Το πρόβλημα της άμυνας μιας χώρας που βρίσκεται στα όρια της χρεωκοπίας είναι προφανές ότι δεν μπορεί να επιλυθεί με την ίδια λογική που ακολουθήθηκε στον τομέα της οικονομίας, όπου, αντι μεταρρυθμίσεων -που μυαλό και φαντασία για κάτι τέτοιο- επελέγη η εύκολη λύση της οριζόντιας περικοπής των δαπανών, με αποτέλεσμα σήμερα να μην λειτουργεί σχεδόν τίποτα στην Ελλάδα. Οι περικοπές δαπανών στον χώρα της Άμυνας, άλλωστε, έγιναν και μάλιστα σε μεγαλύτερη έκταση από κάθε άλλο τομέα της λειτουργίας του κράτους.
Αν δεχτούμε ότι η υποχρηματοδότηση του τομέα της Άμυνας είχε, έχει και θα έχει προφανείς δυσμενείς επιπτώσεις στο περίφημο “αξιόμαχο”, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η κατάσταση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στα αμέσως επόμενα χρόνια και ότι το οικονομικό πρόβλημα μαζί με την λειψανδρία που μαστίζει το στράτευμα, είναι τα δύο κύρια προβλήματα τους, ο μόνος τρόπος αποφυγής της ανεπίτρεπτης συρρικνώσεως των Ενόπλων Δυνάμεων και της περαιτέρω αποδυναμώσεως τους είναι η μελέτη και υιοθέτηση λύσεων που θα βελτιώσουν -έστω και μερικώς- τουλάχιστον το πρόβλημα της λειψανδρίας.
Η στήλη έχει υποστηρίξει κατ’ επανάληψη την άποψη για την ανάγκη συζητήσεως για την άμυνα της χώρας, όπως επίσης και ιδέες σχετικές με την αναζήτηση ενός νέου μοντέλου άμυνας, των (όποιων) εξοπλιστικών συμπεριλαμβανομένων. Όταν βέβαια τέτοιες ενέργειες δεν έγιναν στην περίοδο των “παχέων αγελάδων” είναι μάλλον απίθανο κάτι τέτοιο να γίνει στην εποχή των ισχνών , καθώς οι πάντες φέρονται να είναι απορροφημένοι από το έντονο οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Αυτό όμως που μπορεί να γίνει είναι η υιοθέτηση μιας λύσεως..ελάσσονος προσπάθειας η οποία μπορεί να βελτιώσει άμεσα την έλλειψη προσωπικού και να καλύψει σημαντικά κενά, σε περίπτωση εκτάκτων αναγκών, εντάσεως ή και θερμής κρίσεως. Και η λύση αυτή δεν είναι άλλη από την επιστροφή στα βασικά, την καταφυγή δηλαδή, στην τεράστια δεξαμενή των εφέδρων. Και για να μην τρομάξουμε ορισμένους, με τούτο δεν εννοούμε όλους, αλλά μόνο εκείνους που έχουν αποδεδειγμένα την επιθυμία, τον πατριωτισμό και την θέληση να προσφέρουν.
Δεξαμενή δυναμικού
Τα τελευταία αρκετά χρόνια, οι ενώσεις εφέδρων αξιωματικών, υπαξιωματικών, οπλιτών αλεξιπτωτιστών και εν γένει καταδρομέων έχουν γίνει τόσες πολλές και κινητοποιούν τόσο κόσμο – και δη χωρίς καμία υποστήριξη για να μην πούμε και με την παρεμβολή εμποδίων από την πολιτική ηγεσία- που είναι τουλάχιστον παράξενο, στην σημερινή κατάσταση και την περίοδο που διανύουμε, να μην γίνεται καμία εκμετάλλευση του σημαντικού αυτού δυναμικού. Αυτό που γίνεται σε ολόκληρη την Ελλάδα από τον Έβρο την ηπειρωτική Ελλάδα τα νησιά και την Κρήτη, είναι τελείως άγνωστο στο ευρύ κοινό. Δεν υπάρχει σαββατοκύριακο που εκατοντάδες έφεδροι καταδρομείς και… γενικώς έφεδροι κάθε προελεύσεως, μορφωτικού επιπέδου και επαγγέλματος να μην οργώσουν τα βουνά και τα λαγκάδια της Ελλάδας,ασκούμενοι μόνοι τους, αλλά οργανωμένα και με δικά τους έξοδα, σε αντικείμενα στρατιωτικών δεξιοτήτων και με επιδόσεις μάλιστα που θα ζήλευαν πολλές ενεργές μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων.
