Μέσα στα αποκαΐδια του ξενοκίνητου κατοχικού καθεστώτος γεννιέται η ελπίδα για την αναγέννηση της Ελλάδος. Είναι η Εθνικιστική Ελλάς που θα τσακίσει δωσίλογους και νεοταξίτες για να εξαπλώσει την εθνική της κυριαρχία. Η Αιώνια Ελληνική Βόρειος Ήπειρος αγρυπνά και μας προσμένει.
Από την εποχή του Ιλλυριού, του γιου του βασιλιά της Θήβας Κάδμου, που όρισε στα εδάφη της σημερινής Αλβανίας την ελληνικότατη Ιλλυρία και του ανίκητου βασιλιά της Ηπείρου Πύρρου που έφτασε έως τα τείχη της Ρώμης μέχρι τους απελευθερωτικούς πολέμους του Σπυρομήλιου και του Ελληνικού Στρατού, αυτή η γη με τα μνημεία και τα αίματα που την ορίζουν μιλάει για ελληνισμό και λευτεριά.
Τρεις φορές λευτερώθηκε η Βόρειος Ήπειρος τόσο με τα όπλα όσο και με την αναγνώριση του δικαίου της με επίσημες συμφωνίες. Κι όμως οι ενδοτικές κυβερνήσεις «μας» και οι ψευτοσύμμαχοι δεν αποδέχτηκαν μήτε την ένωση με την Μητέρα Ελλάδα μήτε την αυτονομία. Γιατί αυτό εξυπηρετούσε ξένες εντολές και συμφέροντα. Άλλωστε όλες τις φορές που τα αδέλφια μας πέτυχαν την αποτίναξη του τουρκαλβανικού ζυγού, το πραγματοποίησαν με τις δικές τους πρωτοβουλίες, άνευ κρατικής μέριμνας.
Οι βαλκανικοί πόλεμοι έφεραν τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις στα βορειοηπειρωτικά εδάφη μέσα στα πλαίσια της δεύτερης ουσιαστικά μεγάλης ιδέας, του δεύτερου δηλαδή γύρου για την επίτευξη της εθνικής μας ολοκλήρωσης. Όμως οι ψευτοσύμμαχοι της σιωνιστικής Εσπερίας θέλανε την διατήρηση ενός αναχώματος που θα απέτρεπε την ενδυνάμωση της Πατρίδος μας και θα τους εξασφάλιζε τη διατήρηση του γεωπολιτικού ελέγχου στην περιοχή.
Και έτσι απέδωσαν την Βόρειο Ήπειρο στο νεόκοπο τότε αλβανικό προτεκτοράτο, το κράτος φάντασμα της Αλβανίας που έκτοτε αύξανε διαρκώς τα περιοριστικά μέτρα, το μίσος και τις δολοφονίες Ελλήνων. Τα σχολεία, η γλώσσα και οι εκκλησίες του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού γνώρισαν τον πλήρη αποκλεισμό.
Ο Αυτονομιακός Αγώνας που είχε ήδη οδηγήσει την ηρωική Χειμάρρα σε ελληνικό έλεγχο από τον Νοέμβριο του 1912 με την αποβίβαση του λιονταριού του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού Σπυρομήλιου κατέληξε στην προσωρινή κυβέρνηση της Βορείου Ηπείρου το Φεβρουάριο του 1914. Είχε προηγηθεί σφοδρός ένοπλος αγώνας λαού, κλήρου και ελληνικών στρατιωτικών αποσπασμάτων. Οι Αλβανοί τρομοκρατήθηκαν και οι ψευτοσύμμαχοι κλονίστηκαν.
Ο Γεώργιος Χρηστάκης – Ζωγράφου σχημάτισε κυβέρνηση με τη συμμετοχή των δεσποτάδων της περιοχής και σκοπό αν δεν έρθει η ποθούμενη ενσωμάτωση στην Ελλάδα, τουλάχιστον να αποκτήσει η Βόρειος Ήπειρος αυτονομία και δική της πολιτική διοίκηση. Ακολούθησε το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας που εξασφάλισε όντως τον ενδιάμεσο προς την λευτεριά σταθμό. Διοίκηση, εκκλησία, παιδεία, αστυνομία πέρασαν σε ελληνικά χέρια.
