Παρασκευή πρωί (7-9-12), παρακολουθώντας την εκπομπή των Δημοσιογράφων κ.κ. Οικονόμου και Λυριτζή, στεναχωρήθηκα, λυπήθηκα, αποκαρδιώθηκα και εκνευρίστηκα, όταν είδα στο πλάνο της συζήτησης, να συμμετέχει και ένας αξιωματικός με βαθμό Αντισυνταγματάρχη, εάν δεν κάνω λάθος. Πιστεύω ότι είναι ο Αξιωματικός αυτός, από μια κατηγορία, ελάχιστη τον αριθμό, οι οποίοι έφθασαν μέχρι το Συμβούλιο Επικρατείας για να πετύχουν συνδικαλισμό στο Στράτευμα. Την ουτοπία αυτή απέρριψε το Συμβούλιο Επικρατείας, επέτρεψε όμως την Δημιουργία συνδέσμου όχι όμως με τις ισχύουσες διατάξεις περί συνδικαλισμού, ως ισχύει σ’ άλλες κατηγορίες εργαζομένων.
Άρα! ο Αντισυνταγματάρχης αυτός, το πολύ-πολύ να εκπροσωπεί την ομάδα αυτή του συνδέσμου, δεν ξέρω πόσοι είναι, και κανένα άλλο Στρατιωτικό, ούτε τους ε.α. Αξιωματικούς γιατί αυτοί έχουν την Ένωση Αποστράτων ΝΠΔΔ, τους συνδέσμους των Τάξεων των και τους συνδέσμους των όπλων και Σωμάτων. Οι δε ε.ε. Αξιωματικοί έχουν την ιεραρχία των στην οποία μπορούν να απευθύνονται, για οποιοδήποτε θέμα είτε προσωπικό, είτε υπηρεσιακό.
Η λύπη μου και η απογοήτευσή μου, δεν περιγράφεται όταν βγήκε αξιωματικός, του υπερήφανου σώματος των Ελλήνων Αξιωματικών, τους οποίους ο Ελληνικός λαός έχει κορώνα στο κεφάλι του, σε εκτίμηση, εμπιστοσύνη και σεβασμό για την Ιστορία του, να εκλιπαρεί την κυβέρνηση διαμέσου της εκπομπής των δημοσιογράφων, να λυπηθεί το υπερήφανο αυτό σώμα, λέγοντας, «δεν έχουν χρήματα, όχι μόνο να φάνε, αλλά να γράφουν τα παιδιά τους στο Σχολείο». Έλεος, εδώ έφθασαν οι αρχές και αξίες των Αξιωματικών:
Αυτοί είναι οι σημερινοί Αξιωματικοί και αυριανοί Ηγέτες των Ενόπλων Δυνάμεων, κληρονόμοι των Ηρώων των Βαλκανικών Πολέμων, που διπλασίασαν την Ελλάδα, του Έπους-θαύμα του 1940 που κατόρθωσαν να πολεμήσουν δύο αυτοκρατορίες και ν’ αλλάξουν τον ρουν της Ιστορίας της ανθρωπότητας, και των Ηρώων του ΓΡΑΜΜΟΥ-ΒΙΤΣΙ που με τον ηρωικό αγώνα των και με είκοσι πέντε χιλιάδες νεκρούς (25.000, Αξ/κούς – Οπλίτες και Χωροφύλακες), διέσωσαν την χώρα από βέβαιο ακρωτηριασμό;
Ο Αξιωματικός ουδέποτε ήταν πλούσιος και ουδέποτε θα γίνει με τον μισθό που παίρνει. Με την εργασία που κάνει ο καταξιωμένος αξιωματικός και το χρόνο που διαθέτει για την υπηρεσία, πορτοκάλια στην λαϊκή να πουλούσε περισσότερα θα έβγαζε. Και! όμως, παρέμεινε λεβέντης, υπερήφανος, με ηθικό και έτσι επέτυχε την συμπάθεια την εκτίμηση και αναγνώριση του Ελληνικού λαού, την οποία μην την χάσετε, εσείς οι νεότεροι με τέτοιες θλιβερές εικόνες, που θυμίζουν τον ποιητή φτωχοπρόδρομο του Βυζαντίου επί Κομνηνού (…Ω Βασιλεύ Κομνηνοβλάστητε… ρύσαι (προστάτευσε) με της στερήσεως ρύσαι με της πενίας…).
