Η ανάγκη-οδοστρωτήρας
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟ…Κράτος, που λέγαμε. Ξένο σώμα κι όποιος προλάβει. Για κάποιος (με «πρόσβαση») τσιφλίκι κι ολότελα δικό τους. Για να το τρέφουν οι άλλοι και να το καρπώνονται οι ίδιοι. Διαπλεκόμενοι, με αξιώματα εξασφαλισμένα απ’ την πολιτική τους δύναμη.
ΤΟ άρμεξαν σινάφια, το γρονθοκόπησαν για να το ληστέψουν ημιθανές, αδύναμο να δει τα τραύματα και να γιατρέψει τις πληγές του. Σε Κράτος, λοιπόν, όπου ακόμα μουντζουρώνουν πινακίδες και κλέβουν μετασχηματιστές για τον χαλκό, αποψιλώνουν την Πίνδο αλβανοί εισβολείς-υλοτόμοι της μιας ημέρας και ντόπιοι…αρχαιολάτρες κόβουν την ελιά του Πλάτωνα (μη κρυώσει το τομάρι τους), μην περιμένεις να συνέλθει από μόνο του.
Κι ούτε να ποντάρεις στις «υγιείς δυνάμεις» (διαβρωμένες μέχρι μυελού οστέων) και κυκλώματα διαπλεκομένων να το στηρίξουν για να σταθεί στα πόδια του.
ΕΖΗΣΕ τη δημόσια διοίκηση ο πολίτης. Πήρε γεύση από γραφειοκρατία και δημόσιο «λειτουργό» με τα ξινισμένα μούτρα όταν δεν έχει το χέρι απλωμένο για φακελάκι, έπιασε τη μύτη του απ’ τα τρωκτικά που βγαίνουν απ’ το βόθρο των σκανδάλων και κλείστηκε στο σπίτι του, αποκαμωμένος. «Μη βγεις έξω, τα μέσα…σταθερής τροχιάς δεν λειτουργούν». Κι έγινε η Αθήνα χάος γιατί το Ενιαίο «πιάνει» και τους εργαζόμενους στο μετρό της Αθήνας (τη Θεσσαλονίκη άσ’ την να περιμένει το δικό της μετρό).
ΔΕΝ περισσεύουν τα λεφτά-τα φάγαμε…εγκαίρως. Στο ποσοστό του έκαστος, κατά τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του πόστου του και άπαντες με κοινή την αδηφάγο διάθεση να κατασπαράξουμε το δημόσιο σαν ξένο σώμα. Ν’ αδειάσουμε τα ταμείο πριν γεμίσουν, να πιέσουμε τον συνδικαλιστή που θα πιέσει (εκβιάσει) τους κυβερνώντες για βόλεμα επιμερισμένων αναγκών κατά κλάδο και σινάφι, και με βάση τη δύναμή του να εκβιάζει.
ΞΕΡΟΥΝ τη δύναμή τους οι εργαζόμενοι των μέσων σταθερής τροχιάς (μετρό, τραμ, ηλεκτρικός) και μας...εκτροχιάζουν απ’ την τροχιά μας της καθημερινότητας. Δεν γουστάρουν το ενιαίο μισθολόγιο-τους προκαλεί παρενέργειες η επικείμενη εφαρμογή του και αντιδρούν. Δυναμικά και αποτελεσματικά για το κοινό, αναποτελεσματικά για τους ίδιους (δήλωση Χατζηδάκη). Και μιλάμε για «ενιαίο» που ήταν αίτημα δεκαετιών. Για την άρση αδικιών και ορθολογιστική χρήση των δημοσίων εσόδων κατά κλάδο και εργαζόμενο.
ΕΙΜΑΣΤΕ λαός των αντιφάσεων και να δούμε πότε θα ομονοήσουμε. Κι αφού δεν στρώσαμε μονάχοι, μας στρώνει η ανάγκη. Σαν οδοστρωτήρας. Για θέματα που δεν περιμένουν. Για Κράτος που οφείλουμε να στηρίξουμε για να σταθεί στα πόδια του.
