Προεκλογικές ανταύγειες σε παιδικά μάτια... Κυριακής συνέχεια
της Ρένας Ραψομανίκη
Μαζευόμαστε – τρεις, τέσσερεις δασκαλοοικογένειες - στο σπίτι του κουμπάρου που βρισκόταν στο κέντρο.
Η οικοδέσποινα είχε κάνει μια προσεκτική προεργασία έχοντας χαρακώσει με πολλή επιμέλεια κόλλες αναφοράς για να καταγράψει τα αποτελέσματα. Στις οριζόντιες γραμμές τα εκλογικά τμήματα, στις κατακόρυφες τα κόμματα.
Στο κέντρο του τραπεζιού η αυτού μεγαλειότης το ραδιόφωνο. Από τα ερτζιανά θα μαθαίναμε τα μαντάτα.
Μέχρι να αρχίσει η αναμετάδοση από το Υπουργείο Εσωτερικών τσιμπούσαμε μεζεδάκια, οι μεγάλοι σχολίαζαν τα αποτελέσματα του νησιού και τα παιδιά βρίσκαμε ευκαιρία να παίξουμε και να τσακωθούμε.
Το ραδιόφωνο έπαιζε τραγούδια της εποχής και ξαφνικά διέκοπτε για ν’ ακουστεί η, αυστηρά επαγγελματική και χωρίς ίχνος συναισθηματικής χροιάς, φωνή του εκφωνητή – αυτή η φωνή ηχεί, τούτη τη στιγμή που γράφω, στ’ αυτιά μου ολοζώντανη, λες και ήταν μόλις χθες.
Νομός Ευρυτανίας, 15ο εκλογικό τμήμα της πόλης του Καρπενησίου, εγγεγραμμένοι…, ψηφίσαντες…, έγκυρα ψηφοδέλτια…
Μέχρι εκεί υπήρχε υπόστρωμα από συζητήσεις και προβλέψεις, μόνο η οικοδέσποινα κατέγραφε προσεκτικά τις πληροφορίες. Αμέσως μετά επικρατούσε νεκρική σιωπή καθώς η μονότονη φωνή συνέχιζε: Έλαβον… Ακολουθούσαν σχόλια και κριτικές μέχρι το επόμενο αποτέλεσμα. Από κάποια στιγμή και πέρα η ροή της μετάδοσης γινόταν καταιγιστική και το ενδιαφέρον εστιαζόταν στα συγκεντρωτικά αποτελέσματα που ξεκαθάριζαν το τοπίο.
Με τα χρόνια εκπαιδεύτηκα να ζωγραφίζω νοητούς έγχρωμους χάρτες της Ελλάδας - άλλο χρώμα ο νομός Χανίων, άλλο ο νομός Λακωνίας. Αργά το βράδυ ήταν φανερό ότι «οι άλλοι» είχαν κερδίσει και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Η οικοδέσποινα μάζευε προσεκτικά τα χαρτιά της - πολύτιμα συγκριτικά στοιχεία για την επόμενη φορά. -Άλλη μια χαμένη ευκαιρία, σχολίαζαν κατηφείς οι μεγάλοι. Παίρναμε αμίλητοι, νυσταγμένοι και πικραμένοι τον έρημο δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι ενώ από το κέντρο έφτανε ο απόηχος των πανηγυρισμων των κερδισμένων.
Έτσι συμβαίνει στα παιχνίδια. Ο νικητής τα παίρνει όλα. Αλλά γιατί πάντα ο ίδιος νικητής; Αυτό δεν μπορούσα να το χωνέψω. Κι αφού κέρδιζαν πάντα "οι άλλοι", γιατί δεν αλλάζαμε κι εμείς στρατόπεδο;
Πολύ περισσότερο που ο αρχηγός "τους" ήταν νέος και ωραίος, ενώ ο δικός "μας" γέρος και μυταράς. Μια νεαρή θεία, που αγαπούσα ιδιαίτερα, με έβαλε στη συνομωσία. -Κρατάς μυστικό; Θέλεις οι δυο μας να είμαστε με τους "άλλους"; Έχει μια γοητεία να είσαι παιδί και να έχεις μυστικό με κάποιον μεγάλο κόντρα στους άλλους μεγάλους.
Μα δεν έχει γούστο να είσαι με τους νικητές αν δεν μπορείς να πανηγυρίσεις φανερά. Θα προτιμούσα να ξεδιαλύνω τις απορίες μου κάνοντας μια ξεκάθαρη κουβέντα με τον πατέρα, μα δεν μου έδινε περιθώρια.
Από τη μια το πεδίο ήταν απαγορευμένο κι από την άλλη φοβόμουν πως η πολυπλοκότητα του θέματος με ξεπερνούσε.
Περιοριζόμουν λοιπόν στον ρόλο του παρατηρητή, αφού ακόμα δεν είχα δικαίωμα να ψηφίζω, περιμένοντας να μεγαλώσω. Με έπαιρνε ο ύπνος με την πίκρα στο στόμα. Ευτυχώς την άλλη μέρα τα σχολεία ήταν κλειστά, όφειλα όμως να γράψω εκείνο το μισητό ημερολόγιο.
Μισητό γιατί ήταν υποχρεωτικό να ξεδιπλώσω καταστάσεις της ζωής μου και διπλά μισητό γιατί ποτέ δεν διανοήθηκα να γράψω αληθινές σκέψεις και αυθεντικά συναισθήματα, καταλήγοντας να γράφω την τελευταία στιγμή βαρετές κοινοτοπίες, άσχετες με τα συνταρακτικά γεγονότα που είχα ζήσει.
Συνεχίζεται...
