Πρώτο τραπέζι-πίστα!
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ και με το δίκιο του, ρίχνει τις γύρες του στην «Πενταήμερη». Τα αποστηθισμένα θέλουν εκτόνωση και η ζεϊμπεκιά απελευθερώνει. Ένας μικρός μάγκας σήμερα, φαν του μπουζουκιού αύριο, και όνειρο το «πρώτο τραπέζι-πίστα», στην ιεροτελεστία του σκυλάδικου. Και το σχολείο; Να βγει η ύλη κι ας κατεβαίνουν τα παιδιά με τα πανό για το «σχολείο» του κ. Λαζόπουλου κι ας μην πάτησαν ποτέ τους (με το σχολείο τους) σε μια συναυλία κλασικής μουσικής.
Ο ασίκης, λοιπόν της «Πενταήμερης» έχει εκπαιδευτεί εξ απαλών ονύχων του. Ώριμος πια από «τέχνη», θα αναζητήσει την κοινωνική καταξίωση στο «πολιτιστικό κέντρο» (κατά αείμνηστο Γιαννόπουλο), «μες τους καπνούς και τις βρισιές» που δεν φαίνονται γιατί απάγονται απ’ τον απορροφητήρα, δεν ακούγονται, γιατί καλύπτονται απ’ την πενιά στη διαπασών. Εκεί το γλέντι, η επίδειξη και η…φοροκλοπή. Κι αν η αοιδός διέθετε και φωνή, δεν θα ‘ταν απαραίτητο να σειέται, να λυγιέται με τη φούστα ως το λαιμό και τους τραβηχτικούς μηρούς στη φόρα.
«ΞΕΡΕΙΣ τι θυσίες έκανα για να φτάσω εδώ που έφτασα;» ρωτά η κα Κοκκίνου (αντί να απαντάει) και εννοεί την δίαιτα και πιθανώς άλλα…προσθετικά κ.τ.τ. Κι εμείς που περιμέναμε ν’ αραδιάσει τις σχολές που τελείωσε και τα ωδεία όπου φοίτησε…Την περιμέναμε τουλάχιστον ειλικρινή φορολογούμενη, αλλά μας παραπέμπει στον λογιστή της δίκην…Αντουανέτας και καθαρίζει. Με τα μηδενικά(!) της κέρδη και τη μηδενική τσίπα.
ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ οικονομική…ηθική απ’ την κα Βίσση και μια στάλα…ευγνωμοσύνη που τη στέλναμε σε Γιουροβίζιον κ.ά. τιμητικά, ως νεάζουσα γεροντομπεμπέκα, σχεδόν απ’ τα αζήτητα. Στο ίδιο σακί οι Μαζωνάκηδες που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, σε άλλο «χρυσό», τιμητικό οι έντιμοι φορολογούμενοι (Τερζής, Πλούταρχος κ.ά) που έριξαν πλούσιο τον οβολό τους στα άδεια ταμεία του Κράτους.
ΠΕΡΙΣΣΕΨΑΝ, λοιπόν, οι κλέφτ(ρ)ες και στον χώρο όπου ρέει το ουίσκι, αποθεώνεται ο/η αοιδός πνιγμένη στο λουλουδικό και η νεοελληνική κουλτούρα βολτάρει-θριαμβεύτρια. Ανάμεσα σε αφορολόγητες εισπράξεις και ανείσπρακτες οφειλές, σε «φτιαγμένους» θαμώνες και φτιαχτές φορολογικές δηλώσεις κι απ’ έξω οι μπράβοι-φουσκωτοί.
ΕΙΝΑΙ η ελληνική μαγκιά που λέγαμε, το σπορ, το χόμπι. Και τώρα που τα μάθαμε; Θα δούμε κάτι στο ταμείο, αναδρομικά και άμεσα; Δεν (το) περιμένουμε, όσο η Πολιτεία, μεθυσμένη, τυφλή και αδιάφορη ρίχνει τις γύρες της στην πίστα.