ΤΟ…Κράτος, που λέγαμε. Ξένο σώμα κι όποιος προλάβει. Για κάποιος (με «πρόσβαση») τσιφλίκι κι ολότελα δικό τους. Για να το τρέφουν οι άλλοι και να το καρπώνονται οι ίδιοι. Διαπλεκόμενοι, με αξιώματα εξασφαλισμένα απ’ την πολιτική τους δύναμη.
ΤΟ άρμεξαν σινάφια, το γρονθοκόπησαν για να το ληστέψουν ημιθανές, αδύναμο να δει τα τραύματα και να γιατρέψει τις πληγές του. Σε Κράτος, λοιπόν, όπου ακόμα μουντζουρώνουν πινακίδες και κλέβουν μετασχηματιστές για τον χαλκό, αποψιλώνουν την Πίνδο αλβανοί εισβολείς-υλοτόμοι της μιας ημέρας και ντόπιοι…αρχαιολάτρες κόβουν την ελιά του Πλάτωνα (μη κρυώσει το τομάρι τους), μην περιμένεις να συνέλθει από μόνο του.
Κι ούτε να ποντάρεις στις «υγιείς δυνάμεις» (διαβρωμένες μέχρι μυελού οστέων) και κυκλώματα διαπλεκομένων να το στηρίξουν για να σταθεί στα πόδια του.
ΕΖΗΣΕ τη δημόσια διοίκηση ο πολίτης. Πήρε γεύση από γραφειοκρατία και δημόσιο «λειτουργό» με τα ξινισμένα μούτρα όταν δεν έχει το χέρι απλωμένο για φακελάκι, έπιασε τη μύτη του απ’ τα τρωκτικά που βγαίνουν απ’ το βόθρο των σκανδάλων και κλείστηκε στο σπίτι του, αποκαμωμένος. «Μη βγεις έξω, τα μέσα…σταθερής τροχιάς δεν λειτουργούν». Κι έγινε η Αθήνα χάος γιατί το Ενιαίο «πιάνει» και τους εργαζόμενους στο μετρό της Αθήνας (τη Θεσσαλονίκη άσ’ την να περιμένει το δικό της μετρό).
ΔΕΝ περισσεύουν τα λεφτά-τα φάγαμε…εγκαίρως. Στο ποσοστό του έκαστος, κατά τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του πόστου του και άπαντες με κοινή την αδηφάγο διάθεση να κατασπαράξουμε το δημόσιο σαν ξένο σώμα. Ν’ αδειάσουμε τα ταμείο πριν γεμίσουν, να πιέσουμε τον συνδικαλιστή που θα πιέσει (εκβιάσει) τους κυβερνώντες για βόλεμα επιμερισμένων αναγκών κατά κλάδο και σινάφι, και με βάση τη δύναμή του να εκβιάζει.
ΞΕΡΟΥΝ τη δύναμή τους οι εργαζόμενοι των μέσων σταθερής τροχιάς (μετρό, τραμ, ηλεκτρικός) και μας...εκτροχιάζουν απ’ την τροχιά μας της καθημερινότητας. Δεν γουστάρουν το ενιαίο μισθολόγιο-τους προκαλεί παρενέργειες η επικείμενη εφαρμογή του και αντιδρούν. Δυναμικά και αποτελεσματικά για το κοινό, αναποτελεσματικά για τους ίδιους (δήλωση Χατζηδάκη). Και μιλάμε για «ενιαίο» που ήταν αίτημα δεκαετιών. Για την άρση αδικιών και ορθολογιστική χρήση των δημοσίων εσόδων κατά κλάδο και εργαζόμενο.
ΕΙΜΑΣΤΕ λαός των αντιφάσεων και να δούμε πότε θα ομονοήσουμε. Κι αφού δεν στρώσαμε μονάχοι, μας στρώνει η ανάγκη. Σαν οδοστρωτήρας. Για θέματα που δεν περιμένουν. Για Κράτος που οφείλουμε να στηρίξουμε για να σταθεί στα πόδια του.
