Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Παρ’ όλα αυτά, στάθηκε η αφορμή να συμβούν δύο απίστευτοι παραλογισμοί:
Μια συζήτηση στη Βουλή που κράτησε επτά ολόκληρες ώρες και αφορούσε σε θέματα επί των οποίων ουδείς λογικός μπορεί να διαφωνεί – μεταξύ των οποίων η χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του και η διευκόλυνση της συμφωνίας μεταξύ των δύο εταιριών, ώστε να αποφεύγονται φορολογικού τύπου γραφειοκρατικά εμπόδια.
Και μια ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που αφού καταγγέλλει «εσπευσμένη ψήφιση νέων φοροαπαλλαγών από ΦΠΑ υπέρ των επιχειρήσεων» (έτσι γενικά και αόριστα, ενώ επρόκειτο για τη συγκεκριμένη επιχείρηση που δεν φορολογείται στην Ελλάδα και απλώς χρησιμοποιεί τη χώρα μας για διαμετακομιστικό κέντρο), εμφανίζεται να συμφωνεί με… αυτό που καταγγέλλει στην αμέσως προηγουμένη παράγραφο.
Όπως αναφέρουν, «συμφωνούμε απόλυτα ότι αυτή η συμφωνία COSCO - Hewlett-Packard αποδεικνύει τα τεράστια στρατηγικά πλεονεκτήματα των ελληνικών λιμανιών και ειδικά του λιμανιού του Πειραιά, ως στρατηγική πύλη μεταφορών προς την ευρωπαϊκή ενδοχώρα», αλλά…
Αλλά αυτή η συμφωνία αποτελεί την… δικαίωση του ΣΥΡΙΖΑ, «όταν υποστηρίζει ότι οι στρατηγικοί παραγωγικοί τομείς, πρέπει να παραμένουν υπό δημόσιο έλεγχο»!
Τι σχέση έχει αυτό;
Μα επειδή «αυτή η συμφωνία COSCO - Hewlett-Packard για τη μεταφορά προϊόντων της τελευταίας στην Ευρώπη, δεν θα μπορούσε να γίνει, αν δεν υπήρχε στην τελική φάση υλοποίησής του, το σχέδιο του δημόσιου ΟΣΕ για την επέκταση της εμπορικής σιδηροδρομικής γραμμής μέχρι το λιμάνι του Πειραιά και της σύνδεσης του λιμανιού με το κεντρικό σιδηροδρομικό δίκτυο. Πέρα από τις διαχρονικές ευθύνες των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, για την καθυστέρηση ολοκλήρωσης αυτού του έργου, το τεράστιας σημασίας γεγονός είναι ότι το έργο σχεδιάστηκε, χρηματοδοτήθηκε και εκτελέστηκε από έναν οργανισμό δημοσίου συμφέροντος. Κανένας ιδιώτης δεν θα επένδυε σε μια τέτοια στρατηγική υποδομή, από την οποία τώρα αυτοί οι ιδιώτες (COSCO - Hewlett-Packard), σπεύδουν να επωφεληθούν ανέξοδα».
Δηλαδή, για να καταλάβω (που λέει και η διαφήμιση).
Αν δεν ήταν δημόσιος ο ΟΣΕ πηγαίναμε χαμένοι.
Κανένας δεν θα μπορούσε να φτιάξει μια σιδηροδρομική γραμμή.
Λες και ο ΟΣΕ την έφτιαξε… τζάμπα!
Με τον… σταχανοβιτισμό των εργαζομένων του!
Δηλαδή δεν μπορούσε να ανατεθεί σε κάποιον ιδιώτη (και μάλιστα με μικρότερο κόστος) να φτιαχτεί μια σιδηροδρομική γραμμή!
Ας αφήσουμε που αν και συμφωνούν ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε τα στρατηγικά πλεονεκτήματα των λιμανιών μας, μετά υποστηρίζουν πως επωφελούνται μόνο οι ξένες εταιρίες, η Ελλάδα εισπράττει ψίχουλα, ο ΟΣΕ (που έχει κάνει την επένδυση) οσονούπω θα ιδιωτικοποιηθεί και «η θρυλούμενη αύξηση θέσεων εργασίας, μάλλον μαγική εικόνα θα αποδειχθεί, καθώς η αισιοδοξία που προκύπτει από την σχετική πρωθυπουργική δήλωση, δεν τεκμηριώνεται από τα πραγματικά δεδομένα και τα πλήρη στοιχεία».
Επομένως, για ποιο λόγο συμφωνούν πως πρέπει να εκμεταλλευτούμε τα στρατηγικά πλεονεκτήματα των λιμανιών μας, αφού δεν πρόκειται να έχουμε κανένα όφελος;
Όλα αυτά, βέβαια, διότι αυτή τη φορά έπρεπε να χαϊδευτούν τα αυτιά των εργαζομένων στον ΟΣΕ (που αν τους πιστεύουν, με γεια τους με χαρά τους).
Μιλάμε για τον ΟΣΕ που έχει εδώ και δεκαπέντε χρόνια πέσει σε μια τεράστια μαύρη τρύπα, αυξάνοντας τα ελλείμματά του κατά ένα δις ευρώ τον χρόνο, με αποτέλεσμα τα χρεολύσια να ξεπερνούν ετησίως τα 500 εκ. ευρώ, ενώ μας κόστιζε άλλα 500 εκ. ευρώ την ημέρα, έως ότου… τα είδε η τρόικα και τρελάθηκε!
