Ποια…προσωπικά δεδομένα;
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΜΙΚΡΑ, μεγάλα, ειδεχθή εγκλήματα κι ο δράστης άγνωστος. Τον συνέλαβαν, τον εξαφάνισαν. Έκρυψαν το πρόσωπό του. Συστηματικά και με νόμο ευρωπαϊκό…ρετουσαρισμένο ελληνικά.
ΝΑ, λοιπόν, το θύμα (αν επιζήσει) στο «γυαλί» να αφηγείται το πάθημά του διεκτραγωδώντας τη δυστυχία του, πνιγμένο στην αγωνία. Το καταγράφεις εξωτερικά ψηλαφώντας την τρομαγμένη ψυχή του, αλλά ο δολοφόνος παραμένει μακριά, προστατευόμενος και…καλυπτόμενος! Μη τον δούμε και αναγνωριστεί, μη τον σταμπάρουμε και δεν κινείται…άνετα, όταν αποφυλακιστεί και θα κυκλοφορεί λεύτερος ξανά στον τόπο του παλιού (και του νέου) εγκλήματος.
ΤΟΝ σκότωσαν με το κόλπο της δήθεν ενοικίασης του διαμερίσματος, τη σκότωσαν και εξαφανίστηκαν. Όπως οι εκ Γεωργίας πέντε δολοφόνοι, πριν από κάποιους μήνες, που έπνιξαν με μαξιλάρι τη γριούλα. Τους πιάσαν’ αλλά δεν τους είδαμε. Γι αυτό και υπήρξαν «επόμενοι». Αν τα χτεσινά καθάρματα είχαν δει τους Γεωργιανούς με χειροπέδες και σταμπαρισμένους, θα τα’ χαν ζυγιάσει αλλιώτικα. Αν «έκοβες» τη φάτσα ενός αλητάμπουρα που τριγυρίζει στα πάρκα για τη «λεία» του, τον συνεργάτη ενός τρομοκράτη να μπαινοβγαίνει στο ίδιο σπίτι, θα βοηθούσες την αστυνομία που ψάχνει στα σκοτεινά.
ΩΣΤΟΣΟ, η αντιμετώπιση δεν είναι ίδια για κάθε περίπτωση και η συνταγή αλλάζει. Φτάνει οι…νομοθέτες μας να ψυλλιαστούν κίνδυνο γι αυτούς τους ίδιους. Αν οσμιστούν τρομοκρατία που τους αφορά και νιώσουν την κρυάδα να τους σημαδεύει τρομοκράτης, τότε ξυπνούν απ’ τον λήθαργο, βαράνε συναγερμό και παίρνουν μέτρα! Ξαμολιούνται λαγωνικά, συλλαμβάνουν τον δράστη, σου μοστράρουν στο «γυαλί». Με τα «προσωπικά δεδομένα» γραμμένα στην χοντροπετσιά και τη φιλαυτία τους. Και είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη η μαγική λέξη τρομοκρατία! Πρόσχημα είναι, αλλά τόσο βολικό…Μόνο τότε παίρνουν φωτιά κι αλλάζουν χρώμα, πατούν κουμπιά και τα γρανάζια λαδώνονται και ξεκινούν.
ΧΟΡΤΑΣΑΜΕ…φάτσα Θεοφίλου (δολοφόνου του ηρωικού ταξιτζή της Πάρου), πριν καλά-καλά τον συλλάβουν. Κεφάλι ξυρισμένο και χαρακτηριστικά σκληρού. Ήταν το σωστό. Χωρίς κουκούλες και μοζαΐκ, στημένον ανφάς, προφίλ και πάνω του εκατομμύρια βλέμματα που τύπωσαν τη φάτσα του.
ΤΟ παραπάνω κοντράστ στην τηλεοπτική (και όχι μόνο μεταχείριση) έχει να κάνει με τον τρόμο των πολιτικών μας για τους τρομοκράτες είτε «τρομοκράτες» και με την αδιαφορία τους για το κοινό έγκλημα. Αυτοί, βλέπεις, φυλάσσονται επιμελώς και δημοσία δαπάνη. Έβαλαν κάτω τον κίνδυνο, ξεχώρισαν τα…είδη του, χώρισαν και τους ανθρώπους. Σε (επώνυμους) πολιτικούς και (ανώνυμους) πολίτες. Κι ύστερα; Νομοθέτησαν!
Με την αδιόρατη διαχωριστική γραμμή που ορίζει τις σύγχρονες κοινωνικές τάξεις.
