Τον Ιούνιο του 2011, ο Βαγγέλης Βενιζέλος ανέλαβε τα καθήκοντα του Υπουργού Οικονομικών, με συμφωνημένο το νέο τότε Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής και τη χώρα να έχει περιπέσει σε πλήρη αναξιοπιστία απέναντι στους Ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους της. ( Efenpress:Μέχρι τότε πού ήταν; έλειπε; Δεν ήταν ηγετικό στέλεχος της κυβέρνησης; Γιατί δεν ανέτρεψε τον άσχετο (;) ΓΑΠ; )
Η ψήφιση, στα τέλη Ιουνίου 2011, του νέου –τότε – Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Στρατηγικής και των συναφών μέτρων άνοιξε το δρόμο για την απόφαση της 21ης Ιουλίου 2011 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, με την οποία έγινε, για πρώτη φορά, αποδεκτή η ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου χρέους και η ανάγκη υιοθέτησης ειδικού αναπτυξιακού προγράμματος για την Ελλάδα.
Η έντονη διαφωνία του Βαγγέλη Βενιζέλου, τότε Υπουργού Οικονομικών, με την τρόικα το Σεπτέμβριο του 2011 είχε ως αντικείμενο ακριβώς αυτό που αντιμετωπίζει πάντα η χώρα τα τελευταία χρόνια: το γεγονός ότι η ύφεση και για το 2011 ήταν μεγαλύτερη από την προβλεφθείσα, εξέλιξη που απαιτούσε ανάλογη τροποποίηση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής.
Αυτή η διαφωνία και η επιμονή του Βαγγέλη Βενιζέλου οδήγησε στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 28ης -29ης Οκτωβρίου 2011. Δηλαδή, στην εντυπωσιακά μεγάλη μείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους, στο δάνειο των πρόσθετων 130 δις ευρώ και των συνολικά 240 δις με ευνοϊκότατα επιτόκια, στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δηλαδή στην προστασία των καταθέσεων, στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για την σημαντική αύξηση του επιπέδου της ρευστότητας και σε επιμήκυνση της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής μέχρι το 2014.
Η αλλαγή του πολιτικού τοπίου από το Νοέμβριο του 2011 και μετά, η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, τα νέα ευρωπαϊκά δεδομένα και οι πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου καθιστούν αναγκαίο να γίνει τώρα το επόμενο βήμα. Αν θέλουμε η Ελλάδα να διαφυλάξει την κοινωνική της συνοχή, την πολιτική της σταθερότητα, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό ως στρατηγική επιλογή της πλειοψηφίας του λαού της και αν θέλουμε πράγματι να επανέλθει σε δημοσιονομική ισορροπία και αναπτυξιακή τροχιά.
Η Ευρώπη είναι ένα ανοικτό πεδίο διαρκούς διαπραγμάτευσης. Για αυτό μιλάμε για την πρώτη φάση της διαπραγμάτευσης που ολοκληρώθηκε με τη σύναψη της δανειακής σύμβασης και για τη δεύτερη φάση, η οποία προβλέπεται από την ίδια τη σύμβαση, αλλά και από την ίδια τη θεσμική λογική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