Μιλάμε για τον ΟΣΕ που δανειζόταν 1 δις ευρώ τον χρόνο με εγγυήσεις του ελληνικού Δημοσίου.
Μιλάμε για τον ΟΣΕ, του οποίου ο ρυθμός δανεισμού αυξανόταν κάθε χρόνο κατά 22% και βάλε, αλλά δεν ανησυχούσε κανείς από τους… σταχανοβίτες!
Μιλάμε για τον ΟΣΕ που σταθερά παραμένει πρωταθλητής σε ελλείμματα και δανεισμούς.
Μιλάμε για τον ΟΣΕ του οποίου πάνω από 6.000 βαγόνια είχαν εκποιηθεί σε τιμές διάλυσης την πενταετία 1998-2003, αλλά τα έσοδα δεν καταγράφηκαν πουθενά – κι’ ας χτυπιόταν σαν το χταπόδι ο Δημήτρης Καραπάνος, πρώην διευθύνων σύμβουλος.
Μιλάμε για τον ΟΣΕ που είχε παραγγείλει, το 1997, 30 ηλεκτροκίνητες μηχανές έλξης και 100 βαγόνια, που κατασκευάστηκαν από τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και τη Ζήμενς, αλλά τελικά δεν… χωρούσαν στις ράγες του υπάρχοντος σιδηροδρομικού δικτύου και σάπισαν σε κάτι αποθήκες στη Θεσσαλονίκη!
Μιλάμε για τον ΟΣΕ που, παρ’ όλα αυτά, συνέχιζε να δίνει αυξήσεις, μπόνους και πλασματικές υπερωρίες, αλλά παρ’ όλα αυτά το σιδηροδρομικό δίκτυο παρέμενε αφύλακτο, τα δυστυχήματα έπαιρναν και έδιναν και η μαφία του Θριασίου ζούσε και βασίλευε, προσθέτοντας λαθραία βαγόνια στις αμαξοστοιχίες.
(Τον Ιούλιο του 2008 είχαμε την παρολίγον τραγωδία στον Μπράλο, όταν τα 14 από τα 27 βαγόνια αποκόπηκαν και αδέσποτα συγκρούστηκαν με επιβατικό τρένο, διότι υπήρχε υπέρβαρο 350 τόνων!)
Μιλάμε για τον ΟΣΕ που τον καιρό των 8.000 εργαζομένων κατέβαλε υπερωρίες λόγω… έλλειψης προσωπικού – και μετά έκανε και μια ωραία εθελούσια έξοδο που την πληρώσαμε χρυσή.
Μιλάμε για τον ΟΣΕ με τις κάθε λογής κομπίνες (του ιδίου και των περίφημων θυγατρικών του, ΕΡΓΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΔΙΣΥ, ΓΑΙΟΣΕ).
Τον Ιούλιο του 2009, το πόρισμα του Σώματος Επιθεωρητών – Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης αποκάλυψε πως είχε στηθεί κόλπο με το πράσινο που φυτευόταν στους σταθμούς, στα στόμια των σηράγγων και κατά μήκος των γραμμών του ΟΣΕ, καθώς τα έργα αυτά εντάσσονταν σε δύο ή και περισσότερα εργολαβίες και έτσι διπλοπληρώνονταν!
Μιλάμε για τον ΟΣΕ που υπήρξε εποχή κατά την οποία οι μισθοί, μαζί με τα μπόνους, τις πλασματικές υπερωρίες, τα εκτός έδρας και τις… αναθέσεις πρόσθετων καθηκόντων, έφταναν τις 5.000, 6.000 ακόμη και 7.000 ευρώ τον μήνα.
Μιλάμε για τον ΟΣΕ που πότε «έσπαγε» σε τέσσερις εταιρίες, πότε σε πέντε, πότε σε… ένδεκα, άλλαζε τα διοικητικά συμβούλια σαν τα πουκάμισα, χωριζόταν και επανενωνόταν, αλλά… ξέμενε από τροχαίο υλικό.
Ε, σ’ αυτόν τον ΟΣΕ χρωστούμε την κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γραμμής, που, όπως προκύπτει την πληρώσαμε χρυσή και που σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να φτιαχτεί από κανέναν άλλο.
Και πρέπει αυτόν τον ΟΣΕ να συνεχίσουμε να χρυσοπληρώνουμε και να του κάνουμε τεμενάδες – ενώ με τόσα λεφτά θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ολόκληρο το σιδηροδρομικό δίκτυο του… πλανήτη!
Και μην μας πει κάποιος πως φταίνε οι πολιτικές ηγεσίες και οι διοικήσεις, διότι άλλαξαν τόσες πολλές (πολιτικές ηγεσίες και διοικήσεις) που αν ήταν να γίνει κάτι, θα είχε γίνει…
Και πέρασαν τόσοι πολλοί συνδικαλιστές και εργαζόμενοι (που δεν ανήκαν όλοι στην ίδια παράταξη) που αν ήταν κάποιοι να ανησυχήσουν και να εξεγερθούν θα το είχαν πράξει…
Αλλά όχι (εξαιρουμένου του Καραπάνου).
Οπότε, τσαφ – τσουφ, τσαφ-τσουφ, τα τρένα (και οι μίζες) περνούσαν…
