Citius (Μακρύτερα) Altius (Ψηλότερα) Fortius (Δυνατότερα)
(Ρητό των Ολυμπιακών Αγώνων)
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΜΕ τη λήξη, οι Άγγλοι μας (ξανα)έμπασαν στο κλίμα τους. Με ό,τι διέθεταν στην…τραγουδιστική (και όχι μόνο) βιομηχανία τους. Ανέτρεξαν στις δεκαετίες των «δημιουργιών» και των (μουσικών) συγκροτημάτων τους. Ζωντάνεψαν ταριχευμένες μούμιες και ροκάκηδες, μας πρόβαλαν τοπ-μόντελ και «γυμνές», χόρεψαν στην πίστα μαστουρωμένοι(;), χωρίς να τους περάσουν από τεστ (όπως τους αθλητές) και η βραδιά δεν έλεγε να τελειώσει. Με τους δυο (Ρογκ και τον άλλον) να «κλείνουν» με τον…άθλο των Άγγλων κι ούτε λέξη για την αρχαία Ελλάδα-γεννήτρα των Ολυμπιακών.
ΟΛΟΓΥΡΑ κόσμος στις κερκίδες, απέναντι κάμερες για να ταξιδέψουν το σώου (με τους «καλλιτέχνες» να δαγκώνουν το μικρόφωνο) σε κάποια δισεκατομμύρια θαυμαστών της «τέχνης» και κάποιοι «χρυσωμένοι» να σείουν το βραβείο, με λύσσα, στο φακό. Όλα πήγαν…αγγλικά (εκκεντρικά, περίεργα, αλλοπρόσαλλα) και δεν βγάλαμε άκρη. Ήταν μιας (λεγόμενης) συναυλίας το θέαμα και το ακρόαμα ή ουρά μιας τελετής που έχει να κάνει με την (ελληνική) αρχαιότητα και τα ιδανικά της; Και ανέχθηκαν χιλιάδες καρφωμένοι στις κερκίδες τους χαπακωμένους(;) που «τιμούσαν» τους Ολυμπιακούς Αγώνες ουρλιάζοντας και γρατζουνώντας μιαν ηλεκτρική κιθάρα, που κι αυτή γρύλλιζε μανιασμένα.
ΠΡΟΣΒΑΛΑΝ, κατά τη γνώμη μας, την ανθρωπότητα οι Άγγλοι, που προσδοκούσε(;) Ολυμπιακούς στ’ αχνάρια των αρχαίων και τους πέρασαν στο φανταχτερό σουρωτήρι του εμπορίου. Μας πρόσβαλαν ως Έλληνες. Ξέμακροι απ’ το Ολυμπιακό πνεύμα κι ούτε καν η (θαυμάσια) χορωδία τους να αποδώσει στα ελληνικά και με τις δικές του νότες τον Ολυμπιακό Ύμνο του «Ωραίου, του Μεγάλου και τ’ Αληθινού». Κι έμεινε αιώνες μακριά το «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο», να στεφανώνει με τον κότινο ολυμπιονίκες κι όλους εμάς, ένα μ’ αυτούς και τους τριγύρω, να χορεύουν τον «κόρδακα», λουσμένοι στα φώτα και το χειροκρότημα.
Η θεαματική (ηλεκτρονική) ολοκλήρωση της ξεφτίλας έγινε παρελθόν και μας απόμειναν απορίες. Πού το πάνε οι ξένοι και οι κλοπείς των Ελγινείων, ειδικότερα; Πού το πάμε, με τις ανοχές και τον (έλληνα) εκφωνητή να μη λέει κουβέντα για το ανθελληνικό πανηγύρι της αγνόησης και με τους έλληνες να μην αδειάζουν τις κερκίδες αηδιασμένοι;
ΕΧΟΥΜΕ αντιπρόταση στην πρότασή τους (της έμμεσης, σκοπούμενης και προσβλητικής αγνόησης του αρχαιοελληνικού πνεύματος). Να γίνονται, παράλληλα και ταυτόχρονα οι Αγώνες στην Ελλάδα! Με τον κότινο της αγριελιάς. Με την ελληνικότητα να διαποτίζει τα κύτταρά μας. Κάθε χρόνο χωρίς την άδειά τους κι «όποιος θέλει οπίσω μου ελθείν». Το’ χουμε χρέος στους προγόνους και την ιστορία μας.
