«Το αύριο σαν αύριο δεν θα μοιάζει»
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΧΩΡΙΣ Κυβέρνηση, και πάλι…κλέβουν. Φαντάσου, αύριο, που θα’ χουμε κυβέρνηση αδιάφορη για κάτι τέτοια (κλασικά, παραδοσιακά), χωρίς να’ χει αλλάξει κάτι. Και με την ίδια νοοτροπία κυβερνώντων και κυβερνωμένων.
ΝΑ τα πάρουμε με τη σειρά. Δεν θα’ χαμε το επόμενο, αν δεν υπήρξε το προηγούμενο. Δεν θα’ πιαναν (για μίζα) στα πράσα αστυνομικοί τον αλητάμπουρα του Υπ. Ανάπτυξης και την παρέα του, αν η αλητεία του ΙΚΑ Καλλιθέας είχε ήδη λογοδοτήσει. Αν είχαν επιστραφεί τα κλεμμένα και είχαν κατεδαφιστεί η βίλα μετά…πισίνας, αν η επικεφαλής μας κοίταζε ανάμεσα απ’ τα κάγκελα, με τριγύρω της τους «συνεργάτες».
ΤΙ άλλο δεν θα έπονταν, αν κάτι άλλο είχε προηγηθεί; Δεν θα υπήρχαν Μαντέληδες αν οι Άκηδες βρίσκονταν έγκαιρα στη φυλακή, δεν θα ακολουθούσαν Βατοπεδινοί, αν ο Καραμανλής τίναζε τον γιακά του Υπουργού του (με τις τρεις βίλες απ’ τη…δημοσιογραφία) για να μην ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στον Εφραίμ.
ΜΑΣ τρέλαναν στα έξοδα για τις εκλογές, λύσσαξαν τα παλικάρια στα μπαλκόνια, άναψαν τα χέρια στο χειροκρότημα και «κλείσαν’» τα λαρύγγια, κυμάτισαν αντικριστά τα λάβαρα του σφυροδρέπανου κόντρα στη γαλανόλευκη σε χέρια (νεο)εθνικοφρόνων και κλείνει η παράσταση, πέφτει η αυλαία. Κι αρχίζουν οι έγνοιες για το αύριο (χειρότερο απ’ το χτες), με την κρίση να απαιτεί συνεργασίες κι αυτοί να «μαχαιρώνονται» ποιος θα πρωτοαράξει στον «παράδεισο».
ΚΑΙ, βέβαια, κανένας τους δεν εγγυάται πως κάτι θ’ αλλάξει στη χώρα της κομπίνας και της αρπαχτής, όπου το θράσος των αρπαχτικών ορίζει η ατιμωρησία. Εδώ, όπου κρύβουν το πρόσωπο του δολοφόνου μην τον αναγνωρίσουμε και στήνουν τις δυστυχισμένες του πεζοδρομίου στο φακό, για να τις αναγνωρίσουμε. Μη πλακώσει το «δαπανηρό» ΕΙΤΖ κι ας (μας) πλάκωσαν ακαταδίωκτοι μιζαδόροι, κλέφτες και μακρυχέρηδες. Με τον παιδεραστή ανενόχλητο έξω απ’ τα σχολεία και την ιερόδουλη ανυπεράσπιστη κι αφημένη στα συντρίμμια της ζωής της. Χωρίς να διώκεται ο κίναιδος-φορέας με τα μυστικά της σεξουαλικής του δράσης στο γιοτ της κοκαΐνης, και οι «κρυφές» πολυτελείας.
ΦΑΝΤΑΣΟΥ, λοιπόν, τους…ξελαρυγγισμένους σε υπουργικούς θώκους και τους αρχηγούς με τα ηνία στα χέρια. Κανένας τους δεν δεσμεύτηκε πως κάτι θ’ αλλάξει «βίαια» στη χώρα της ατιμωρησίας. Δεν θα τρομάξει ο δολοφόνος, δεν θα αναστείλει τη δράση του ο κακοποιός, ο μιζαδόρος θα τραγανίζει τη λεία του και ο υπουργός δεν θα ρίχνει την υπογραφή του χωρίς ποσοστά, για «έργα» στην Ελλάδα της ρεμούλας.
