22/06/2012
Μετά από απίστευτες ταλαιπωρίες, ολιγωρίες, διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις και έξαρση δημαγωγίας, η χώρα (που δεν είχε την πολυτέλεια για όλα τα παραπάνω) διαθέτει επιτέλους μία κυβέρνηση με βάση την λαϊκή βούληση, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από την (μακρόσυρτη) εκλογική διαδικασία.
Η διακήρυξη που συνόδευσε χθες την ανακοίνωση των μελών της τρικομματικής κυβέρνησης – ένα πείραμα σε δύσκολους καιρούς – ουσιαστικά περιλαμβάνει αυτά που όφειλαν να είναι τα αυτονόητα.
Το scripta manent εξακολουθεί να έχει την αξία του, αλλά και χωρίς αυτόν τον έγγραφο… εξορκισμό των γνωστών παθογενειών, όλοι φαντάζομαι πως αντιλαμβάνονται ότι για την Ελλάδα ο χρόνος έχει τελειώσει.
Η χώρα δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει να χαροπαλεύει, βασιζόμενη στην επόμενη δόση.
Η αναδιαπραγμάτευση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης και η επιμήκυνση του χρόνου μείωσης του ελλείμματος είναι το ένα θέμα.
Το άλλο (αναφέρεται στη διακήρυξη με την υπογράμμιση της κυβερνητικής υποχρέωσης να ανοίξει τον δρόμο της Ανάπτυξης) θα το πω με απλά, καθημερινά λόγια:
Η χώρα πρέπει να βγάλει λεφτά!
Είναι αδύνατον να φανταστούμε πως δεν θα υπάρξουν αμέσως οι αναγκαίες εκείνες κινήσεις για να έλθουν επιτέλους οι πολυπόθητες επενδύσεις, να υπάρξει μια αποκρατικοποίηση της προκοπής, να γίνουν επιτέλους οι περίφημες καταργήσεις και συγχωνεύσεις άχρηστων και ευρωβόρων οργανισμών, να αξιοποιηθούν όλες οι δυνατότητες της Ελλάδας.
Όλοι προσέξαμε επίσης την δέσμευση που καταγράφεται στην διακήρυξη και με την οποία ξεκαθαρίζεται ότι η κυβέρνηση δεν θα αποτελείται από φέουδα κομματικών επιρροών.
Προσέξαμε επίσης ότι η κυβέρνηση θα στηρίζεται στην ευελιξία, προκειμένου οι επιμέρους διαφωνίες να μην αποτελέσουν τροχοπέδη στο έργο της.
Οι οιωνοί είναι καλοί.
Επειδή όμως, (όπως έλεγε και ο Λένιν), η εμπιστοσύνη είναι καλή, αλλά ο έλεγχος καλύτερος, η προσεκτικά διατυπωμένη διακήρυξη περιλαμβάνει και την αναβάθμιση του ρόλου του Κοινοβουλίου – μετά τις αναγκαίες αλλαγές στον Κανονισμό του.
Αυτό σημαίνει ότι η μεταπολιτευτική Δημοκρατία μας περνά στο στάδιο της ενηλικίωσης.
Δεν έχει ακόμη ενηλικιωθεί πλήρως.
Όλα τα παραπάνω μένει να εφαρμοστούν και να αποδειχθούν στην πράξη.
Για την εφαρμογή τους (και τον έλεγχο για τον οποίο έχουμε από την πρώτη στιγμή μιλήσει και επιβεβαιώθηκε δια της διακήρυξης) άγρυπνη θα είναι – πρέπει να είναι – η παρουσία του Κοινοβουλίου.
Ο αγώνας δρόμου έχει αρχίσει.
Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος, το νήμα θα κόψει η Ελλάδα…
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η διακήρυξη που συνόδευσε χθες την ανακοίνωση των μελών της τρικομματικής κυβέρνησης – ένα πείραμα σε δύσκολους καιρούς – ουσιαστικά περιλαμβάνει αυτά που όφειλαν να είναι τα αυτονόητα.
Το scripta manent εξακολουθεί να έχει την αξία του, αλλά και χωρίς αυτόν τον έγγραφο… εξορκισμό των γνωστών παθογενειών, όλοι φαντάζομαι πως αντιλαμβάνονται ότι για την Ελλάδα ο χρόνος έχει τελειώσει.
Η χώρα δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει να χαροπαλεύει, βασιζόμενη στην επόμενη δόση.
Η αναδιαπραγμάτευση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης και η επιμήκυνση του χρόνου μείωσης του ελλείμματος είναι το ένα θέμα.
Το άλλο (αναφέρεται στη διακήρυξη με την υπογράμμιση της κυβερνητικής υποχρέωσης να ανοίξει τον δρόμο της Ανάπτυξης) θα το πω με απλά, καθημερινά λόγια:
Η χώρα πρέπει να βγάλει λεφτά!
Είναι αδύνατον να φανταστούμε πως δεν θα υπάρξουν αμέσως οι αναγκαίες εκείνες κινήσεις για να έλθουν επιτέλους οι πολυπόθητες επενδύσεις, να υπάρξει μια αποκρατικοποίηση της προκοπής, να γίνουν επιτέλους οι περίφημες καταργήσεις και συγχωνεύσεις άχρηστων και ευρωβόρων οργανισμών, να αξιοποιηθούν όλες οι δυνατότητες της Ελλάδας.
Όλοι προσέξαμε επίσης την δέσμευση που καταγράφεται στην διακήρυξη και με την οποία ξεκαθαρίζεται ότι η κυβέρνηση δεν θα αποτελείται από φέουδα κομματικών επιρροών.
Προσέξαμε επίσης ότι η κυβέρνηση θα στηρίζεται στην ευελιξία, προκειμένου οι επιμέρους διαφωνίες να μην αποτελέσουν τροχοπέδη στο έργο της.
Οι οιωνοί είναι καλοί.
Επειδή όμως, (όπως έλεγε και ο Λένιν), η εμπιστοσύνη είναι καλή, αλλά ο έλεγχος καλύτερος, η προσεκτικά διατυπωμένη διακήρυξη περιλαμβάνει και την αναβάθμιση του ρόλου του Κοινοβουλίου – μετά τις αναγκαίες αλλαγές στον Κανονισμό του.
Αυτό σημαίνει ότι η μεταπολιτευτική Δημοκρατία μας περνά στο στάδιο της ενηλικίωσης.
Δεν έχει ακόμη ενηλικιωθεί πλήρως.
Όλα τα παραπάνω μένει να εφαρμοστούν και να αποδειχθούν στην πράξη.
Για την εφαρμογή τους (και τον έλεγχο για τον οποίο έχουμε από την πρώτη στιγμή μιλήσει και επιβεβαιώθηκε δια της διακήρυξης) άγρυπνη θα είναι – πρέπει να είναι – η παρουσία του Κοινοβουλίου.
Ο αγώνας δρόμου έχει αρχίσει.
Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος, το νήμα θα κόψει η Ελλάδα…
