Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η εξουσιοδότηση αυτή παρέχεται πάντοτε με συντριπτική πλειοψηφία και επομένως εγκρίνονται και οι κυρώσεις κατά ενδεχόμενων απεργοσπαστών – πειθαρχικές διώξεις, διαγραφές από το σωματείο κλπ.
Και τα σκυλιά δεμένα, δηλαδή.
Η συμμετοχή στις απεργίες που κηρύσσει η εκάστοτε συνδικαλιστική ηγεσία των δημοσιογράφων είναι μαζική και αυτονόητη για όλους.
Η μη συμμετοχή στην απεργία αποτελεί για τους δημοσιογράφους έγκλημα καθοσιώσεως.
Ουδέποτε άλλοτε στο παρελθόν, όμως, υπήρξε τόση ακαμψία, αδιαλλαξία και άρνηση κάλυψης σπουδαίου γεγονότος.
Πάντοτε οι δημοσιογραφικές συνδικαλιστικές ηγεσίες ελάμβαναν υπ’ όψιν τους τις ειδικές συνθήκες, αρνούμενες να καταστρέψουν ένα μέσο ενημέρωσης και εκατοντάδες ή χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Προσπαθούσαν πάντα με τον διάλογο και τις διαβουλεύσεις να επιτύχουν αποτελέσματα, γνωρίζοντας πως μια μακράς διάρκειας απεργία δεν πλήττει μόνο την ενημέρωση, αλλά και το ίδιο το μέσο που παρέχει θέσεις εργασίας – όπως η ΕΡΤ, για παράδειγμα, που δίνει μισθούς εξόδοις των χειμαζομένων Ελλήνων φορολογουμένων.
Σε περιπτώσεις αδιεξόδου, συγκαλούνταν συνελεύσεις των εργαζομένων στο μέσο ή στα μέσα των οποίων οι εργοδότες δημιουργούσαν προβλήματα και ζητείτο η γνώμη τους για την πορεία των κινητοποιήσεων.
Συνεδρίαζε το Μικτό Συμβούλιο, που είναι το ανώτατο όργανο, και τα μέλη του λάμβαναν αποφάσεις και μερίδιο της ευθύνης.
Αυτή τη στιγμή η λίστα ανέργων δημοσιογράφων κοντεύει να ξεπεράσει τη λίστα των εργαζομένων – αν δεν την έχει ξεπεράσει ήδη.
Κι’ αν δεν την έχει ξεπεράσει, θα την ξεπεράσει με την τακτική της τυφλής σύγκρουσης.
Η ΕΣΗΕΑ δεν είναι ένα απλό συνδικαλιστικό σωματείο. Είναι πνευματικό σωματείο, του οποίου πρώτος Πρόεδρος υπήρξε ο Ιωάννης Κονδυλάκης (και διηγώντας τα να κλαις…).
Σε κάθε δράση της, οφείλει να λαμβάνει ως δεδομένο ότι πάνω από κάθε διεκδίκηση στέκει το ιερό αγαθό της ενημέρωσης.
Οφείλει επίσης να προβλέπει και να προλαμβάνει τις κρίσεις, να καταθέτει προτάσεις για έξοδο από την κρίση, να γεννά ιδέες που θα διατηρούν ζωντανές τις επιχειρήσεις της ενημέρωσης, να επιβάλει τις ιδέες της στους εργοδότες.
Η απεργία υπήρξε πάντοτε για την ΕΣΗΕΑ το έσχατο μέσο και το σωματείο κατέληγε σ’ αυτήν όταν όλα τα άλλα μέσα είχαν εξαντληθεί.
Αλλά σε μια χώρα όπου ο συνδικαλισμός δεν ξέρει να κάνει τίποτε άλλο εκτός από απεργία, φυσικό ήταν το μικρόβιο να φθάσει και ως την ΕΣΗΕΑ.
Πάρτε παράδειγμα τη ΓΣΕΕ. Κάθε φορά που θέλουν να δηλώσουν παρόντες είτε προχωρούν σε μια απεργία, είτε ανακοινώνουν περιχαρείς τον αριθμό των γενικών απεργιών που οργάνωσαν – και έξω από την πόρτα.
Περί αποτελεσμάτων, ούτε λόγος.
Η απεργία έχει γίνει συνώνυμο του αποτελέσματος – και μετά η ζωή συνεχίζεται κανονικά…
Αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα.
Σε όλον τον κόσμο, οι συνδικαλιστές σωματείων που εκπροσωπούν εκατομμύρια εργαζομένων, υπογραμμίζουν στις συνεντεύξεις τους αυτά που πέτυχαν χωρίς απεργία ή με διαπραγματεύσεις υπό την απειλή απεργίας.
Στη Γερμανία, ο ελληνικής καταγωγής Βασιλειάδης (που δεν ανήκει στο κόμμα της Μέρκελ), δηλώνει με κάθε ευκαιρία πως το σωματείο του έχει να κατέβει σε απεργία από το 1992.
Είναι κακός συνδικαλιστής;
Σε κάθε περίπτωση πάντως, μια απεργία της ΕΣΗΕΑ κηρύσσεται με την αίρεση σπουδαίου γεγονότος, οπότε και συνεδριάζει το Δ.Σ. για να αποφασίσει αν πράγματι πρόκειται για σημαντικό γεγονός, ώστε να ανασταλεί η κινητοποίηση.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δίδεται άδεια κάλυψης του συγκεκριμένου γεγονότος – και μόνο αυτού.
Προφανώς, αυτή τη φορά δεν κρίθηκε ως σημαντικό γεγονός η επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου, ούτε οι συνομιλίες προκειμένου η χώρα να αποκτήσει επιτέλους κάποια έσοδα, ούτε οι δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού και του Γάλλου Προέδρου περί ανακήρυξης της ΑΟΖ.
Οπότε, διερωτάται κανείς ποιο θα είναι το επόμενο μνημόνιο, προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν οι επιχειρήσεις που δίνουν δουλειά στους δημοσιογράφους και να καταβάλλονται οι μισθοί των εργαζομένων στα δημόσια μέσα ενημέρωσης.
Αν πιστεύουν ότι πρόκειται να υπάρξει κυβέρνηση που θα κόβει λεφτά από τον τοίχο, τότε έχουν πέσει έξω στην ανάλυσή τους και δεν φρόντισαν να διασταυρώσουν το ρεπορτάζ… από το μέλλον.
Το (διασταυρωμένο) ρεπορτάζ λέει πως αυτοί που τώρα χαϊδεύουν αυτιά και υπόσχονται τη Γη της Επαγγελίας, δηλώνουν (και το γράφουν στα επίσημα κείμενά τους) ότι «είμαστε έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με την χειρότερη έκβαση, βέβαιοι ότι ο λαός θα σταθεί στο πλευρό μας».
Επειδή η δημοσιογραφία έχει και την αποστολή της έγκαιρης προειδοποίησης, μήπως, λέω μήπως, να ρωτούσαν κάποιοι σε τι μπορεί να συνίσταται αυτή η «χειρότερη έκβαση»;
Από όσο γνωρίζω, αυτό το ερώτημα δεν έχει ακόμη τεθεί – και προφανώς δεν έχει απαντηθεί.
Μήπως να οργανώναμε μια απεργία για να λάβουμε μια αξιόπιστη απάντηση, ώστε να προστατέψουμε κι’ εμείς μια φορά τον λαό από την παραπληροφόρηση;
