Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Τ Α

Οι «τρώσαντες»  δεν θα πληρώσουν

Του Θανάση Νικολαΐδη 
Ο υποψήφιος δήμαρχος και τα όνειρά του. Και με τους παρατρεχάμενους. Μπροστά το κάστρο για εκπόρθηση, πίσω το κόμμα και ο «αγώνας» το μέσον. Όπως τον εννοούμε στον απόηχο πραγματικών αγώνων για δημοκρατία και ελευθερία. Κι έχει τόσους βαθμούς ελευθερίας, όταν αράξει στην δημαρχιακή καρέκλα και τόση ισχύ, που οι αντίπαλοι γίνονται κόλακες, τα αναπλεκόμενα αναπτύσσονται ακαριαία και η διαφθορά εισχωρεί απ’ την πόρτα.
ΚΙ αρχίζει το πάρτι στο κονάκι του δημάρχου κι οι κολλητοί να βαράνε παλαμάκια. Χωρίς αντίπαλο (σήμερα εσύ αύριο εγώ) και με τους δημότες να πληρώνουν.
Μόνο; Όχι. Κάποιοι δημότες πονηροί απαιτούν «ακρόαση δημάρχου» κι ας μην τον ψήφισαν. Γιατί τόση πρεμούρα για τα δημοτικά; Για τα σπασμένα παγκάκια του πάρκου ή για το δεντράκι που «ξέρανε» ο καταστηματάρχης μη του κλείνει τη μόστρα; Αφέλειες.
Ο δήμαρχος είναι το «μέσον» και  η «εισήγηση» δεν αφορά τον  πεινασμένο είτε το ορφανό της γειτονιάς  που πρέπει να βρει μια δουλειά. Είναι  για τον φίλο ή συγγενή που πρέπει να βολευτεί. Αν, βέβαια, κάτι περίσσεψε απ’ τις «πρωτοβουλίες» του ίδιου του δημάρχου. Προηγείται το σόι του, οι συγγενείς των ψηφοφόρων του κι όποιος «αγωνίστηκε» για την εκλογή του.
ΕΝΑΣ «σκουπιδιάρης» παραπάνω δεν θα ζημίωνε την πόλη, αν, βέβαια δεν είναι κοπανατζής και ράθυμος. Ωστόσο, η βαθμίδα της θέσης είναι η παραλλαγή και το «ταπεινό» πόστο είναι ξεκίνημα. Οι…βαθμοί πέφτουν βροχή, η αναβάθμιση κάνει το άλμα της και ο εργαζόμενος παρατάει το φαράσι και τη σκούπα. Ξεσκονίζει την καρέκλα και αράζει. Όπως ο διπλανός του δίπλα σε κάποια…κορόιδα που δουλεύουν, όπως οι κάποιοι «εργαζόμενοι» σε νομαρχίες με το φραπεδάκι και τα μεγάλα λόγια.
ΚΑΙ ο δήμαρχος ο λεβέντης που…καθάρισε για τον διορισμό (απ’  το παράθυρο) συναινούντων των «αντιπάλων»; Λες να συμπίπτουν εκείνα που συζητούν στις ανοικτές συνεδριάσεις με εκείνα που ψιθυρίζουν μεταξύ τους; Ποιοι; Οι υποτιθέμενοι μειοδότες των δημοτικών έργων, είτε κατακερματισμένων για την υπογραφή (και μόνο) του δημάρχου;
ΠΟΛΛΑ είπαμε κι είναι  γνωστά. Το πρόβλημα είναι τι κάνεις μ’ αυτούς τους ανθρώπους που κινδυνεύουν  να βρεθούν στο δρόμο; Θεωρητικά, ψάχνεις τον τρόπο που διορίστηκαν  και τους «τιμωρείς» με μια μετάθεση υποχρεωτική και αλλαγή αντικειμένου. Και μένει ατιμώρητος ο διεφθαρμένος και η παρέα του. «Κλείνουμε…», αλλά κανένας τους δεν παραιτείται. Θα’ ρθει το χρήμα και ξανά προς τη δόξα. Με τις δομές που θα παραμείνουν, με τη νοοτροπία που δεν αλλάζει.