Στην συνέχεια, θα ήθελα να επισημάνω στον αγαπητό Αξιωματικό και σ’ όσους έχουν αυτήν την δύστυχη νοοτροπία, που έπρεπε να τα ξέρουν ή έπρεπε να τα γνωρίζουν από αφηγήσεις παλαιότερων:
α. Στο παρελθόν, επί των ημερών μου, η υπηρεσία για να ενισχύσει τον πενιχρό μισθό, προσέφερε 100-200 δρχ. τροφή σε είδος, ιδίως στους μικρούς, δηλ. στον προ έτους ή δύο ετών Εύελπι. Καίτοι, ο Αξιωματικός τα είχε τότε απόλυτο ανάγκη, δεν τα έπαιρνε και τα άφηνε στην υπηρεσία, διότι έλεγε, η υπερηφάνεια του δεν του επιτρέπει να τον βλέπουν οι Στρατιώτες του ή οι Πολίτες να μεταφέρει τρόφιμα, της υπηρεσίας στο σπίτι του.
β. Παλαιότεροι διοικητές μας των Καταδρομών μας διηγούντο ότι, μόλις έπαιρναν τον πάντα, πενιχρό μηνιαίο μισθό τους πήγαιναν στο Ξενοδοχείο «ΜΕΓ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ» για ένα Σαββατοκύριακο, γιατί τόσο επαρκούσε ο μισθός των, για να ζήσουν την ζωή που επιβάλλει η αξία του Αξιωματικού. Βέβαια τις υπόλοιπες μέρες, μέσα στο Στρατόπεδο, ασκήσεις και εκπαίδευση, από το πρωί μέχρι το βράδυ.
γ. Πολλοί ε.ε. συνάδελφοι ακόμη και σήμερα, στο παρελθόν πολύ περισσότερο, διότι μεγάλος ήταν ο αριθμός των πάμφτωχων στρατιωτών, έδιδαν από τον πενιχρό μισθό των, σε μερικούς αδειούχους στρατιώτες, το αντίτιμο των εισιτηρίων των, διότι στερούντο ακόμη και αυτό το ποσόν.
δ. Η Υπηρεσία δεν είχε την εποχή μου (1957), ούτε ύφασμα, ούτε και Στρατιωτικό ρουχισμό με εμφάνιση ανάλογη για αξιωματικό. Πολλοί εξ ημών, με τον πενιχρό μισθό, το τονίζω αυτό πάλι, αγοράζαμε από το Μοναστηράκι χιτώνια, άρβυλα, παντελόνια, ακόμη και φόρμες εργασίας Αμερικάνικης προελεύσεως, για να μας καμαρώνει ο Ελληνικός λαός και όχι να μας λυπάται.
ε. Έχω, πολλά να πω για τον υπερήφανο αξιωματικό, αλλά ας κλείσω το κεφάλαιο αυτό με ένα ακόμη παράδειγμα, όταν πηγαίναμε για διασκέδαση και επειδή μας γνώριζαν ότι είμαστε αξιωματικοί, το τελευταίο πενηντάρικο στη τσέπη μας το δίναμε φιλοδώρημα στο σερβιτόρο και ας μην είχαμε ούτε δραχμή να πάρουμε ταξί. Και! το ηθικό των Αξιωματικών υπήρχε σε υπέρτατο βαθμό και ήμασταν και ευχαριστημένοι.
