Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Τ Α

Πολιτικές…διώξεις!

Του Θανάση Νικολαΐδη 

 «ΚΑΤΩ τα χέρια  απ’ το ΠΑΣΟΚ»! Το’ πε κάποτε  ο Κ. Λαλιώτης και συνέχισε  τον προσωπικό του καυγά με  τον Μητσοτάκη. Τον βόλευε το  «περιτύλιγμα» για άμυνα και  το’ κανε ασπίδα. Άρα, όταν  λέμε Λαλιώτης (εξαφανισμένος και αυτός με Γιάννους και Σουφλιάδες…), εννοούμε ΠΑΣΟΚ!
ΟΙ δεκαετίες πέρασαν, η νοοτροπία  δεν πέρασε. Απ’ τον κ. Ψωμιάδη  της «Παράγκας» που προτάσσει  την πολιτική του δίωξη, ως τον  Τσοχατζόπουλο που «βάλθηκαν  να τον εξοντώσουν πολιτικά».
Τρελές κουβέντες και ιδιοποιήσεις αλλοτρίων αγαθών. Και σήμερα; Ο Λιάπης, ο Μεϊμαράκης…”Χτυπάνε τους θεσμούς, κινδυνεύει το πολίτευμα”! Έτσι νιώθουν(;), τέτοια ξεστομίζουν οι κύριοι, λες κι είναι η δημοκρατία γαντζωμένη πάνω τους και αμαυρώνουν την λαμπερή τροχιά τους φίλοι και «φίλοι», δεν τους αντέχουν οι οχτροί...
ΘΑ μιλούσαμε σοβαρά, αν ανάμεσα στους…διωκόμενους πολιτικά δεν υπήρχαν και «σκοτωμένα φίδια» της πολιτικής και δεν εννοούμε τους παραπάνω. Μιλάμε για «στυμμένους» και πεταμένους που λεονταρίζουν στέλνοντας μηνύματα, ακόμα και απειλές. Χωρίς παρόν και μέλλον, αλλά με «πλούσιο» παρελθόν. Κι αν αυτοί ζουν στον κόσμο τους, εμείς δεν ονειρευόμαστε. Τους ψάχνουμε οικονομικά και πολιτικά, γραδάροντας το πολιτικό τους ήθος μέσα από διεκδικήσεις «δεδουλευμένων» τους, που τα διεκδικούν κι από βουλευτικές συντάξεις που απολαμβάνουν ισοβίως. Και, βέβαια, όφειλαν απ’ αυτούς ν’ αρχίσουν. Να μειώσουν δραστικά συντάξεις πολιτικών κ.ά. μεγαλοσυνταξιούχων. Για να δούμε και κανέναν από δαύτους στο δρόμο αγκαλιά με τους απελπισμένους.
ΔΕΝ έχουν πολλή «ιδεολογική» δουλειά οι πολιτικοί μας. Κι αν θίγονται, σήμερα, με τη λίστα στη φόρα (είτε με τη λάσπη στον ανεμιστήρα), είναι  για το ίματζ και για το πολιτικό τους μέλλον. Το κάνουν για την προοπτική  της καριέρας τους. Αν τους ενοχλούσε το ηθικό μέρος, θα’ χαμε παραιτήσεις και αναμονή να «να θριαμβεύσει η αλήθεια». Γι αυτό και αμύνονται λυσσαλέα, αγκαλιασμένοι, αλαλάζοντες και ομοθυμαδόν. Το χρήμα δεν έχει οσμή και χρώμα, έχει τη θυρίδα του (και) σε ξένες τράπεζες. Και, βέβαια, αν δώσουμε βάση στη μαζική αντίδραση κι ακούσουμε τις τσιρίδες τους, θα’ χουμε αδικήσει την Ελλάδα που όλοι μαζί γρονθοκοπήσαμε, αλλά αυτοί αδιαφόρησαν κρατώντας τα κλειδιά στην κλειδοθήκη.
ΕΙΝΑΙ μια μέθοδος  κι αυτή. Σηκώνουμε σκόνη και διαμαρτυρόμαστε γιατί δεν βλέπουμε. Και, βέβαια, η εν τη ενώσει ισχύς. Δεν υπάρχει, βλέπεις, κόμμα αδιάφθορων απέναντι να τους πυροβολεί ασταμάτητα κι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν.