Ο…λαός
Του Θανάση Νικολαΐδη
«ΔΕΝ τα φάγαμε όλοι μαζί»-δεν είναι όλες μερίδες για λιοντάρια. Ωστόσο, δεν αντιδράσαμε, όταν «όλοι μαζί τα φτιάχναμε». Πολιτικοί και λαός («ο μικρός ο μέγας»), με τον μέσο πολίτη του να ονειρεύεται βίον ανέμελο και ευδαίμονα, με το’ να μάτι του στην…Ελβετία, αν έβαζε δυο δεκάρες στην άκρη. Και, βέβαια, λαός είναι ο γιατρός με το φακελάκι να προεξέχει απ’ την κωλοτσέπη, ο υπάλληλος που λαδώθηκε για την άδεια (οδήγησης) στο σπίτι, λαός και ο χωριάταρος που τον κάναν’ πρόεδρο του συνεταιρισμού αγροτικών προϊόντων, κατέκλεψε με την κλίκα του, έζησε πλουσιοπάροχα και πέθανε παραδίδοντας στα παιδιά του τον…ιδρώτα του. Για να αναρωτιόμαστε «πώς...πέθανε η συνεταιριστική ιδέα».
ΠΟΙΟΣ ήταν ακόμα λαός ανέμελος; Ο «τυφλός» με τη σύνταξη και ο γιατρός που του υπέγραψε το χαρτί. Ο γείτονας που το’ ξερε και δεν το μαρτυρούσε, ο δήμαρχος που εισέπραττε την ψήφο, «τυφλή» πλην ηδονική, εξαργυρωτική.
ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ πουλάει ο τύπος, καλοκαιριάτικα, και δεν σου λέει την τιμή από μακριά κι ούτε την αναγράφει σε ταμπελάκι. Αυτόν, λοιπόν, τον «ταπεινό» και…τίμιο βιοπαλαιστή, αναγόρευσέ τον σε άρχοντα και δος του εξουσία. Φαντάσου τον αύριο υπουργό κι άσε τη φαντασία σου να ταξιδέψει σε «χρηστή διοίκηση», πασπαλισμένη με μίζες και μεσιτείες.
ΠΟΙΟΣ άλλος ήταν…λαός τιμημένος; Ο διορισμένος στη βουλή μπασμένος απ’ το παράθυρο. Ευνοούμενος πολιτικού, χωρίς κρίσεις και δοκιμασίες, ξεκίνησε καριέρα 16/μισθίτη και λούφας (για δουλειά 2 ατόμων διόρισαν 20), για να τον προστατεύουν μυστήρια και επίμονα. Απ’ τον κ. Πετσάλνικο που ανέλαβε εργολαβικά την υπεράσπισή τους, μέχρι τον σημερινό πρόεδρο της Βουλής που είναι βέβαιο πως δεν θα τολμήσει. Γιατί; Γιατί τους διόρισαν ΟΛΑ τα κόμματα, αναλογικά, άκριτα, ξεδιάντροπα και κάνουν την πάπια. Ωστόσο, θα’ ναι η λυδία λίθος για τον κ. Μεϊμαράκη και αναμένουμε.
ΚΑΙ πάμε στην άλλη…λαϊκή τάξη των κάθε λογής, τάξεως και παρατάξεως συνδικαλιστές(!). Του’ δωσαν και κατάλαβε. Στο ‘όνομα των εργαζομένων και με την εύνοια των κομμάτων, σε μια σχέση ανταποδοτική που’ χε να κάνει με ψήφους και επιδόματα.
ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ, λοιπόν, στον κάθε λαϊκιστή που επιμένει. Θα’ θελες, κάτι, φίλε μου να αλλάξει, ακόμα και με τον κίνδυνο να χειροτερέψουμε (υπάρχει άραγε κατώτερο σκαλοπάτι); Δες τους βολεμένους σε βάρος των έντιμων και…αφελών, πάρε βαθιά ανάσα και δος τους δρόμο ξεφυσώντας με ορμή. Ενθάρρυνε τους (όποιους) κυβερνώντες για τομές και τολμηρές αποφάσεις. Δεν πάει άλλο-επιμένοντας σε μιαν απ’ τα ίδια η καταστροφή μας θα’ ναι ολοσχερής, οριστική και μη αναστρέψιμη.
