Δεν έγινε γενοκτονία κατά των Ελλήνων του Πόντου υποστηρίζει σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΑΥΓΗ», κομματικό όργανο του Συνασπισμού, την κύρια δηλαδή συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απολύτως λογικό να ρωτήσουμε τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και όσους έσπευσαν να τον ψηφίσουν στις πρόσφατες εκλογές, εάν συνυπογράφουν το δημοσίευμα, το οποίο και παραθέτουμε, ενώ ακολουθεί η απάντηση ακαδημαϊκού, του Κωνσταντίνου Φωτιάδη, την οποία εντοπίσαμε στο «http://www.pontos-genoktonia.gr»:
Του Νάσου Θεοδωρίδη (δικηγόρος και μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων)
Οι επετειακές κραυγές που συνήθως ακούγονται και γράφονται κάθε άνοιξη για το ζήτημα της όντως απεχθούς και μαζικής εξόντωσης των Ποντίων επιτάσσουν μια ψύχραιμη προσέγγιση και αποτίμηση του ιστορικού αυτού ζητήματος. Δυστυχώς μέχρι σήμερα ουδείς ειδήμων ασχολήθηκε αντικειμενικά με την ιστορική ανάλυση της άλλης πλευράς της αλήθειας στο θέμα του ελληνισμού του Πόντου.
Η επιχειρηματολογία της εθνικιστικής μερίδας των Ποντίων, σε σχέση με αυτά που υπέφερε ο ποντιακός λαός από το 1915 έως το 1924, αναφέρεται πράγματι σε πολλές αλήθειες, ταυτόχρονα όμως δεν διστάζει να χρησιμοποιεί μισές αλήθειες, να αποκρύπτει άλλες αλήθειες και να διαδίδει πολλά ψεύδη.
Από κοινωνικής και πολιτικής σκοπιάς το πιο αναληθές κατασκεύασμα είναι η θεωρία του λεγόμενου επαναστατικού αγώνα προς «απελευθέρωση» του Πόντου από τον «τουρκικό ζυγό». Θεωρητικά ο όρος «απελευθέρωση» μπορεί να έχει αποδεκτό περιεχόμενο μόνο όταν αφορά σε μια σχετικά μεγάλη εδαφική περιοχή όπου η φίλια εθνική ομάδα αποτελεί την πληθυσμιακή πλειοψηφία.
Στην προκειμένη περίπτωση ο ελληνικός πληθυσμός των τριών νομών ή Βιλαετίων, του Πόντου αποτελούσε μια σημαντική, μια μικρή ή μια εντελώς ασήμαντη μειοψηφία. Τα επίσημα αυτά στατιστικά στοιχεία, που αφορούν στο έτος 1912, προέρχονται από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Σωτηριάδη.
Συγκεκριμένα, στον νομό, δηλαδή στο Βιλαέτι της Τραπεζούντας οι Έλληνες ανέρχονταν μόνο στο 25,9% του συνολικού πληθυσμού, συγκεκριμένα οι Τούρκοι αριθμούσαν 957.866 άτομα ενώ οι Έλληνες ανέρχονταν μόνο σε 353.533. Το πραγματικό αντάρτικο στον Πόντο άρχισε μόλις το 1916, όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν την πόλη της Τραπεζούντας μεταφέροντας το ρωσοτουρκικό πολεμικό μέτωπο στην περιοχή εκείνη. Οργανωτής του ελληνικού αντάρτικου ήταν ο φανατικός «στρατηγός» Καραβαγγέλης, ο οποίος ήρθε στη Σαμψούντα το 1908 ως μητροπολίτης.
Μετά τη δημιουργία των ανταρτικών σωμάτων με χρήματα και πολεμοφόδια που πήρε ο μητροπολίτης από τους Ρώσους, τα εξαπέλυσε να προσβάλουν τον τουρκικό στρατό στα μετόπισθέν του, τη στιγμή κατά την οποίαν οι Τούρκοι πολεμούσαν τον ρωσικό στρατό στο μέτωπο της Τραπεζούντας. Οι αντάρτες του Πόντου συντάχθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου με τα εχθρικά κατοχικά στρατεύματα της Ρωσίας, καταπολέμησαν τον στρατό του κράτους του οποίου ήταν υπήκοοι, καταπιέζοντας και σκοτώνοντας αλλόθρησκους συμπολίτες τους.
