμως, φαίνεται όλο και περισσότερο πως έχουμε μία γερμανική Ευρώπη
Οι Έλληνες ηγέτες του 2013 σκύβουν το κεφάλι κάτω από τον γερμανικό μανδύα , κάτω από την νεοναζιστική οικονομική κατοχή. Οι Κύπριοι υπέκυψαν μετά από ενα ηχηρό «όχι».
Δεν θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς τίποτε άλλο, λοιπόν, παρά το ότι η κατεύθυνση που ακολουθεί η Ε.Ε. διαμορφώνεται κυρίως από τις ιδέες και τις προτιμήσεις των πολιτικών και των αξιωματούχων του Βερολίνου.
Είναι αλήθεια ότι η τρόικα είχε το αρχικό πρόσταγμα στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα. Ήταν όμως, πάντα σαφές ότι δεν θα μπορούσε να προχωρήσει συμφωνία χωρίς τη γερμανική συγκατάθεση.
Οι Γερμανοί ηγέτες θα πρέπει να αναρωτηθούν πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Πώς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που στόχο είχε να τερματιστεί κάθε συγκρουσιακή αντίληψη μεταξύ της Γερμανίας και των γειτόνων της οδήγησε στην αναγέννηση του αντιγερμανικού αισθήματος.
http://www.spirospero.gr
