Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Τ Α

Μόνο τα…γαϊδούρια κλωτσάνε

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ

ΔΕΝ γινόμαστε Ευρώπη μέσα σ’ ένα βράδυ και το ξέρουμε. Πάμε για…Ευρώπη (με χίλια βάρη και  βαρίδια στην πλάτη) κι είναι ελπιδοφόρο, αλλά δυσκολευόμαστε στη λογική του  «κουτόφραγκου». Και στην πρακτική και τις συνήθειές του. Δεν έχουμε τα ίδια ιστορικά «πάθη» μ’ αυτόν, το ίδιο κλίμα και DNA. Και, βέβαια, δεν είναι απαραίτητο, ως λαός με ήθη, έθιμα και παραδόσεις να αφομοιωθούμε με τους ευρωπαίους, μεταγενέστερους ιστορικά, γλωσσικά και πολιτισμικά. Δεν τους ακολουθούμε «καθ’ όλα» σαν να’ ναι σωστοί αυτοί κι εμείς στο λάθος, ωστόσο, ο κοινός ευρωπαϊκός μας δρόμος (μας) επιβάλλει αλλαγή και προσαρμογές.

ΣΤΗΝ κοινή μας πορεία και  εξευρωπαϊζόμενοι, καλώς είτε κακώς  και σε κάποιον βαθμό, θα επιμένουμε ελληνικά, απέχοντας απ’ τον τελικό στόχο και παραμένοντας έλληνες. Με τα σωστά και τα κουσούρια μας, ωστόσο, σε ένα modus vivendi με τους ξένους που γίνονται έλληνες στις…διακοπές κι εμείς ευρωπαίοι στις εκδρομές.
ΕΙΔΑΜΕ την…ακτιβιστική εφόρμηση ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ σε γραφείο δημοσίου ανδρός και είναι αποδεκτό ως φαινόμενο ελληνικό. Είδαμε και τα ΜΑΤ με τον υπερβάλλοντα ζήλο τους («δι ασήμαντον, πρακτικά, αφορμήν») και είναι μη επιθυμητό, αλλά παράδεκτο, ως φαινόμενο…ελληνικό.
ΚΙ εμείς που νομίσαμε πως μόνο τα γαϊδούρια κλωτσάνε…Που ακόμα περιμένουμε πορίσματα ΕΔΕ και καταδίκες κανίβαλων που χτύπαγαν (με το κλομπ απ’ την ανάποδη), λυσσασμένα, πεσμένους καταγής…
ΠΟΛΥ διστακτικά και  σε τόνο ήπιο, «την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος»  μπροστά σε φωνές και διαμαρτυρίες, «διέταξε» ΕΔΕ ο κ. Δένδιας (και καλά έκανε). Για τη συμπεριφορά ζηλωτών της…κλωτσιάς κατά βουλευτών που είχαν παρανομήσει «βελούδινα» (για τα δεδομένα της Ελλάδας που λέγαμε…).
ΔΕΝ είμαστε «και με τον…αστυφύλαξ», ωστόσο, δεν χρειάζεται υπερβολική βία, δεν σκοτώνεις τσιροπούλια με κανονιές. Το’ παμε πως οφείλουμε να’ μαστε προσεχτικοί στη χρήση βίας του ένστολου γιατί βαραίνεται  με αμαρτίες του παρελθόντος και πρέπει να εξιλεωθεί, ωστόσο, πειθαρχικοί και στον νόμο, που ορίζει και απαιτεί.
ΟΙ (όποιοι) πολίτες (ομάδες, συντεχνίες, κόμματα…), «εισβολείς» και εν δυνάμει καταληψίες δημόσιου χώρου οφείλουν να γνωρίζουν το «απαγορευτικό» και να πειθαρχούν. Άλλως, ο νόμος υπάρχει και τα ΜΑΤ περιμένουν. Προληπτικά, εκφοβιστικά, έστω. Αν οι διαμαρτυρόμενοι επιμένουν πολιτισμένα, δεν χρειάζεται βία. Για να μην δημιουργείς «ήρωες» της ημέρας, της κατάληψης και των…εθνικών οδών.
«Η ιστορία ΔΕΝ γράφεται ΠΑΝΤΑ με ανυπακοή».