Σαν πρώην Διοικητής της Σχολής Μον. Υπαξιωματικών και σαν πρώην Διοικητής της Στρατ. Σχολής Ευελπίδων, έχω πάμπολλους μαθητές μου που υπηρετούν σήμερα στις Ένοπλες Δυνάμεις, από τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού μέχρι και του αντισυνταγματάρχου. Γνωρίζω πολλών τα προβλήματα τα οικονομικά, με τις συνεχείς μεταθέσεις, αλλαγές σπιτιών, προσαρμογές των παιδιών των στα νέα των Σχολεία, που πολλοί από αυτούς ενισχύονται από τις πενιχρές συντάξεις των γονέων των, δεν είναι όμως κανένας κακομοίρης και επαίτης διότι απλά γνωρίζουν ότι, το πρόβλημά τους είναι και πρόβλημα όλων των εντίμων Ελλήνων και γενικότερα είναι ένα τεράστιο πρόβλημα της αγαπημένης Πατρίδος.
Αυτούς όμως τους καταξιωμένους αξιωματικούς, μικρούς και μεγάλους, άλλα θέματα τους βασανίζουν πολύ περισσότερο, που αφορούν την αποστολή των, την οποία σχεδόν αδυνατούν να φέρουν εις πέρας. Εξαιτίας αλόγων και ανόων αποφάσεών των, κατά καιρούς, πολιτικών προϊσταμένων των Ενόπλων Δυνάμεων.
Για το τεράστιο πρόβλημα της χώρας μας υπάρχουν υπεύθυνοι, ας ελπίζουμε κάποτε θ’ αντιμετωπίσουν αυτοί όλοι την Ελληνική Δικαιοσύνη ως προδότες, αυτό βέβαια είναι άλλο θέμα.
Εις ότι αφορά τα προβλήματα των ε.ε. Αξιωματικών, Υπαξιωματικών και Στρατευσίμων, φέρει ακέραια την ευθύνη η Στρατιωτική Ιεραρχία, η οποία είναι και η μόνη υπεύθυνη για την επίλυση των προβλημάτων, την προώθηση αυτών και γενικά την επίλυση των προβλημάτων που έχουν σχέση με την αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων μέχρι θυσίας, άλλως κρίνονται ακατάλληλοι και δεν υπάρχει λόγος υπάρξεώς των. Ουδείς άλλος έχει το δικαίωμα υπερασπίσεως ή φροντίδας για το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων.
Θα χαιρόμουν και θα χειροκροτούσα, παρά την παρατυπία του, αντί να επαιτεί, με το ατυχές παράδειγμά του, ο αντισυνταγματάρχης αυτός του Ελληνικού Στρατού, ν’ αναφερθεί με θάρρος και παρρησία, για τουλάχιστον μερικά από τα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ‘Ένοπλες Δυνάμεις για την εκτέλεση της αποστολής των· όπως:
Πρώτον: Η μείωση της Θητείας κάτω από το επιτρεπτό όριο, διέλυσε κυριολεκτικά τις Ένοπλες Δυνάμεις. Διότι με μεγάλη δυσκολία διεξάγεται η εκπαίδευση των κληρωτών, και η δημιουργία εκπαιδευμένης Εφεδρείας.
Δεύτερον: Η αλόγιστη για τα ελληνικά δεδομένα, μείωση της θητείας και η επίσης άνευ σχεδιασμού, πρόσληψη μονίμων οπλιτών έφερε τα πάνω κάτω στις Ένοπλες Δυνάμεις. Με αποτέλεσμα προσελήφθησαν με τέτοιο ψηφοθηρικό τρόπο, ώστε! αφ’ ενός όχι μόνο δεν έλυσαν το πρόβλημα του Στρατού, αλλά προώθησαν τους νέους, αντί σε παραγωγικές εργασίες, στον Κρατικό Κορβανά. Ήδη είναι πλέον ορατά στις Ένοπλες Δυνάμεις, τα οικονομικά και τα κοινωνικά προβλήματα που άρχισαν να δημιουργούνται.