Χωρίς να θέλουμε να παραγνωρίσουμε την έντονη δραστηριότητα άλλων ενώσεων και συλλόγων, αναφέρουμε -ως πλέον πρόσφατο παράδειγμα- τους Στρατιωτικούς Σκοπευτικούς Αγώνες Εφέδρων Καταδρομέων που διοργάνωσε στις 19 Μαΐου 2012 ο Πανελλήνιος Σύλλογος Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων/ Σύνδεσμος Αθηναίων Καταδρομέων (ΠΣΕΕΔ/ΣΑΚ) στο πεδίο βολής του κέντρου εκπαιδεύσεως Ειδικών Δυνάμεων [ΣΣ. Αξίζουν συγχαρητήρια στο ΓΕΣ που ενέκρινε την διάθεση του] μια εκδήλωση που κατέληξε σε πραγματική εορτή του πατριωτισμού [ΣΣ.συγγνώμη] του αθλητισμού, του καταδρομικού πνεύματος και της εθελοντικής προσφοράς. Έφεδροι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και καταδρομείς (ένας λόχος μείον), μεταξύ των οποίων 4 καθηγητές πανεπιστημίου (!), διδάκτορες επιστημών, εκπαιδευτικοί, επιχειρηματίες, έμποροι, βιοτέχνες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, μέχρι και άνεργοι(!) ήταν εκεί, όλοι τους ενεργοί πολίτες, όχι μόνο αγανακτισμένοι, αλλά και πρόθυμοι να προσφέρουν. Όλος αυτός ο κόσμος εκπαιδεύτηκε στο τυφέκιο Μ16Α2 και έκανε βολή αξιολογήσεως τριών στάσεων, με αποτέλεσμα στην πρώτη τους αυτή βολή με το συγκεκριμένο όπλο να σημειώσουν ποσοστά επιτυχίας 70,5% στα τριάντα φυσίγγια και 76% στο πιστόλι Μ1911Α1 των 45″ – πάλι σε πρώτη βολή με το συγκεκριμένο όπλο. Το τι γίνεται στην υπόλοιπη Ελλάδα από πλήθος συλλόγων και ενώσεων καταδρομέων και εν γένει εφέδρων, με την ίδια επάρκεια, ενθουσιασμό και προθυμία να προσφέρουν στην άμυνα της χώρας, θα ήθελε πολλές σελίδες για να καταγραφεί.
Σύνδεση με το Στράτευμα
Αυτό που μπορεί να γραφτεί, όμως, είναι ότι όλο αυτό το σημαντικό δυναμικό παραμένει ασύνδετο με το ενεργό Στράτευμα και, μάλιστα όταν η μειωμένη θητεία δεν επαρκεί για την πλήρη εκπαίδευση των στρατευμένων πολιτών (δεν παράγεται δηλαδή εκπαιδευμένη εφεδρεία- τούτο δε ουσιαστικά σε ένα Στρατό επιστρατευόμενο, που βασίζεται δηλαδή, στην Εφεδρεία), οι ασκήσεις και κλήσεις εφέδρων είναι από ελάχιστες εώς ανύπαρκτες, μεγάλο ποσοστό επιστράτων που καλούνται σε ασκήσεις αποφεύγει να παρουσιαστεί λόγω ελλείψεως ενδιαφέροντος, διότι οι όποιες επιστρατευτικές ασκήσεις είναι κενές περιεχομένου [ΣΣ. ενώ αντιθέτως όσες πραγματικές ασκήσεις έγιναν οι έφεδροι τις "φχαριστήθηκαν"!] και υπάρχει μεγάλος αριθμός αναβολών και ανυπότακτων. Το οξύμωρο; Ο μεγαλύτερο αριθμός των ενεργών μελών των σωματείων και των συλλόγων των εφέδρων που θέλουν να μετάσχουν σε ασκήσεις για μετεκπαίδευση κτλ δεν έχει κληθεί ποτέ του σε τέτοιες δραστηριότητες..
Σε πρόσφατο έγγραφο διάβημα της προς την πολιτική ηγεσία και την στρατιωτική ηγεσία, η Πανελλήνια Ένωση Εφέδρων Υπαξιωματικών και Οπλιτών (σωματείο αναγνωρισμένο και εποπτευόμενο από το ΥΠΕΘΑ) πρότεινε την λύση της θεσμοθετήσεως στις Ένοπλες Δυνάμεις του “εθελοντή εφέδρου”. Πρόκειται για μια έξυπνη λύση που ανοίγει τον δρόμο να προσφέρουν σε όλους όσοι δεν αποφεύγουν την επιστράτευση για ασκήσεις και την μετεκπαίδευση, αλλά την επιζητούν, στο πλαίσιο του εθελοντισμού [ΣΣ. αξιέπαινος παντού , όπως για το περιβάλλον κτλ, αλλά όχι και για την άμυνα της χώρας] και της πατριωτικής προσφοράς. Να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα οι έφεδροι αυτοί ζητούν να καλούνται στις ασκήσεις κτλ, χωρίς φυσικά αποτέλεσμα. Και εδώ έχουμε ακόμα ένα οξύμωρο: αυτοί που καλούνται σε επιστρατευτικές ασκήσεις δεν πάνε, ενώ ενώ αυτοί που θέλουν να πάνε, όχι μόνο δεν καλούνται, αλλά ακόμη και όταν το ζητούν δεν τους αφήνουν! Η πρόταση τους αξίζει να εξεταστεί με προσοχή.
