Τα (ατιμώρητα) παλικάρια του καλάσνικοφ
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΙΧΑΜΕ τρομοκράτες, ενέσκηψε τρομοκρατία. Εγχώρια-μικρό παρακλάδι εκείνης της διεθνούς και διάσπαρτης στον κόσμο, «αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως». Χτυπούσαν και εξαφανίζονταν οι «ήρωες», μέχρι την άτυχη στιγμή της αποκάλυψης. Έπεσαν ποινές και φυλακίσεις και όταν λέμε ισόβια τα εννοούμε για τους...Κουφοντίνες.
ΤΑ εννοεί (τα ισόβια) και τα παρακολουθεί η Πολιτεία δια των εκπροσώπων της. Έχουν έννομο συμφέρον οι πολιτικοί μας, έχουν και τους λόγους τους να ανησυχούν. Γι αυτό και οι διπλοσκοπιές στα σπίτια και τις βίλες τους, με τους προσωπικούς φρουρούς ξοπίσω τους. Με τον φορολογούμενο...περήφανο για τη δαπάνη της φύλαξής τους και με το μίσος του να ξεχειλίζει ακόμα και για την εκτέλεση βασανιστών.
ΕΞΩ απ’ το θωρακισμένο κάστρο τους υπάρχει ο…λαός. Πολίτες αφύλαχτοι που ζουν και αναπνέουν όσο θα τους το…επιτρέψει ο κακοποιός με το μαχαίρι στα δόντια και ο δολοφόνος με το καλάσνικοφ προτεταμένο. Δεν είναι ο κλεφταράκος που άρπαξε το καρβέλι και τον κυνηγάνε Ιαβέρηδες. Ούτε ο πεινασμένος που «οφείλει» (μόνο) να κλέψει. Μιλάμε για καταιγίδα δολοφονικών πράξεων «δι ασήμαντον αφορμήν» και επίδειξη…ισχύος των κακοποιών. Αυτοί, λοιπόν, οι άπιαστοι (ασύλληπτοι) πέφτουν και καμιά φορά στα χέρια της αστυνομίας, για ν’ αρχίσει το παιχνίδι των αποκαλύψεων και των αποκρύψεων. Ωστόσο, το θύμα ξαναζεί το δράμα του περιγράφοντας την περιπέτειά του στο «γυαλί», αλλά ο παλικαράς του καλάσνικοφ παραμένει προστατευμένος, άγνωστος και με το ηθικό του ακμαίο. Για νέο σχεδιασμό και δράση, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, μετά από…φαγητό και ζέστη, διαλείμματα και άδειες απ’ το κελί που στέγασε, προσωρινά, τη λεβεντιά του.
ΥΠΑΡΧΕΙ και ο «απ’ έξω». Ο επίδοξος και εν δυνάμει κακοποιός και δολοφόνος. Παρακολουθεί την τύχη του προηγούμενου και θα’ ναι ο επόμενος. Με την Πολιτεία εφησυχασμένη πως έκανε το καθήκον της με την άψογη στάση και συμπεριφορά στον κλέφτη που η ατιμωρησία τον ανήγαγε σε δολοφόνο.
ΤΟ ξαναλέμε κι ας γινόμαστε κουραστικοί. Στο «γυαλί» η φάτσα του φονιά, κλέφτη και δολοφόνου. Κι ύστερα; Μακάρι να υπήρχε και ηλεκτρική καρέκλα είτε…θηλιά και κρέμασμα για ειδεχθείς εγκληματίες, κόντρα στον «πολιτισμό» μας. Και τι απόμεινε για συμμόρφωση και προειδοποίηση του «επόμενου»; Το μυστρί, το πηλοφόρι, το γιαπί. Για μεροκάματο, στη φυλακή, που θα ελαφρύνει τη τσέπη του φορολογούμενου-κορόιδου. Τι άλλο; Των χωραφιών η απεραντοσύνη που θα τη μουσκέψει με τον ιδρώτα του το…παλικάρι. Αντί να πνίγει στο αίμα αθώους κι ανυπεράσπιστους, με το καλάσνικοφ στα δολοφονικά και τρομοκρατικά του χέρια.
