Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Τ Α

Τραπεζικές…εγγυήσεις

Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΘΑ πέσει χρήμα στην αγορά, θα πέσει και στις τράπεζες. Κι αν μπορούσαν θα το’ ριχναν μόνο σ’ αυτές. Για να φτάσει στην αγορά  «εμπλουτισμένο» με τον τόκο-οξυγόνο  των τραπεζών, αλλά και διαποτισμένο σε λειτουργικές συνήθειες κάποιων «λειτουργών» τους. Μη χρεοκοπήσουν και…αναγκαστούν να τσεπώσουν τ’ αφεντικά τους δημόσιο, κρατικό χρήμα.
ΔΕΝ μένουμε σε αριθμούς και ποσά. Προχωρούμε, ρίχνοντας μια ματιά  στο παρελθόν, ίδιο με το παρόν και  προοιωνίζον το μέλλον. Για τη διαχείριση του (δανεικού) χρήματος, πριν το «υποδεχτούμε».

ΔΕΝ θα’ ναι το αύριο αλλιώτικο  απ’ το χθες και τα…πειστήρια είναι  ισχυρά. Ελληνικά και διαχρονικά. Για  δεκαετίες το’ χαν στρώσει  τράπεζες και πελάτες. Φανερά και  με τα δεδομένα τους (υψηλά επιτόκια δανεισμών, ανύπαρκτα καταθέσεων), αλλά το «σύστημα» πρόβλεπε και άλλα. Δρόμους σκοτεινούς και άβατους. Μια αλυσίδα ανθρώπων ορατών και αοράτων κι άλλη μια για εγκρίσεις και υπογραφές. Και ο δανειολήπτη; Έκανε κι αυτός το κουμάντο του. Τόσα για μίζες, τα υπόλοιπα «επενδύσεις» για την επόμενη δόση και το (θαλασσο)δάνειο θα ξεχαστεί στο νεφελώδες αύριο, στην Ελλάδα της κομπίνας και της αρπαχτής.
(ΚΑΙ) εκεί, λοιπόν, στα  καταστήματα των υψηλών τόκων  και της «επαγγελματικής» σκληρότητας,  σε κάποιες ελληνικές τράπεζες όπου δύσκολα κρατιέσαι μακριά απ’ τον πειρασμό μετρώντας χιλιάρικα και υπογράφοντας δάνεια, έγινε ό,τι έγινε. Να το περιγράψουμε; Να τα θυμηθούμε; Απλά, βλέπουμε βίλες ορατές, φανταζόμαστε κάποιους αόρατους μιζαδόρους και εικάζουμε. Χωρίς να υπερβάλλουμε.
ΚΑΙ ποιος να σου εγγυηθεί πως το «σύστημα» δεν θα…ξαναμεγαλουργήσει με το αυριανό (δανεικό) χρήμα στα  ταμεία ελληνικών τραπεζών; Τι άλλαξε για ν’ αλλάξει η τροχιά του  και να τρομάξει ο μιζαδόρος και  να μην (ξανα)αμαρτήσει; Τι κάνεις για  να «στομώσεις» τους άρπαγες και να…ψοφήσει(;) η μίζα;
ΝΟΜΟΘΕΤΕΙΣ «σκληρά» και προειδοποιείς. Λαδώθηκες για  το δάνειο; Δεν πας σπίτι σου (κάπου  αλλού σε πάμε), δεν επιστρέφεις  τα κλεμμένα (σου κατάσχουμε την  περιουσία).
ΤΙ άλλο θεσπίζεις  ως Πολιτεία (κι ας αντίκειται στη…σοφή και βολική εφεύρεση των προσωπικών δεδομένων); Υπάρχει και το διαδίκτυο!
-Θέλεις δάνειο; Αμέσως! (Η μίζα μου θα μείνει μυστική).
Την άλλη μέρα:
-Δος μου κι εμένα,  κ. Διευθυντά, (χωρίς λαδώματα).
-Δεν σου δίνω. Τέλος  τα διαθέσιμα.
-Μη δω (στο διαδίκτυο) να’ χεις δώσει σε άλλον…αύριο!
ΤΙ άλλο κάνεις για  να μην κάνουν περιουσίες «συμβαλλόμενοι»  των δύο πλευρών; Ορίζεις επιτροπές  προσώπων εγνωσμένου κύρους (και μη πολιτικών), εκτιμούν τις μείζονες δανειοδοτήσεις και υπογράφουν.
ΤΑ υπόλοιπα να τα σκεφθούν οι «ιθύνοντες». Πριν το χρήμα εξαφανιστεί ως δια μαγείας και μιαν απ’ τα ίδια.