«Διχόνοια η δολερή»
Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ Επανάσταση, που κι αυτή άρχισε να αμφισβητείται(!). Παρέλαση υπό προστασία, γιατί οι σύγχρονοι «επαναστάτες»
ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ τα παλληκάρια και τους στρατηγούς του ξεσηκωμού, αλλά σταθήκαμε στους…καυγάδες. Τους ένωνε η δίψα για λευτεριά με φρόνημα υψηλό, τους δίχαζε η διχόνοια με κίνητρα ταπεινά. Και ξέσπασαν καυγάδες στη μοιρασιά. Για τη νομή της εξουσίας σε μιαν Ελλάδα που τη νεκρανάστησαν και παραλίγο να τη θάψουν.
ΑΥΤΑ στριφογυρνάνε το μυαλό μας κι απ’ την απόσταση που μας χωρίζει απ’ τα γεγονότα, γνωστά από ακούσματα, διαβάσματα και αφηγήσεις. Σήμερα τα’ χουμε μπροστά μας και τα ζούμε. Τους βλέπουμε και μας βλέπουν διχασμένους. Με κάθε μέσο που μπορεί έκαστος, έτοιμος να τραβήξει το γιαταγάνι. Για να πάρει το κεφάλι του αντιπάλου, αν δεν τον περιόριζαν οι τηλεοπτικοί κανόνες. Και πέφτει ξύλο σε χώρους τιμής των αγωνιστών του ’21, εκσφενδονίζονται στεφάνια κι έχουν συνέχεια οι ηρωισμοί. Σύγχρονοι, φτιασιδωμένοι και αγνώριστοι, προσαρμοσμένοι στην εποχή μας των πεθαμένων ιδεολογιών και της μονομανίας περί την ύλη. Για να νιώθουμε ‘λέυτεροι, με δεσμά που δεν τα βλέπουμε.
ΣΤΗΝ Ευρώπη των ατσαλάκωτων από εμφυλίους και έριδες, εγκαταλείπουμε, σταδιακά, τις παραδόσεις μας. Κάποιες συμπεριφορές μας αλλά ζουν επί το ευρωπαϊκότερον, και μόνο το κουσούρι της διχόνοιας παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο, αλλάζοντας μορφή, επίπεδα και μεθόδους.
ΒΛΕΠΟΥΜΕ τους πολιτικούς μας στο αέναο παιχνίδι της πάλης για την εξουσία, ως γνησίων ελλήνων με το ανόθευτο γνώρισμα της διχόνοιας. Σε καιρούς που τους χρειάζεται η Ελλάδα. Τα ζυγιάζουν και τα μελετούν πριν αλλάξουν στρατόπεδο, κάποιοι κουρνιάζουν σε κόμματα που νωρίτερα «έβριζαν» κι όλοι μετρώνται απ’ το κόμμα και τον αρχηγό, για να κάνουν οι παρατάξεις το κουμάντο τους.
ΤΟΥΣ ακούς να «τρώγονται» κάθε πρωί και πάει το μυαλό σου στο…καλό. Πόσο αγαπούν την Ελλάδα και θέλουν να τη σώσουν, πόσο αγνά και ανυστερόβουλα αγωνίζονται αφήνοντας πίσω δουλειά, καριέρα και οικογένεια…Και δίνουν στον «αγώνα» τους μορφή δυναμική ώστε να πείσουν, δίνουν γραμμή και στον λαό πως η λευτεριά θέλει «αγώνα». Με φωνές και φοβέρες των αντιπάλων κι ας όφειλαν να λειτουργούν σαν συνεργάτες. Με το συμφέρον πεταμένο καταγής και αγκαλιά με την (πολιτική) καριέρα. Με την ομόνοια να χτίζει κάστρα, που η «διχόνοια η δολερή» δεν μπορεί να καταλύσει.