Οι ταλαίπωροι αντάρτες, το πλείστον τουρκόφωνοι και αναλφάβητοι, έπεσαν στην παγίδα του αιμοσταγούς αυτού παπά χωρίς να αναλογιστούν τις συνέπειες του λεγόμενου απελευθερωτικού αγώνα, δηλαδή δεν συνειδητοποίησαν καν το τι θα απογίνονταν αυτοί μετά το τέλος του πολέμου, όταν ο μεν παπάς θα εξαφανιζόταν για να σωθεί, όπως και έγινε, αυτοί όμως θα παρέμεναν.
Κάτω από την εγκληματική καθοδήγηση του Καραβαγγέλη οι χριστιανοί άρχισαν να πυκνώνουν τις τάξεις των ανταρτών χτυπώντας πισώπλατα τον τουρκικό στρατό και ληστεύοντας κυρίως τουρκικά χωριά, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Λόγω των πράξεων αυτών ο τουρκικός στρατός άρχισε στην περιοχή της Μπάφρας το κυνήγι εναντίον των ανταρτών, που μετεξελίχθηκε βεβαίως σε μαζική εθνοκάθαρση, απολύτως κατακριτέα αλλά και διακριτή από μια «γενοκτονία», που θα προϋπέθετε «άμεσο δόλο εξόντωσης μέχρις ενός», πράγμα αναπόδεικτο.
Όμως στα ελληνικά ΜΜΕ γίνεται συνεχής αναφορά στα εγκλήματα που διέπραξαν οι Τούρκοι εναντίον των Ελλήνων στον Πόντο παρασιωπώντας συστηματικά τις εγκληματικές πράξεις των Ελλήνων ανταρτών, τις οποίες παρουσιάζει κομπάζοντας σε μια μελέτη του ο εθνικιστής Πόντιος συγγραφέας Ανθεμίδης («Επαναστατική τρομοκρατία – Αντίποινα των Ελλήνων κατά του τουρκικού πληθυσμού»).
Συνεπώς είναι ανεπίτρεπτο να ζητούμε με θορυβώδη τρόπο από την Τουρκία να καταδικάσει τα δικά της εγκλήματα, χωρίς όμως να ζητάμε συγγνώμη για παρόμοια εγκλήματα που έκανε η «δική μας» πλευρά.
Η απάντηση του Κωνσταντίνου Φωτιάδη, καθηγητή της Νεότερης Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας:
«Δεύτερο κρούσμα αντιποντιακού παραληρήματος: Από τον Νίκο Μπίστη στον Νάσο Θεοδωρίδη»
Μετά το γυρολόγο της πολιτικής μας σκηνής Νίκο Μπίστη, που αρνιόταν στο βιβλίο του «Προχωρώντας και Αναθεωρώντας» με απαξιωτικό τρόπο την Γενοκτονία των Ελλήνων που Πόντου, από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, εμφανίστηκε στη δημοσιογραφική επικαιρότητα ο δικηγόρος Νάσος Θεοδωρίδης με ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Αυγή» της 20ηςΜαΐου 2011, με τον υποκειμενικό τίτλο: Μια ψύχραιμη προσέγγιση του ιστορικού ζητήματος περί Ποντίων. Ο Νάσος, πέρα από το επάγγελμα του δηλώνει και μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων.
Η αφ’ υψηλού ενατένιση της προσφυγικής ιστοριογραφίας από έναν θεράποντα της Θέμιδος και δη συνασπιστή δεν προϋποθέτει τη συναίνεση των ακαδημαϊκών κύκλων με όσα αυτός υποστηρίζει αναφορικά με τη γενοκτονία των Ποντίων. Το έλλειμμα ιστορικής παιδείας και εξειδικευμένης γνώσης για το ζήτημα του Πόντου είναι φανερό σε όσα έωλα επιχειρήματα επιστρατεύονται από τον εν λόγω συνασπιστή-δικηγόρο για να αποδειχτούν εκ προοιμίου κατασκευασμένες «αλήθειες» ενταγμένες στο ιδεολογικό σύμπαν των «σοσιαλιστικών του στρεβλώσεων».
