EFENPRESS:Γιωργάκη, γιατί εμείς υπογράψαμε μνημόνια; και αυτό, πρέπει να σε ρωτήσει ο Εισαγγελέας...
Βρυξέλλες: του Θάνου Αθανασίου
Η Ισπανία, πολλές φορές μεγαλύτερη οικονομία από την Ελλάδα, ούτε κατέρρευσε, ούτε συμπαρέσυρε στον όλεθρο κανέναν και σε γενικές γραμμές φαίνεται πως έχει κλείσει μια μεγάλη τρύπα στα βιβλία της.
Τα 100 δις των δανείων προς τις τράπεζες δημιουργούν τις συνθήκες για αποκατάσταση της ροής πιστώσεων προς την πραγματική οικονομία, διασφαλίζουν τις καταθέσεις των Ισπανών πολιτών που δεν χρειάζεται πλέον να προστρέξουν στις τράπεζες του Ρήνου και δημιουργούν ένα προηγούμενο στο χειρισμό κρίσεων εντός του ευρώ:
η δουλειά μπορεί να γίνεται και χωρίς πολλά πολλά δράματα. Αν μάλιστα κανείς διαβάσει πίσω από τις αράδες των κοινοτικών ανακοινώσεων και των δηλώσεων Μπαρόζο, Ρεν, Γιούνκερ και Ραχόι, βλέπει μια διευρυνόμενη αγορά ομολογιακών τίτλων, που λόγω της προέλευσής τους για τους διεθνείς επενδυτές είναι de facto ευρωομόλογα και θα αποτελέσουν έναν νέο πόλο προσέλκυσης κεφαλαίων που μονοπωλούσαν τα T-bonds, το Bund και το Gild.
Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Κανένα δάνειο στην κοινότητα δεν έρχεται χωρίς «νήματα». Οι κανόνες είναι πολύ ξεκάθαροι, περιγράφονται στο καταστατικό του EFSF είναι παρόμοιοι στο καταστατικό του ESM και έχουν γραφεί κάπου στη διαδρομή Βρυξέλλες-Φρανκφούρτη-Βερολίνο. Η Ισπανία για να διασώσει τον τραπεζικό της κλάδο με λογικό κόστος, ασφάλεια εκτός αγορών και ανεκτά επιτόκια θα πρέπει να επιτρέψει σε μια τρόικα της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της Κομισιόν να την ελέγχουν όχι μόνο για το πως θα διαχειριστεί το τραπεζικό της σύστημα, αλλά και για το πως καλύπτει τις υποχρεώσεις που έχει από το δημοσιονομικό σύμφωνο, το λεγόμενο «ευρωπαϊκό οικονομικό εξάμηνο» και την προϋπάρχουσα «διαδικασία περί υπερβολικού ελλείμματος».
Οι 17 υπουργοί του ευρώ και η Κομισιόν συμφώνησαν ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει η Ισπανία είναι ταυτόσημες και υπάγονται στα χρονοδιαγράμματα που έχει ήδη δεσμευθεί η χώρα με βάση τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Όλα συνεπώς θα πηγαίνουν ρολόι αν η Ισπανία επιτυγχάνει τους στόχους και προχωράει με τις μεταρρυθμίσεις.
Τι θα συμβεί όμως αν σε ένα δεδομένο τρίμηνο η Ισπανία δεν μπορέσει να εκπληρώσει τη συμφωνία; Η απάντηση είναι δεδομένη και ακριβώς για αυτό το λόγο το δάνειο της Ισπανίας είναι μνημονιακό και όχι χαριστικό: θα διακοπεί η χρηματοδότηση.
Στην πράξη βέβαια τόσο η Ευρώπη αναγνωρίζει ότι η Ισπανία έχει ήδη κάνει παραπάνω από αυτά που έπρεπε (το αναγνωρίζει ακόμα και ο Β. Σόιμπλε), όσο και η ίδια η χώρα έχει την πρόθεση να τρέξει πιο γρήγορα από το χρονοδιάγραμμα που θα της τεθεί. Συνεπώς οι διαφορές με τη βραδυκίνητη Ελλάδα που σε δύο χρόνια μνημονίου έχει ακόμα κλειστά επαγγέλματα, μονοπώλια σε ενέργεια και μεταφορές και συζητάει για το πως θα μειώσει αυτονόητες δαπάνες.
Από όσα εκτυλίχθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο και με βάση το υπόβαθρο των συζητήσεων στο eurogroup είναι απόλυτα κατανοητό για όλους στην ευρωζώνη ότι η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα και δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσει σκηνές με τροϊκανούς που αποχωρούν, συζητήσεις που τελματώνουν και 6 καταστροφικές αξιολογικές εκθέσεις.