Αναρτήθηκε από Γιούλια Ολόμπλαβα
efenpress.gr
της Ρένας Ραψομανίκη
Μαζευόμαστε – τρεις, τέσσερεις δασκαλοοικογένειες - στο σπίτι του κουμπάρου που βρισκόταν στο κέντρο. Η οικοδέσποινα είχε κάνει μια προσεκτική προεργασία έχοντας χαρακώσει με πολλή επιμέλεια κόλλες αναφοράς για να καταγράψει τα αποτελέσματα. Στις οριζόντιες γραμμές τα εκλογικά τμήματα, στις κατακόρυφες τα κόμματα.
Στο κέντρο του τραπεζιού η αυτού μεγαλειότης το ραδιόφωνο. Από τα ερτζιανά θα μαθαίναμε τα μαντάτα.
Μέχρι να αρχίσει η αναμετάδοση από το Υπουργείο Εσωτερικών τσιμπούσαμε μεζεδάκια, οι μεγάλοι σχολίαζαν τα αποτελέσματα του νησιού και τα παιδιά βρίσκαμε ευκαιρία να παίξουμε και να τσακωθούμε.
Το ραδιόφωνο έπαιζε τραγούδια της εποχής και ξαφνικά διέκοπτε για ν’ ακουστεί η, αυστηρά επαγγελματική και χωρίς ίχνος συναισθηματικής χροιάς, φωνή του εκφωνητή – αυτή η φωνή ηχεί, τούτη τη στιγμή που γράφω, στ’ αυτιά μου ολοζώντανη, λες και ήταν μόλις χθες.
Νομός Ευρυτανίας, 15ο εκλογικό τμήμα της πόλης του Καρπενησίου, εγγεγραμμένοι…, ψηφίσαντες…, έγκυρα ψηφοδέλτια…
Μέχρι εκεί υπήρχε υπόστρωμα από συζητήσεις και προβλέψεις, μόνο η οικοδέσποινα κατέγραφε προσεκτικά τις πληροφορίες. Αμέσως μετά επικρατούσε νεκρική σιωπή καθώς η μονότονη φωνή συνέχιζε: Έλαβον… Ακολουθούσαν σχόλια και κριτικές μέχρι το επόμενο αποτέλεσμα. Από κάποια στιγμή και πέρα η ροή της μετάδοσης γινόταν καταιγιστική και το ενδιαφέρον εστιαζόταν στα συγκεντρωτικά αποτελέσματα που ξεκαθάριζαν το τοπίο.
Με τα χρόνια εκπαιδεύτηκα να ζωγραφίζω νοητούς έγχρωμους χάρτες της Ελλάδας - άλλο χρώμα ο νομός Χανίων, άλλο ο νομός Λακωνίας. Αργά το βράδυ ήταν φανερό ότι «οι άλλοι» είχαν κερδίσει και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Η οικοδέσποινα μάζευε προσεκτικά τα χαρτιά της - πολύτιμα συγκριτικά στοιχεία για την επόμενη φορά. -Άλλη μια χαμένη ευκαιρία, σχολίαζαν κατηφείς οι μεγάλοι. Παίρναμε αμίλητοι, νυσταγμένοι και πικραμένοι τον έρημο δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι ενώ από το κέντρο έφτανε ο απόηχος των πανηγυρισμων των κερδισμένων.
Έτσι συμβαίνει στα παιχνίδια. Ο νικητής τα παίρνει όλα. Αλλά γιατί πάντα ο ίδιος νικητής; Αυτό δεν μπορούσα να το χωνέψω. Κι αφού κέρδιζαν πάντα "οι άλλοι", γιατί δεν αλλάζαμε κι εμείς στρατόπεδο;
Πολύ περισσότερο που ο αρχηγός "τους" ήταν νέος και ωραίος, ενώ ο δικός "μας" γέρος και μυταράς. Μια νεαρή θεία, που αγαπούσα ιδιαίτερα, με έβαλε στη συνομωσία. -Κρατάς μυστικό; Θέλεις οι δυο μας να είμαστε με τους "άλλους"; Έχει μια γοητεία να είσαι παιδί και να έχεις μυστικό με κάποιον μεγάλο κόντρα στους άλλους μεγάλους.
Μα δεν έχει γούστο να είσαι με τους νικητές αν δεν μπορείς να πανηγυρίσεις φανερά. Θα προτιμούσα να ξεδιαλύνω τις απορίες μου κάνοντας μια ξεκάθαρη κουβέντα με τον πατέρα, μα δεν μου έδινε περιθώρια.
Από τη μια το πεδίο ήταν απαγορευμένο κι από την άλλη φοβόμουν πως η πολυπλοκότητα του θέματος με ξεπερνούσε.
Περιοριζόμουν λοιπόν στον ρόλο του παρατηρητή, αφού ακόμα δεν είχα δικαίωμα να ψηφίζω, περιμένοντας να μεγαλώσω. Με έπαιρνε ο ύπνος με την πίκρα στο στόμα. Ευτυχώς την άλλη μέρα τα σχολεία ήταν κλειστά, όφειλα όμως να γράψω εκείνο το μισητό ημερολόγιο.
Μισητό γιατί ήταν υποχρεωτικό να ξεδιπλώσω καταστάσεις της ζωής μου και διπλά μισητό γιατί ποτέ δεν διανοήθηκα να γράψω αληθινές σκέψεις και αυθεντικά συναισθήματα, καταλήγοντας να γράφω την τελευταία στιγμή βαρετές κοινοτοπίες, άσχετες με τα συνταρακτικά γεγονότα που είχα ζήσει.
Συνεχίζεται...
Αναρτήθηκε από Γιούλια Ολόμπλαβα
efenpress.gr