Όμως ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος και ο μεθοδευμένος Εθνικός Διχασμός, μεθοδευμένος από τα ίδια «περιούσια» συμφέροντα και τους γραικύλους όπως σε όλες τις εμφύλιες διαμάχες, οδήγησαν τελικά την Βόρειο Ήπειρο στα δεσμά της Αλβανίας το 1924. Έτσι θέλησαν οι αιώνιοι «διασώστες» γυρολόγοι της προδομένης πατρίδος μας.
Ουδέποτε όμως έσβησε η φλόγα στις καρδιές των αδελφών μας και το αίμα έρρεε βροντοφωνάζοντας την ελληνικότητα. Από το Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου και τους Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους έως τον Ήρωα Αριστοτέλη Γκούμα και έως την ώρα που θα έλθει το ποθούμενο. Το Τάμα της λευτεριάς που έφτασε από τον Πατροκοσμά έως τον αείμνηστο Δεσπότη Σεβαστιανό και τις μέρες μας.
Το πρωτόκολλο της Κέρκυρας ουδέποτε ακυρώθηκε. Απλώς το ψευτορωμέϊκο των Αθηνών το άφησε αδρανές κατά τας εντολάς των Μεγάλων Δυνάμεων. Η επιδίκαση της περιοχής προς το αλβανικό κράτος έχει χαρακτήρα ολότελα αστήρικτο και άκυρο. Αλλά είπαμε. Άνωθεν εντολές.
Όλα τούτα συνέβησαν έως την ώρα που κηρύχθηκε ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος. Τότε ο Ελληνικός Στρατός εισήλθε και ελευθέρωσε την Βόρειο Ήπειρο για τρίτη φορά. Η Ελλάς υπό την ηγεσία του Εθνάρχη Ιωάννου Μεταξά δημιούργησε συνθήκες λυτρώσεως για την Μαρτυρική Ηπειρωτική Γη. Αλλά οι νικητές του πολέμου αθέτησαν τις υποσχέσεις τους προς την Ελλάδα που είχε πολεμήσει στο πλευρό τους.
Ο Ελληνικός Στρατός για μια φορά ακόμη υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη Βόρειο Ήπειρο που οδηγήθηκε στο κολαστήριο του αλβανικού κομμουνισμού που τόσο λάτρεψαν και αναπολούν Αριστερά και Γλέζος. Την ελαφροδεξιά πάσης κοπής, ριζοσπαστική και νεοφιλελεύθερη, μην την αναζητήσετε πουθενά. Όταν δεν έσπρωχνε ελληνικές πατρίδες μακράν της ελληνικής αγκαλιάς όπως στην Κύπρο, ακολουθούσε ασμένως το ποδάρι σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών δυνάμεων της «δημοκρατικής» παρατάξεως.
Για τον Ελληνικό Εθνικοκοινωνισμό η Βόρειος Ήπειρος δεν έχει παύσει ποτέ να αποτελεί τη φυσική προέκταση του Ελληνικού Έθνους. Είναι το πρώτο βήμα από το οποίο θα εκκινήσει η εθνική μας ολοκλήρωση. Η σωτηρία της Βορείου Ηπείρου θα σημάνει τη σωτηρία για το Έθνος μας. Η ιστορική δικαιοσύνη και ο Νόμος της Ελληνικής Φυλής, ανώτεροι παντός συμφέροντος, επιτάσσουν τη δικαίωση των Μεγάλων Νεκρών του Γένους Μας.
Άμεση εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας με τη εγγυητική συνδρομή του Ελληνικού Στρατού. Η νέα συμμαχική πολιτική του Εθνικιστικού Κινήματος μπορεί να ανοίξει το πολιτικό παιχνίδι με τη Ρωσία για να γιατρέψει τις αμερικανικές αντιρρήσεις. Το κόντεμα των κάθε λογής δυνατών είναι η δική μας απάντηση. Ελληνισμός και Εθνικισμός, από θέση ισχύος, δίχως προδότες και γυρολόγους, δεν ξεχνούμε τη Γενναία Ελληνική Βόρειο Ήπειρο. Άμεση Ένωση με την Μεγάλη Ελλάδα που γεννιέται.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