Όπως η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα, Ελλάδα δεν είναι ούτε η Κύπρος, ούτε η Ιταλία, ούτε και το Βέλγιο, η Γαλλία ή Αυστρία που μπορεί κάποια στιγμή να χρηματοδοτηθούν από κοινές εκδόσεις κάποιου ευρωπαϊκού μηχανισμού. Σε καμιά από αυτές τις χώρες δεν τίθεται θέμα κακοδιοίκησης, διγλωσσίας της κυβέρνησης ή ασυνεννοησίας του πολιτικού κόσμου. Γι’αυτό και τα μνημόνια από περιθωριακή ρύθμιση έχουν ενταχθεί στον κυρίως κορμό της κοινοτικής πρακτικής με το δημοσιονομικό σύμφωνο.
Η Ισπανία λοιπόν είναι σε μνημόνιο, όπως και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα, όμως θα ακολουθήσει τον καλό δρόμο και τα εύσημα της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας αντί για τον στιγματισμό της Ελλάδας, απλά γιατί θα κάνει τη δουλειά της.
Όσο για την Ελλάδα, οι Βρυξέλλες θεωρούν δεδομένο πως είτε εντός είτε εκτός ευρώ οι μεταρρυθμίσεις και η ριζική ανατροπή των κρατικών δομών θα πρέπει να γίνουν. Εντός ευρώ με ασφάλεια και στο πλαίσιο των ομαλών διαδικασιών που εξασφαλίζει η κοινοτική οικογένεια, εκτός ευρώ στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Εκτός αν κάποιος νομίζει ότι μπορεί να σταθεί κράτος που δε μαζεύει τους δασμούς, που αλλάζει κάθε πέντε μέρες φορολογικό σύστημα ή ξοδεύει παραπάνω από όσα παράγει και περιμένει να τον θεωρούν επενδυτικό προορισμό. Στις Βρυξέλλες ήδη έχει γίνει θέμα σχολιασμού το «έ όχι δε θα γίνουμε και Εσθονία!». Για την πληροφόρηση ορισμένων, κοινοτικοί κύκλοι απλά παραπέμπουν στο ύψος του δημοσίου χρέους και στην κατάσταση των τελωνείων των δύο χωρών.
real.gr
Βρυξέλλες: του Θάνου Αθανασίου
Η Ισπανία, πολλές φορές μεγαλύτερη οικονομία από την Ελλάδα, ούτε κατέρρευσε, ούτε συμπαρέσυρε στον όλεθρο κανέναν και σε γενικές γραμμές φαίνεται πως έχει κλείσει μια μεγάλη τρύπα στα βιβλία της.
Τα 100 δις των δανείων προς τις τράπεζες δημιουργούν τις συνθήκες για αποκατάσταση της ροής πιστώσεων προς την πραγματική οικονομία, διασφαλίζουν τις καταθέσεις των Ισπανών πολιτών που δεν χρειάζεται πλέον να προστρέξουν στις τράπεζες του Ρήνου και δημιουργούν ένα προηγούμενο στο χειρισμό κρίσεων εντός του ευρώ:
η δουλειά μπορεί να γίνεται και χωρίς πολλά πολλά δράματα. Αν μάλιστα κανείς διαβάσει πίσω από τις αράδες των κοινοτικών ανακοινώσεων και των δηλώσεων Μπαρόζο, Ρεν, Γιούνκερ και Ραχόι, βλέπει μια διευρυνόμενη αγορά ομολογιακών τίτλων, που λόγω της προέλευσής τους για τους διεθνείς επενδυτές είναι de facto ευρωομόλογα και θα αποτελέσουν έναν νέο πόλο προσέλκυσης κεφαλαίων που μονοπωλούσαν τα T-bonds, το Bund και το Gild.
Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Κανένα δάνειο στην κοινότητα δεν έρχεται χωρίς «νήματα». Οι κανόνες είναι πολύ ξεκάθαροι, περιγράφονται στο καταστατικό του EFSF είναι παρόμοιοι στο καταστατικό του ESM και έχουν γραφεί κάπου στη διαδρομή Βρυξέλλες-Φρανκφούρτη-Βερολίνο. Η Ισπανία για να διασώσει τον τραπεζικό της κλάδο με λογικό κόστος, ασφάλεια εκτός αγορών και ανεκτά επιτόκια θα πρέπει να επιτρέψει σε μια τρόικα της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της Κομισιόν να την ελέγχουν όχι μόνο για το πως θα διαχειριστεί το τραπεζικό της σύστημα, αλλά και για το πως καλύπτει τις υποχρεώσεις που έχει από το δημοσιονομικό σύμφωνο, το λεγόμενο «ευρωπαϊκό οικονομικό εξάμηνο» και την προϋπάρχουσα «διαδικασία περί υπερβολικού ελλείμματος».