Θα μας επιτρέψει ο Νάσος Θεοδωρίδης να αντιπαραθέσουμε τα εξής ερωτήματα προκειμένου να εκκινήσει ένας διάλογος απαλλαγμένος από τις «συνασπιστικές ιδεοληψίες».
Αναφορικά με τον ορισμό της απελευθέρωσης ως πολιτικού αποτελέσματος που αφορά μόνο τις πλειοψηφούσες ομάδες των κοινωνιών θέλουμε να αντιτάξουμε δυο ομάδες δεδομένων: η πρώτη αφορά στο προϊόν της επιστημονικής έρευνας που σχετίζεται με ένα μεγάλο αριθμό στατιστικών αλληλοσυγκρουόμενων μεν, εξαρτώμενων από πολιτικές-εθνικές σκοπιμότητες δε, οι οποίες όμως δε στοιχειοθετούν την αταλάντευτη βεβαιότητα του κυρίου Θεοδωρίδη περί μειοψηφούσας ομάδας Ελλήνων στα βιλαέτια. Αναφορικά με τον προσδιορισμό του πληθυσμιακού μεγέθους του ελληνισμού του Πόντου, παραπέμπουμε στην πατριαρχική απογραφή του 1910 και του 1912, στην οθωμανική απογραφή του 1914, καθώς και στις ανάλογες αναφορές των E.Nicol, McCarthy,Douglas Dakin, όπως και των Λαμψίδη, Παπαμιχαλόπουλου, Βαλαβάνη, Φωτιάδη, Τοπαλίδη και Αποστολίδη. Η επίκληση μιας και μόνης στατιστικής φανερώνει μονομέρεια, αλλά και μονοσήμαντη-επικίνδυνη οπτική, μια κατασκευασμένη εκδοχή της ιστορικής αλήθειας σε μια περίοδο που η πολλαπλή ανάγνωση συνιστά αναπόδραστη ανάγκη.
Η δεύτερη ομάδα δεδομένων αφορά στη φασιστική ρήση του κυρίου Θεοδωρίδη περί παντελούς αποστέρησης των μειονοτήτων να εκφράζουν οραματισμούς, προσδοκίες ή στρατηγικές άλωσης εθνικιστικών/εθνικών ή μειονοτικών στόχων. Ποιος σας είπε, κύριε Θεοδωρίδη, ότι οι Πόντιοι έστω κι αν μειοψηφούσαν δεν δικαιούνταν να εργάζονται για την υλοποίηση τέτοιων στόχων; Χώρια που οι αναγνώσεις του όρου «απελευθέρωση» είναι π.χ. διαφορετικές για τις ποικίλες πολιτισμικές/θρησκευτικές/φυλετικές ομάδες ενός πολυεθνικού και πολυπολιτισμικού μορφώματος, όπως η οθωμανική αυτοκρατορία και συχνά το σημαινόμενο της λέξης εμπεριέχει και προθέσεις κοινωνικής/οικονομικής απεξάρτησης από ένα παρωχημένο καθεστώς.
Οι απόψεις σας για το αντάρτικο του Πόντου χρήζουν εκσυγχρονισμού και προϋποθέτουν μελέτη.Και ο μεν εκσυγχρονισμός αναφέρεται στην ανάγκη να αποβάλλετε στερεότυπα του είδους «οι καλοί συνυπήκοοί μας Τούρκοι» και «τα ρωσικά κατοχικά στρατεύματα» αφού στο επίπεδο της ορολογίας απλά δίνετε ένα συγκινησιακά φορτισμένο περιεχόμενο που δεν αφήνει περιθώρια για την ένταξη των όρων στο αναγκαίο χωροχρονικό τους πλαίσιο. Στην περίπτωσή σας νομιμοποιείτε και αποστασιοποιείτε το οθωμανικό κράτος ενώ αρνείστε να προσδώσετε νομική/πολιτική υπόσταση στις χριστιανικές κοινότητες του ρωμαίικου μιλλέτ.