Να σημειωθεί ότι αυτό που δεν έκανε ποτέ η πολιτική ηγεσία το έκανε και πάλι μια ένωση εφέδρων (ΠΣΕΕΔ/ΣΑΚ), όταν παρουσίασε ολοκληρωμένη μελέτη -με συμμετοχή και του πρόσφατα θανόντος αντιστράτηγου Δήμου- για την εφεδρεία, την οποία υπέβαλλε το 2007 στην Διαρκή Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής, υπό μορφή και νομικά επεξεργασμένου σχεδίου νόμου. Η πρόταση αν και έτυχε θετικής αποδοχής από την στρατιωτική ηγεσία, παρέμεινε…στα αζήτητα και μόνο τελευταία άρχισε να εξετάζεται με ανανεωμένο ενδιαφέρον.
Τον Απρίλιο του 2011 ο Ταξίαρχος ε.α Πολυχρόνης Ναλμπάντης εκπόνησε μια ιδιαίτερα αξιόλογη εργασία εκτάσεως σαράντα τριών σελίδων, με τίτλο “Σύγχρονες Δυνάμεις Εφεδρείας” (11 Απριλίου 2011, κείμενο εργασίας 22 του Ινστιτούτου Αναλύσεων Άμυνας και Ασφάλειας) με πληρέστατη κάλυψη των δυνάμεων εφεδρείας ανα τον κόσμο και συγκεκριμένες προτάσεις για την Ελλάδα. Στις προτάσεις αυτές συγκαταλέγεται και η πρόταση για εφαρμογή της εισηγήσεως του ΠΣΕΕΔ και ψήφιση του σχετικού σχεδίου νόμου για την συγκρότηση “Εθελοντικής δύναμης Εθνοφυλακής Ταχείας Αναπτύξεως”, μέτρο το οποίο, όπως αναφέρει, θα αξιοποιήσει στο μέγιστο την επιθυμία των εφέδρων να αναλάβουν μεγαλύτερο ρόλο στην Εθνική άμυνα.
“Ομάδες κρούσης σε κάθε νομό”
Λόγω περιορισμού χώρο και της εκτάσεως της προτάσεως, αναφέρεται μόνο ένα στοιχείο του πυρήνα της, που είναι η συγκρότηση σε κάθε νομό ενός τάγματος ή λόχο, αποτελούμενου από εφέδρους πρόθυμους να προσφέρουν, κάτι που κρίνεται περισσότερο από ευχερές,κρίνοντας από τον μεγάλο αριθμό εφέδρων που ασκούνται μόνοι τους στο πλαίσιο των συλλόγων τους σε κάθε γωνία της Ελλάδας και είναι πρόθυμοι να προσφέρουν. Η δημιουργία σε κάθε νομό ενός τέτοιου λόχου η τάγματος, πλαισιωμένου από αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού , όχι μόνο μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες σε περίοδο εντάσεως ή θερμών κρίσεων, λόγω της κατά κανόνα καλύτερης εκπαιδεύσεως τους και της άμεσης κινητοποιήσεως που προκύπτει από την εντοπιότητα των μελών τους [ΣΣ.το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι να απελευθερώσουν τμήματα του ενεργού Στρατού από καθήκοντα φυλάξεως ζωτικών εγκαταστάσεων κτλ] να συνδράμουν τις υπηρεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων στη συλλογή πληροφοριών, σε περιπτώσεις ασύμμετρων απειλών [ΣΣ.φαντάζεστε εκατόν πενήντα ζευγάρια μάτια επιπλέον και δη ντόπιων σε κάθε νομό;] ή σε περιόδους εκτάκτου ανάγκης εκ φυσικών καταστροφών κτλ.
Εξ όσων γνωρίζουμε η στρατιωτική ηγεσία είναι ευεπίφορη στη συγκεκριμένη πρόταση, διότι, όπως αναφέρεται και στην αιτιολογική έκθεση του σχεδίου νόμου του 2007, δεν έχει κόστος. Επιπλέον, δεν υποχρεώνει κανέναν να συνεισφέρει- βασίζεται μόνο σε όσους επιθυμούν να συμβάλουν εθελοντικώς στην άμυνα της χώρας και την ουσία δεν έχει να γίνει τίποτε άλλο, παρά η άρση των εμποδίων που αντιμετωπίζουν όσοι είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν την χώρα τους σε δύσκολες συνθήκες, όπως οι σημερινές. Και το κυριότερο είναι ότι, μέχρι να αποφασίσει η πολιτική ηγεσία να ασχοληθεί με το θέμα της -αναπόφευκτης επί της ουσίας- αύξησης της θητείας, η ενέργεια αυτή είναι η μόνη που μπορεί να γίνει και χωρίς κανένα πολιτικό κόστος.
Αν δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε αυτό…
Μάνος Ηλιάδης / Επίκαιρα (31/05-2012)
http://greeknation.blogspot.gr