Οι 17 υπουργοί του ευρώ και η Κομισιόν συμφώνησαν ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει η Ισπανία είναι ταυτόσημες και υπάγονται στα χρονοδιαγράμματα που έχει ήδη δεσμευθεί η χώρα με βάση τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Όλα συνεπώς θα πηγαίνουν ρολόι αν η Ισπανία επιτυγχάνει τους στόχους και προχωράει με τις μεταρρυθμίσεις.
Τι θα συμβεί όμως αν σε ένα δεδομένο τρίμηνο η Ισπανία δεν μπορέσει να εκπληρώσει τη συμφωνία; Η απάντηση είναι δεδομένη και ακριβώς για αυτό το λόγο το δάνειο της Ισπανίας είναι μνημονιακό και όχι χαριστικό: θα διακοπεί η χρηματοδότηση.
Στην πράξη βέβαια τόσο η Ευρώπη αναγνωρίζει ότι η Ισπανία έχει ήδη κάνει παραπάνω από αυτά που έπρεπε (το αναγνωρίζει ακόμα και ο Β. Σόιμπλε), όσο και η ίδια η χώρα έχει την πρόθεση να τρέξει πιο γρήγορα από το χρονοδιάγραμμα που θα της τεθεί. Συνεπώς οι διαφορές με τη βραδυκίνητη Ελλάδα που σε δύο χρόνια μνημονίου έχει ακόμα κλειστά επαγγέλματα, μονοπώλια σε ενέργεια και μεταφορές και συζητάει για το πως θα μειώσει αυτονόητες δαπάνες.
Από όσα εκτυλίχθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο και με βάση το υπόβαθρο των συζητήσεων στο eurogroup είναι απόλυτα κατανοητό για όλους στην ευρωζώνη ότι η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα και δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσει σκηνές με τροϊκανούς που αποχωρούν, συζητήσεις που τελματώνουν και 6 καταστροφικές αξιολογικές εκθέσεις.
Όπως η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα, Ελλάδα δεν είναι ούτε η Κύπρος, ούτε η Ιταλία, ούτε και το Βέλγιο, η Γαλλία ή Αυστρία που μπορεί κάποια στιγμή να χρηματοδοτηθούν από κοινές εκδόσεις κάποιου ευρωπαϊκού μηχανισμού. Σε καμιά από αυτές τις χώρες δεν τίθεται θέμα κακοδιοίκησης, διγλωσσίας της κυβέρνησης ή ασυνεννοησίας του πολιτικού κόσμου. Γι’αυτό και τα μνημόνια από περιθωριακή ρύθμιση έχουν ενταχθεί στον κυρίως κορμό της κοινοτικής πρακτικής με το δημοσιονομικό σύμφωνο.
Η Ισπανία λοιπόν είναι σε μνημόνιο, όπως και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα, όμως θα ακολουθήσει τον καλό δρόμο και τα εύσημα της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας αντί για τον στιγματισμό της Ελλάδας, απλά γιατί θα κάνει τη δουλειά της.
Όσο για την Ελλάδα, οι Βρυξέλλες θεωρούν δεδομένο πως είτε εντός είτε εκτός ευρώ οι μεταρρυθμίσεις και η ριζική ανατροπή των κρατικών δομών θα πρέπει να γίνουν. Εντός ευρώ με ασφάλεια και στο πλαίσιο των ομαλών διαδικασιών που εξασφαλίζει η κοινοτική οικογένεια, εκτός ευρώ στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Εκτός αν κάποιος νομίζει ότι μπορεί να σταθεί κράτος που δε μαζεύει τους δασμούς, που αλλάζει κάθε πέντε μέρες φορολογικό σύστημα ή ξοδεύει παραπάνω από όσα παράγει και περιμένει να τον θεωρούν επενδυτικό προορισμό. Στις Βρυξέλλες ήδη έχει γίνει θέμα σχολιασμού το «έ όχι δε θα γίνουμε και Εσθονία!». Για την πληροφόρηση ορισμένων, κοινοτικοί κύκλοι απλά παραπέμπουν στο ύψος του δημοσίου χρέους και στην κατάσταση των τελωνείων των δύο χωρών.
real.gr