Τρίτον: Εφ’ όσον οι κληρωτοί δεν εκπαιδεύονται λόγω μειωμένου προσωπικού και χρόνου θητείας, θα υπάρχει εφεδρεία, ανεκπαίδευτη και επικίνδυνη. Ένας Στρατός που δεν διαθέτει εκπαιδευμένη και καλά οργανωμένη εφεδρεία, είναι εκτός αποστολής.
Τέταρτον: Έχουν περιορισθεί τα μέγιστα οι Ασκήσεις δια λόγους οικονομίας, με αποτέλεσμα οι νέες ηγεσίες με το πέρασμα του χρόνου δεν θα έχουν ούτε εικονικές παραστάσεις του Πεδίου Μάχης.
Πέμπτον: Έκλεισαν όλα τα περίφημα Στρατιωτικά Εργοστάσια κατασκευής και ανακατασκευής Στρατιωτικού Υλικού πάσης φύσεως, με κύρια ευθύνη όλων σχεδόν των Κυβερνήσεων μετά την Μεταπολίτευση, με αποτέλεσμα, ο Στρατός και για μια βίδα ν’ απευθύνεται στον Έμπορο. Σήμερα αυτά είναι αναγκαία, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Για την επανασυγκρότηση των οποίων δεν απαιτούνται χρήματα, αλλά μόνο πολιτική βούληση. Και! να σκεφθεί κανείς ότι κάποτε το Ν.Α.ΤΟ έδιδε παραγγελίες για μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών στο Ελληνικό πυριτιδοποιείο, υπήρχαν εργοστάσια κατασκευής ρουχισμού, υποδημάτων, υπήρχαν εργοστάσια ανακατασκευής, ακόμη και κατασκευής οχημάτων και αρμάτων κ.λπ. Πού είναι όλα αυτά;
Έκτον: Δεν έχει το δικαίωμα κανείς, τους υπηρετούντες στις Ένοπλες Δυνάμεις, να αποκαλεί με τον γενικό απαξιωτικό όνομα «ένστολοι», υποβαθμίζεται υποβολιμαία και σκόπιμα το λειτούργημα του Αξιωματικού. Οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας της Ελλάδος αποτελούνται από Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και οπλίτες και δεν είναι Εθνικός ή Δημοκρατικός Στρατός, είναι μόνο Ελληνικός Στρατός.
Αυτά περίμενε ν’ ακούσει ένας νοήμων και σκεπτόμενος Έλληνας από ένα νέο αξιωματικό που τον θεωρεί η ελπίδα και η Ασπίδα της Πατρίδος του.
Εις ότι αφορά τα προσωπικά οικονομικά μας, νομίζω ότι όλες οι κοινωνικές ομάδες πρέπει να συνδράμουν, ανάλογα με το βαλάντιο του καθενός. Είναι ουτοπία να κατέρχονται σήμερα όλοι οι κλάδοι, και να ζητούν, η συντεχνία των να εξαιρεθούν, αυτό είναι καταστροφικό και είναι λάθος.
Για την περίοδο αυτή, εάν υπάρχει ένας κοινωνικός κλάδος, που θα πρέπει να προσεχθεί με συμπάθεια και κατανόηση, είναι αυτοί που δίδουν την μάχη καθημερινά, στους δρόμους με το έγκλημα.
Τέλος, απευθυνόμενος προς τον συμπαθή κατά τα άλλα αντισυνταγματάρχη και όσους σκέπτονται παρομοίως, θα τους έλεγα με αγάπη:
- Στο λειτούργημα του στρατιωτικού είμαστε Εθελοντές.
- Παραμένουν όσοι μπορούν.
- Και! συνεχίζουν όσοι αντέχουν.
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντγος ε.α.
Επίτιμος Δκτής της Σ.Σ.Ε.
Διεύθυνση
Θερμοπυλών 59Α – Βριλήσσια
Τ.Κ. 152 35
Τηλ. 210 8031107
