«Από φαρμακείου εις φαρμακείον…»
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΔΕΝ πληρώνουμε μόνο τους «λειτουργούς» του συστήματος. Το’ χαν στήσει επιστημονικά. Χρόνια φαρμακευτικής σπατάλης με χορό δις σε τσέπες αόρατων και ορατών. Και δεν είναι μόνο το κύκλωμα. Είναι και ο…αθώος λαός. Οι πάσχοντες και μη που γέμιζαν προθαλάμους ιατρείων και ιατρικά κέντρα όπου ο μαγνητικός (τομογράφος) «άναβε» χωρίς σταματημό. Με το «τζάμπα» επί δικαίων και αδίκων, πλούσιων και φτωχών.
Ο,ΤΙ είχαμε να πούμε για το κύκλωμα το εξαντλήσαμε. Για την πηγή πλουτισμού μέσω της (υπερ)συνταγογράφησης γιατρών και για τον φαρμακοποιό (με το απίθανο ποσοστό κέρδους) να τρίβει τα χέρια.
Για τους προμηθευτές με ψυχολογία εκβιαστή και πρακτική τοκογλύφου. Με τις πολυεθνικές του φαρμάκου να τα πασάρουν σε αστρονομικές τιμές. Για τη μπάζα τους, αλλά και για την έρευνα που κάποιος «έπρεπε» να τη χρεωθεί. Και τη χρεώθηκε ο (υπερ)καταναλωτής φαρμάκων. Με τις (νοσο)φοβίες και το άγχος του.
ΓΙ αυτόν πρόκειται. Για τον (υπερ)καταναλωτή με την άνεση «από ιατρείου εις ιατρείον» και το ταμείον (του) μείον. Καθηγήτρια πήγαινε στο μάθημα με το βιβλιάριο υπό μάλης, για να πάρει αμπάριζα τους γιατρούς. Γιατρός έκανε περιουσία με ένα μολύβι (για υπερσυνταγογραφήσεις δήθεν…ψωριάρηδων) και καμιά επιτροπή δεν…σκέφθηκε να τον φρενάρει. Και ο φαρμακοποιός που πέταξε τόνους φαρμάκων στο πηγάδι κι ακόμα να του δημεύσουν την περιουσία; Τα κόμματα που δεν ίδρωνε το αυτί τους για το πάρτι και τις απάτες;
ΒΛΕΠΟΥΜΕ πολίτες να ψάχνουν απελπισμένα για φαρμακείο και φάρμακο. Βιώνουμε (τηλεοπτικά) το δράμα, με τα λόγια τους να τρυπούν τ’ αυτιά μας. Ωστόσο, οφείλουμε να πούμε και καμιά αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος και δεν τη λέμε. Κανένας των αγωνιώντων «από φαρμακείου εις φαρμακείον» δεν…θυμήθηκε τους άνετους της (φαρμακο)σπατάλης και συνεργούς στο έγκλημα, ολετήρες των ταμείων. Είμαστε συνυπεύθυνοι εσύ, εγώ, εμείς, εσείς και όλοι μας και μη χαϊδεύεις τα λευκά φτερά στους ώμους καρφώνοντας τον διπλανό και τον απέναντι.
ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ γι αυτούς και τα κυκλώματα, για’ μας και το κεφάλι μας. Για το ανύπαρκτο κράτος και για την ψηφοθηρία των πολιτικών, για την ατιμωρησία των απείθαρχων κάθε βαθμίδας και για την αλήθεια που την αποκρύπτουμε επιμελώς. Ποτέ δεν είναι αργά για να μην πάει ούτε μια ασπιρίνη χαμένη στη χώρα της αταξίας, που αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί με πρακτικές «κουτόφραγκων». Καιρός για ηλεκτρονικό έλεγχο και πολίτη που θα αμύνεται. Για το ταμείο του μην αδειάσει, για την διάχυτη μαγκιά του (νεο)έλληνα που(και αυτή) μας κατέστρεψε.
