Το συμβάν (της Ύδρας) και οι προεκτάσεις του
Του Θανάση Νικολαΐδη
Ο,ΤΙ χειρότερο και αποκρουστικό η (νεο)ελληνική μαγκιά. Καλλιεργήθηκε συστηματικά, για να ωριμάσει στις μέρες μας και σε μορφή ηπιότερη εκείνης του παλιού κουτσαβάκη. Με την πλάκα του ο κ. Χάρρυ Κλυνν (και με τα δις δραχμές του), ο κ. Λαζόπουλος με τη σκηνική αλητεία ανάμικτη με την ευφυία του (και με τα εκατομμύρια ευρώ του). Και πήρε το «μοντέλο» πολλές μορφές. Απ’ τον μαθητή (των καταλήψεων και της αποστήθισης) να τα «σπάει» στην…πενταήμερη ρίχνοντας τις γύρες του στην πίστα, μέχρι τον συνήθη τραμπούκο κάθε χρήσης και «ευκαιρίας». Απ’ τον φουσκωτό επαγγελματία στην πόρτα του σκυλάδικου, ως τον παλικαρά που εκκολάπτεται, αναπτύσσεται και θεριεύει στην Ελλάδα της ανοχής.
ΤΑ λέμε, γιατί ο τραμπούκος ξεπροβάλλει απ’ το πουθενά, χειροκροτείται και θαυμάζεται, τον μιμούνται και πολλαπλασιάζεται. Με το νόμο να μη τον καρυδώνει και η κοινή γνώμη να τον υποθάλπει. Με τη στάση, τις αντιλήψεις και το σκηνικό που στήνει, χωρίς να βλέπει μακρύτερα για τη ζημιά και τις συνέπειες.
ΘΑ’ ρχονταν ευρωπαίοι (όχι κατ’ ανάγκη Γερμανοί) για τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης στην Ελλάδα των φοροκλεφτών. Αποκρούσαμε «εθνικά» την πρόταση και ο τραμπούκος (συνεκδοχικά, αντί κάποιοι τραμπούκοι) τους απείλησαν με…ξύλο! Πριν τους δουν και νιώσουν τη σκιά πάνω τους. Απ’ την άλλη, ο λαός απαιτεί το Κράτος και την παρουσία του. Με τα λεφτά των…φοροφυγάδων κάθε τάξεως και παρατάξεως.
ΚΑΙ μείναμε μόνοι. Πνιγμένοι στις ανεκπλήρωτες απαιτήσεις και τις αντιφάσεις μας. Ο ένας περιμένει το Κράτος να…φτυαρίσει το χιόνι στην πόρτα του κι ο άλλος να τον σώσει απ’ την πλημμύρα. Με τα…λεφτά που του στερούμε φοροκλέβοντας οι ΠΑΝΤΕΣ και με τη λογική του «τετραπέρατου» που βγαίνει λάδι και…μάγκας.
ΚΑΙ φθάσαμε στο συμβάν της Ύδρας που συνιστά φαινόμενο, σύγχρονο, ελληνικό και ταιριαστό στα ήθη και το…ταπεραμέντο μας. Κι αν έβγαλε το νησί Μιαούληδες καπεταναίους-τουρκοφάγους και ηρωίδες Μπουμπουλίνες, βγάζει και σύγχρονους «αγωνιστές». Κατά των νόμων και υπέρ φοροφυγάδων. Περικυκλώνουν το Αστ. Τμήμα, κόβουν το φως και το νερό για να υποφέρουν οι άνθρωποι της ΔΟΕ, πριν έρθουν τα ΜΑΤ για την «απελευθέρωση». Όπερ αδιανόητο στην Ευρώπη των «κουτόφραγκων», αλλά…ασορτί με την Αφρική του απαρτχάιντ και τους ανθρωποφάγους της Ουγκάντα.
ΠΗΡΕ το «νέο» ο ξένος Τύπος, μας «στόλισε» το (περιοδικό) “Spiegel” και περιμένουμε ίσως κάποιοι…θάμα. Να γεμίσουν τα ταμεία για έργα στο νησί και στην Ελλάδα.
ΝΑ σταματήσουμε στο σταυροδρόμι, κάποτε, και να διαλέξουμε. Την Ελλάδα της Ευρώπης ή την ανακατωσούρα με τον θρίαμβο της ελληνικής μαγκιάς;
