Προεκλογικές ανταύγειες σε παιδικά μάτια... Σάββατο
της Ρένας Ραψομανίκη
Αμέσως μετά την προεκλογική συγκέντρωση – κι ενώ εμείς επιστρέφαμε σπίτι – το κόμμα πραγματοποιούσε την «περιοδεία». Μια θορυβώδης πομπή αυτοκινήτων ξεκινούσε από το κέντρο της πόλης. Ταξί κυρίως - τα ιδιωτικά αυτοκίνητα λιγοστά - κάποια φορτηγά και ένα λεωφορείο. Τα οχήματα ήταν στολισμένα με μεγάλες φωτογραφίες του υποψήφιου βουλευτή και του αρχηγού της παράταξης. Επικεφαλής της πομπής ο ίδιος ο υποψήφιος, περιστοιχισμένος από τους παρατρεχάμενους, όρθιος στο ανοιχτό αυτοκίνητο χαιρετούσε ανοιγοκλείνοντας τα υψωμένα χέρια, δεχόταν τις επευφημίες και έστελνε φιλιά στο πλήθος που τον αποθέωνε. Περνούσαν με χαμηλή ταχύτητα από τους κεντρικούς δρόμους της Χώρας, με δυνατά και πανηγυρικά κορναρίσματα λες και πήγαιναν σε γάμο, και έκαναν το γύρο του νησιού σταματώντας σε όλα σχεδόν τα χωριά μέχρι και τα πιο απομακρυσμένα πάνω στα βουνά.
Τα παράθυρα των σπιτιών, μπροστά από τα οποία περνούσε η πομπή, φανέρωναν τις διαθέσεις των ενοίκων. Ερμητικά κλειστά για τους αντιφρονούντες, ορθάνοιχτα για τους οπαδούς. Οι τελευταίοι χαιρετούσαν με ζητωκραυγές τους επιβάτες των αυτοκινήτων, οι οποίοι ανταποκρίνονταν με ζωηρές φωνές και αγωνιστικές χειρονομίες, ανταλλάσσοντας ευχές για τη νίκη. Όχι πως πίσω από τις γρίλιες των κλειστών παραθυρόφυλλων δεν υπήρχε κινητικότητα. Άλλου είδους, ωστόσο. Εκείνοι παρατηρούσαν προσεκτικά, καταμετρούσαν τα αυτοκίνητα, εκτιμούσαν το πλήθος και το πάθος κάνοντας συγκρίσεις – όχι απαραίτητα αντικειμενικές - με τα αντίστοιχα μεγέθη της περιοδείας των δικών τους. Αυτός ήταν άλλωστε και ο στόχος της πανηγυρικής εξόρμησης: το κλίμα θριάμβου, ο αέρας της πρωτοπορίας, η εντύπωση της πλειοψηφίας, η βεβαιότητα του προβαδίσματος, η εδραίωση της πίστης στην νίκη. Το φαίνεσθαι και το είναι. Κατάλαβα πολύ νωρίς πως πουθενά αλλού το κενό που τα χωρίζει δεν είναι τόσο αβυσσαλέο όσο στις προεκλογικές περιόδους. Αργά τη νύχτα άκουγα, μέσα στον βαθύ ύπνο μου, κορναρίσματα και καταλάβαινα ότι είχαν επιστρέψει. Μια και οι δημοσκοπήσεις δεν είχαν μπει στη ζωή μας ούτε σαν λέξη, ούτε σαν έννοια, έστηνα αυτί την άλλη μέρα να ακούσω σχόλια, συσχετισμούς, προγνωστικά… Μα η αντίδραση του πατέρα –που θα ήταν ο μόνος έγκυρος δείκτης - ήταν πάντα συγκρατημένη. Την είχαν διαμορφώσει οι επανειλημμένες διαψεύσεις.
Έφθανε έτσι το Σάββατο – μια μέρα ανάπαυλας μετά τον αναβρασμό, μια μέρα χαλάρωσης μετά την αναταραχή.
Ο προσεκτικός νομοθέτης έχει προβλέψει αναστολή κάθε προεκλογικής δραστηριότητας για να δώσει την ευκαιρία στους ψηφοφόρους να ζυμώσουν όλες τις πληροφορίες, με τις οποίες βομβαρδίστηκαν, και να πάρουν νηφάλια και ψύχραιμα τις αποφάσεις τους.
Μην ξεχνάμε πως η τηλεόραση δεν είχε κάνει την εμφάνισή της, το ραδιόφωνο ήταν κρατικό, οι εφημερίδες συγκρατημένες. Όσο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα μπορούσαν να βρίσκονται στο μυαλό κάποιων ευφάνταστων ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ήταν έτσι πολύ εύκολο να αντιληφθώ ένα απότομο, σίγουρα προσωρινό, φρενάρισμα της δράσης - έτσι όπως λειτουργούν τα χορικά στην αρχαία τραγωδία. Μου θύμιζε έντονα Μεγάλο Σάββατο. Εκείνη η υποδόρια χαρμολύπη… Έμοιαζε σαν να είμαστε όλοι συνεννοημένοι να παίξουμε το παιχνίδι μέχρι τέλους παριστάνοντας τους αδιάφορους όσο κι αν πλανιόταν υπόγεια η ένταση της προσμονής του μεγάλου γεγονότος για το οποίο ό,τι είχε προηγηθεί ήταν απλώς προετοιμασία. Το βράδυ το κέντρο της πόλης ήταν γεμάτο κόσμο όπως συνέβαινε στις γιορτές. Τώρα όμως ήταν όλοι εκεί – και οι μεν και οι δε. Εγκάρδιοι χαιρετισμοί και σύντομες συζητήσεις που μπορούσαν και να ξεφεύγουν από τα εκλογικά. Σαν να ήταν ένα συνηθισμένο Σαββατόβραδο – σίγουρα πιο ζωηρό.
Στην πλατεία ρούγα σουλατσάριζαν φαντάροι. Στο νησί δεν υπήρχαν στρατιωτικές μονάδες και η εικόνα των στρατιωτών – που θα λειτουργούσαν ως εγγυητές της τάξης στα εκλογικά τμήματα – μεγάλωνε τον κατάλογο με τα εξωτικά που κουβαλούσαν οι εκλογές. Η απαγόρευση κατανάλωσης οινοπνευματωδών, έφερνε την αναπόφευκτη συνέπεια όλων των απαγορεύσεων: μια διάθεση παράβασης. Οι παρέες συναγωνίζονταν ποια θα βρει τον πιο ευφάνταστο τρόπο να παραβεί την απαγόρευση χωρίς συνέπειες. Λευκό κρασί σερβιριζόταν σε ποτήρια του νερού – ποτέ σε δεύτερο γύρο – τόσο που να φέρνει ευφορία και όχι παρεξηγήσεις. Τα καλοδιάθετα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν.
-Κι εσείς με τσάι την βγάζετε απόψε;
Συνεχίζεται...
Γιούλια Ολόμπλαβα
