Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Το είπε την περασμένη Τετάρτη στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου ενόψει του 35ου Συνεδρίου της Συνομοσπονδίας που θα πραγματοποιηθεί από τις 21 έως τις 24 Μαρτίου στην Αλεξανδρούπολη.
Και όχι μόνο αυτό!
Είπε επίσης πως «η ΠΑΣΚΕ θα εργασθεί για τη συγκρότηση μιας μεγάλης πολιτικής δύναμης σε μια ευρεία κοινωνική συμμαχία στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής και δημοκρατικής αριστεράς», κατηγορώντας παράλληλα την Αυτόνομη Παρέμβαση και το ΠΑΜΕ, καθώς, όπως είπε, «υπάρχουν παρατάξεις που λειτουργούν σαν κόμματα και κόμματα που λειτουργούν σαν παρατάξεις».
Αλλά ούτε μόνο αυτό!
Είπε επίσης ότι η ΠΑΣΚΕ έχει «ριζική και ουσιαστική διαφωνία με τις μνημονιακές πολιτικές» και απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με την πολιτική υποστήριξη που παρείχε κατά το παρελθόν σε χώρους που υπέγραψαν και εφάρμοσαν τα μνημόνια, δήλωσε ότι αισθάνεται «θλίψη και ντροπή».
Συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτε.
Δεν θέλω να πάω στα παλιά και στην υποστήριξη προσωπικά στον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος – αντιπαραθέτοντας το «λεφτά υπάρχουν» και το «αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό» στο πάγωμα μισθών που είχε εξαγγείλει ο Κ. Καραμανλής – κατόρθωσε να υφαρπάσει το αναγκαίο 43% για να μας πάει στο μνημόνιο δεμένους χειροπόδαρα.
Ούτε θέλω να πάω στην 1η Ιουλίου του 2010, όταν ο Παπανδρέου συγκάλεσε σύσκεψη στην οποία έλαβαν μέρος οι Πρόεδροι της ΓΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕ και με την κομματική τους ιδιότητα, αυτή του μέλους του Εθνικού Συμβουλίου, όπως ανακοινώθηκε.
(Βέβαια, τον Ιανουάριο του 2011, η ΠΑΣΚΕ είχε εκδώσει σκληρή ανακοίνωση κατά του ΠΑΣΟΚ, που συνυπέγραφαν 102 στελέχη της, μεταξύ των οποίων και ο κ. Παναγόπουλος).
Θα πάω στα πιο πρόσφατα, στα πολύ πρόσφατα.
Μόλις στις 5 Μαρτίου (αυτού του Μαρτίου, του ίδιου Μαρτίου κατά τον οποίο η ΠΑΣΚΕ πηγαίνει στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ… έτοιμη για όλα), πληροφορηθήκαμε πως μεταξύ των μελών της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ συγκαταλέγεται και ο κ. Παναγόπουλος, που εξελέγη από την χορεία των προέδρων των τριτοβαθμίων οργανώσεων.
Και ερωτώ: Πώς γίνεται να είσαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής ενός κόμματος για το οποίο (έστω και με την παλαιά του μορφή) αισθάνεσαι «θλίψη και ντροπή»;
Επίσης, πώς γίνεται την ίδια ώρα να θέλεις να εργασθείς «για τη συγκρότηση μιας μεγάλης πολιτικής δύναμης σε μια ευρεία κοινωνική συμμαχία στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής και δημοκρατικής αριστεράς», δηλαδή για ένα άλλο κόμμα;
Βέβαια, ο κ. Παναγόπουλος είναι η αφορμή λόγω των προσφάτων δηλώσεών του με αφορμή το επικείμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Διότι πλείστοι όσοι – και σε διαφορετικά κόμματα – κάνουν συνεχώς του κεφαλιού τους, ενώ συγχρόνως καταλαμβάνουν αξιώματα στα κόμματα που απαρνούνται με κάθε ευκαιρία και επιπλέον εκλέγονται με την στήριξη αυτών των κομμάτων.
Και μια φιλική συμβουλή προς την ΑΔΕΔΥ: Αν πρόκειται να κάνει συγκεντρώσεις σαν την προχθεσινή στην πλατεία Κλαυθμώνος, του λοιπού ας αποφύγει την αυτογελοιοποίηση.
Διότι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν τον καημό τους (περικοπές, συζητήσεις περί απολύσεων) και οι ιδιωτικοί τον δικό τους (χαμηλοί μισθοί και ανεργία).
Κρίμα, διότι στην πλατεία Κλαυθμώνος είχαν σπεύσει προς άγραν πελατών κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και δεν γνωρίζω τι «ψάρια» έπιασαν…
