Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μετά την παρέμβαση του οικονομικού εισαγγελέα, ο πρώην διοικητής της Αγροτικής Θ. Πανταλάκης επιβεβαίωσε πως μετέφερε στο εξωτερικό ένα θηριώδες ποσό της τάξης των 8 εκ ευρώ, αλλά, όπως είπε, πρόκειται για νόμιμα, δηλωμένα και φορολογημένα χρήματα.
Σωστά, αλλά αν δεν κάνω λάθος ο διοικητής μιας κρατικής τράπεζας, διορίζεται από την κυβέρνηση (δηλαδή από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό των Οικονομικών), που λειτουργούν κατ’ εντολήν του ελληνικού λαού (έστω και κακή τη μοίρα, όπως συνέβη με την περίπτωση Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου).
Και επομένως, αν επίσης δεν κάνω λάθος, όποιος διορίζεται σε μια θέση από μια νόμιμα (αν και κακή τη μοίρα, επαναλαμβάνω) κυβέρνηση, διορίζεται και αυτός απευθείας από τον λαό.
Από τη στιγμή που θα βρεθεί σε ένα αξίωμα βασιζόμενο στη λαϊκή εξουσία (τα περί μάνατζερς τα ακούω βερεσέ) ο διορισθείς συμπεριφέρεται ως δημόσιο πρόσωπο και έχει όλες τις υποχρεώσεις – νομικές και ηθικές – ενός δημοσίου προσώπου.
Είναι αυτονόητο πως δεν είναι δυνατόν να δίνεται μάχη για να μένουν τα χρήματα των Ελλήνων στην Ελλάδα (και στο τραπεζικό σύστημα) και το δημόσιο αυτό πρόσωπο να πράττει το εντελώς αντίθετο.
Πολύ περισσότερο – γι’ αυτό και υποστηρίζω ότι τα περί μάνατζερς τα ακούω βερεσέ – που οι τραπεζίτες κατηγορήθηκαν (και όχι άδικα) για το κραχ του 2008.
Ειδικά στις ΗΠΑ, τον Ιανουάριο του 2010, στην αρμόδια Επιτροπή του Κογκρέσου, οι σούπερ τραπεζίτες δέχθηκαν κατά μέτωπο επίθεση, κατηγορούμενοι ότι έκαναν φτωχότερα κατά 13 τρις δολάρια τα αμερικανικά νοικοκυριά, ενώ περισσότερες από 2 εκατομμύρια οικογένειες έχασαν τα σπίτια τους και 7 εκατομμύρια Αμερικανοί τη δουλειά τους.
Τον Νοέμβριο του 2009, διόρισε και η κυβέρνηση Παπανδρέου τους τραπεζίτες της – διότι αν δεν ήσαν τραπεζίτες ΤΗΣ, τότε για ποιο λόγο να αλλάξει τους προηγούμενους;
Να θυμίσω εδώ πως εκείνη την εποχή οι περισσότερες θέσεις γενικών γραμματέων στα υπουργεία παρέμεναν κενές, διότι κάποιοι έπαιζαν με τα κουβαδάκια τους στην παραλία του opengov.
Αλλά για τον διορισμό των τραπεζιτών, η διαδικασία του opengov θεωρήθηκε περιττή – έτσι κι’ αλλιώς περιττή θεωρήθηκε η διαδικασία και για όλες τις άλλες περιπτώσεις.
Μάλιστα, φθάσαμε στα τέλη Ιανουαρίου (του 2010) για να επιλεγεί ο γραμματέας που θα «έτρεχε» το ΕΣΠΑ.
Α, όλα κι’ όλα! Μπορεί να μην είχαμε γραμματέα για το ΕΣΠΑ, αλλά διοικητή της Αγροτικής αποκτήσαμε αμέσως.
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος ήταν πολύ απαραίτητος, έπρεπε να αναλάβει στα στιβαρά του χέρια την τύχη της Αγροτικής και να ανασκουμπωθεί για να πάει καλά η τράπεζα.
Αυτή ήταν η εντολή (υποθέτω του λαού). Και ως εκ τούτου, δεν πρέπει να του είχε μείνει ούτε δευτερόλεπτο για να σκεφθεί τι θα κάνει τα χρήματά του και πού θα τα επενδύσει – στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Αντίθετα, για να καθησυχάσει τον κόσμο, έπρεπε έκτοτε να δηλώσει πως διαθέτει αυτό το ποσό και το κρατά αποταμιευμένο στην τράπεζα, παροτρύνοντας έτσι όλους να πράξουν το ίδιο.
Πολύ περισσότερο που έλαβε ένα μέρος αυτών των χρημάτων ως αμοιβή από τον (άμοιρο) εντολέα του (τον λαό, για να μην ξεχνιόμαστε), ο οποίος την ίδια ώρα έβλεπε τα εισοδήματά του να καταρρέουν – σε αντίθεση με τον ίδιο που συνέχιζε να λαμβάνει τον μισθό του.
Επιπλέον, όταν ο άνθρωπος που τον διόρισε (ο Παπανδρέου, δηλαδή) πήγαινε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στους άλλους δανειστές, γνώριζε πως αυτοί δεν χρηματοδοτούν κρατικές τράπεζες.
Άρα, η τύχη της Αγροτικής ήταν προδιαγεγραμμένη.
Με τον «σοσιαλιστικότατο» τρόπο άλλωστε που χρησιμοποιήθηκαν οι κρατικές τράπεζες στο ηρωικό παρελθόν, η τύχη τους ήταν ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένη.
Με φωτεινά διαλείμματα – όπως στην περίοδο 2004-2005 που η Αγροτική χάρισε τα πανωτόκια στους αγρότες – και φωτεινές εξαιρέσεις στελεχών – που ακριβώς γι’ αυτό υποβαθμίστηκαν και μπήκαν ξαφνικά σε διαθεσιμότητα ή στο «ψυγείο» - οι τράπεζες αυτές αποτέλεσαν ντροπιαστικά φέουδα.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις απώλειες της ΑΤΕ στις φούσκες του χρηματιστηρίου, το σκάνδαλο της ΑΤΕ – Συμμετοχών ή τα περίφημα «λαμπρόχαρτα»;
Ή μήπως να θυμηθούμε την αλήστου μνήμης ΕΤΒΑ, για την οποία πρώην διοικητής της είχε πει πως «ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από τράπεζα»;