Αυτή και μόνο η μεροληψία θα αρκούσε στο πανεπιστήμιο για να κοπείτε στο μάθημα της Νεότερης Ιστορίας. Βέβαια το ίδιο ισχύει και για τα επαναλαμβανόμενα στερεότυπα αντάρτης = τουρκόφωνος = αναλφάβητος. Πρέπει να το καταλάβετε: οι γενικεύσεις του είδους και οι απλουστεύσεις όταν μάλιστα επενδύονται με ιδεολογική φόρτιση και αγνοούν το συγκείμενο συνιστούν κώδικες παρερμηνείας της ιστορίας.
Τέλος, η εξίσου αυθαίρετη συμπερίληψη στο εννοιολογικό περιεχόμενο του όρου Γενοκτονία του κριτηρίου του «άμεσου δόλου εξόντωσης μέχρις ενός» καθιστά περισσότερο από βέβαιο ότι είναι ανάγκη να προσφύγουμε σε ψυχίατρο για να ερμηνεύσει σε επίπεδο κινήτρων το χαρακτήρα του δόλου και των προθέσεων των γενοκτόνων. Μια τέτοια προοπτική όμως φαντάζει και είναι αδύνατη για δύο λόγους: επειδή οι γενοκτόνοι έχουν πια πάει στην κόλαση και επειδή οι ψυχίατροι δεν επιστρατεύονται για να ερμηνεύσουν τα γεγονότα της ιστορίας πουθενά παρά στα τηλεοπτικά σόου.
Τώρα θα μου πείτε, επιστρατεύονται οι δικηγόροι για να υποκαταστήσουν τους ακαδημαϊκούς μόνο και μόνο επειδή ανήκουν στο Συνασπισμό και θεωρούν ότι μπορούν να διαχειριστούν εξαιτίας της αιρετικής τους σκέψης τα πάντα;
Κάθε νοήμων Έλληνας γνωρίζει την απάντηση στο ρητορικό ερώτημα που έθεσα.
Κύριε Νάσο -πιστεύω από το Αθανάσιος- Θεοδωρίδη, θα σας συνιστούσα να διαβάσετε το οκτασέλιδο ένθετο αφιέρωμα της εφημερίδας «Ο Δρόμος Της Αριστεράς» της 28 Μαΐου 2011, για την Γενοκτονία των λαών της Ανατολής. Εκεί θα ανακαλύψετε την πλάνη σας. Η αντίπερα όχθη μας ξεπέρασε. Διανοούμενοι Τούρκοι της Αριστεράς, με φυλακίσεις, διώξεις και ταπεινώσεις, καθηγητές πανεπιστημίων, και άλλες προσωπικότητες, αναγνωρίζουν την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και των άλλων χριστιανικών λαών. Ο δημοσιογράφος Γιάννης Σκαλιδάκης, από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, χωρίς διαχωριστικές ταμπέλες, σχολιάζοντας τα κείμενα των Τούρκων ιστορικών και διανοούμενων γράφει: «Ενώ στη χώρα μας τα ζητήματα αυτά έχουν κυρίως τύχει εκτεταμένης ιδεολογικής και πολιτικής χρήσης σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ιστορίας, φαίνεται πως στη γείτονα χώρα έχει ανοίξει ο δρόμος για την σοβαρή τεκμηρίωση των γεγονότων, ώστε να μην μπαίνει το κάρο πριν από το άλογο».
Επειδή όμως υπογράφετε και ως μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων, πολύ θα ήθελα να μάθω αν οι απόψεις σας, είναι και η επίσημη θέση του κόμματος σας. Γι’ αυτό θα μου επιτρέψετε να ζητήσω επίσημα την τοποθέτηση του Κόμματός σας, στο βαθμό που συμμερίζεται τις απόψεις σας.
defencepoint
