Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Κάποιο λάκκο έχει η φάβα και αυτός ο λάκκος είναι συνδικαλιστικός.
Πολύ περισσότερο που έχει προηγηθεί αντίδραση (στις 27 Ιουνίου) της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού των Πανεπιστημίων (ΠΟΣΔΕΠ), της Ομοσπονδίας Συλλόγων Εκπαιδευτικού Προσωπικού ΤΕΙ (ΟΣΕΠ-ΤΕΙ) και της Ένωσης Ελλήνων Ερευνητών (ΕΕΕ).
Όλοι οι παραπάνω ανέφεραν σε επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό και στους αρχηγούς των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση ότι η μεταφορά της Γραμματείας στο υπουργείο Ανάπτυξης «πλήττει τα θεμέλια του ενιαίου χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας».
Συγγνώμη, αλλά ποια θεμέλια τίνος ενιαίου χώρου πλήττονται;
Τι είδους διασύνδεση έχει επιτευχθεί μέχρι στιγμής, ώστε να κινδυνεύει να διαταραχθεί αυτός ο (ανύπαρκτος) ενιαίος χώρος;
Εξ όσων γνωρίζω, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης είναι αποφασισμένος να λάβει μέρος στην προσπάθεια να σπάσουν επιτέλους μερικά αυγά σ’ αυτή τη χώρα, ώστε να φάμε στο τέλος και καμιά ομελέτα.
Εξ όσων επίσης γνωρίζω, τα προβλήματα στην Παιδεία μας – ακριβώς επειδή δεν φτιάχνεται ποτέ εκείνη η ομελέτα – παραμένουν σοβαρά και χρονίζοντα.
Επομένως, ποιος λόγος υπάρχει να μην αποσπαστεί (για την ώρα και μέχρι να φτιαχτεί η πρώτη ομελέτα) μια γραμματεία που αποστολή έχει να ασχολείται με την έρευνα και την τεχνολογία, ώστε να μπορεί να φέρει την αποστολή της σε πέρας απρόσκοπτα;
Όλοι αντιλαμβάνονται ότι – μέχρι να υπάρξει ο πολυπόθητος «ενιαίος χώρος εκπαίδευσης και έρευνας – υπάρχει ανάγκη να υπάρξει κάποιου είδους έρευνα από μόνη της.
Και όλοι αντιλαμβάνονται ότι αν η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας παραμείνει στον τομέα ευθύνης του υπουργείου Παιδείας, θα εξουδετερωθεί πλήρως – ήδη έχει συμβεί – διότι θα την καταπιούν τα άλλα προβλήματα και οι άλλες πασίγνωστες παθογένειες.
Αντίθετα, η μεταφορά της στο υπουργείο Ανάπτυξης της επιτρέπει να αναπνεύσει και να εργαστεί σε ένα πιο «φιλικό» περιβάλλον, αποδίδοντας έργο και φέρνοντας έσοδα.
Η ΓΓΕΤ είχε βίαια – και στο πλαίσιο διαφόρων ανώφελων ανακατατάξεων και διαμοιρασμού ιματίων εξουσίας – μεταφερθεί στο υπουργείο Παιδείας, κατά τους πρώτους «μετεπαναστατικούς» μήνες του «λεφτά υπάρχουν».
Αμέσως, από εκεί που αποτελούσε υπόδειγμα διαχείρισης, παρακολούθησης και απορρόφησης κοινοτικών κονδυλίων, ξαφνικά η απορρόφηση του ΕΣΠΑ/ΕΠΑΝ ΙΙ άρχισε να φθίνει με άμεσο αντίκτυπο στα ΑΕΙ, στα ερευνητικά κέντρα, αλλά και στις επιχειρήσεις που επωφελούνται από αυτά τα προγράμματα.
Επομένως, μάλλον πλήττεται ο περίφημος ενιαίος χώρος εκπαίδευσης και έρευνας – ή κάνω λάθος;
Μέσα στη γενική σύγχυση, τα ερευνητικά κέντρα έγιναν… ΔΕΚΟ, αν και είναι γνωστό ότι η λειτουργία τους εξαρτάται από τα κοινοτικά κονδύλια – τα οποία έπαψαν να απορροφώνται!
Κάθε άλλο παρά τυχαία την ανάγκη υπαγωγής στο Ανάπτυξης έχει και το Δ.Σ. του Ενιαίου Συλλόγου Υπαλλήλων της ΓΓΕΤ, που αποτελείται από εξαιρετικά εξειδικευμένους και υψηλών προσόντων επιστήμονες.
Όταν αυτή τη στιγμή που μιλάμε εξαγγέλλονται απεργίες επειδή κάποιοι δεν θέλουν να αξιολογηθούν, άλλοι δεν θέλουν να εφαρμόζονται οι νόμοι και άλλοι θεωρούν πως όλα είναι καλά καμωμένα στον χώρο της Παιδείας μας και επομένως δεν χρειάζεται καμιά αλλαγή, δεν βλέπω τον παραμικρό λόγο να ρίχνουμε στο βαθύ πηγάδι τομείς κρίσιμους για την οικονομία και την ανάπτυξη.
Δεν βλέπω επίσης κανέναν λόγο να ρίξεις στο γνωστό βαθύ πηγάδι ανθρώπους με διαφορετική νοοτροπία, που έχουν εκπαιδευθεί στην απορρόφηση κονδυλίων και όχι απλώς στην κατανάλωσή τους.
Και δεν βλέπω πώς, το υπουργείο Παιδείας που θα απασχοληθεί με τις παραπάνω συνδικαλιστικές παθογένειες, θα βρει τον χρόνο να σκύψει πάνω από την ΓΓΕΤ και θα ασχοληθεί μαζί της, από πλευράς ποσότητας και ποιότητας χρόνου.
Υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Η ΓΓΕΤ υπόκειται σε αξιολογήσεις και επιδιώκει την αξιοκρατία.
Πώς θα το πράξει αυτό σε ένα περιβάλλον που αρνείται και τα δύο;
Είναι γνωστό ότι η κολοβή αλεπού τις θέλει όλες κολοβές.
Η χώρα έχει πτωχεύσει. Και πριν η έρευνα και η τεχνολογία συνδεθούν με την Παιδεία (κάτι που δεν αποκλείεται, αρκεί να συνεργάζονται τα υπουργεία μεταξύ τους), πρέπει να συνδεθούν με κλάδους της βιομηχανίας και με την ανάπτυξη.
Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ οφείλει να δει το θέμα. Και κυρίως να δει αν και στο δικό του κόμμα υπάρχουν – σίγουρα υπάρχουν – θύλακες ιδιοτελών συμφερόντων, συνδικαλιστικών ιδιοτελειών και εμμονικής οπισθοδρόμησης.
Διότι, ως γνωστόν, τα αυγά σπάνε μπροστά στο τηγάνι!
