Του Σάββα Καλεντερίδη
Ακριβώς τις ώρες που το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γαλλίας εξέταζε την ένσταση που υπέβαλαν Γάλλοι γερουσιαστές και βουλευτές, για την ακύρωση του νόμου ποινικοποίησης της άρνησης της Γενοκτονίας που ψηφίστηκε από την βουλή και τη γερουσία, η τουρκική κυβέρνηση, το τουρκικό κράτος, χέρι-χέρι με το παρακράτος, στις 27 Φεβρουαρίου 2012 διοργάνωναν για πρώτη φορά εκδήλωση μνήμης της «γενοκτονίας του Χοτζαλί», όπως ονομάζουν το θάνατο 613 Αζέρων, που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της μάχης που έγινε μεταξύ Αρμενίων και Αζέρων για τον έλεγχο της πόλης Ασκεράν-Χοτζαλί, του Ναγκόρνο Καραμπάγ, στις 26 Φεβρουαρίου 1992.
Η εκδήλωση έγινε στην πλατεία Ταξίμ* της Κωνσταντινούπολης, εκεί που το τουρκικό βαθύ κράτος διοργάνωνε με τους εγκάθετους της παρακρατικής οργάνωσης «Η Κύπρος Είναι Τουρκική» (Kıbrıs Türktür), τις διαδηλώσεις για το Κυπριακό, που κατέληξαν στο πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης, την 6-7 Σεπτεμβρίου 1955.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα απλό μνημόσυνο, που γίνεται στα πλαίσια της αλληλεγγύης των Τούρκων προς τους Αζέρους αδελφούς τους. Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αφού στην εκδήλωση κυριάρχησαν συνθήματα και πανκαρτ φυλετικού τουρκοναζιστικού μίσους, όπως «Σήμερα στο Ταξίμ, αύριο στο Εριβάν», «Ένα βράδυ θα έλθουμε ξαφνικά»**, «Όλοι είστε Αρμένιοι, όλοι είστε μπάσταρδοι»***, «Ο θάνατος εκείνου που σκοτώνει Τούρκο, είναι τρομερός», «Ο Τούρκος δεν έχει κανέναν φίλο εκτός από Τούρκους», «Αν κάναμε πραγματική γενοκτονία, δεν θα ζούσε ούτε ένας Αρμένιος» και άλλα τέτοια.
Ακόμα και το γεγονός αυτό θα μπορούσε να έχει διαφορετική σημασία, αν την διοργάνωση της εκδήλωσης δεν την είχε αναλάβει επιτροπή ελεγχόμενη από το κυβερνητικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και αν δεν συμμετείχε στην εκδήλωση ως ομιλητής ο ίδιος ο υπουργός εσωτερικών Ιδρίς Ναΐμ Σαχίν (İdris Naim Şahin), γνωστός για τις σκληρές τουρκο-ισλαμικές απόψεις και θέσεις. Για όσους αναρωτιούνται τί είπε κατά την ομιλία του ο Τούρκος πολιτικός, ο οποίος σημειωτέον είναι και ο επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπεύθυνος υπουργός, μεταφράζουμε επί λέξει:
«Εκείνο το αίμα χύθηκε τότε, όμως δεν τελείωσε η εκδίκησή μας. Όσο ζει το τουρκικό έθνος, θα πάρουμε την εκδίκησή μας για εκείνο το αίμα. Αυτό θα το αναλάβει αποκλειστικά ο τουρκικός κόσμος. Κάθε γεγονός, εξέλιξη στο Αζερμπαϊτζάν, αφορά άμεσα την Τουρκία και το τουρκικό έθνος. Η χαρά και ο πόνος του Αζερμπαϊτζάν, είναι χαρά και πόνος της Τουρκίας. Όποιος χύνει αίμα τουρκικό το πλήρωσε και θα το πληρώσει».
Να σημειωθεί ότι στην εκδήλωση, που στήριξε με δήλωσή του ο ίδιος ο πρωθυπουργός Ερντογάν, χαρακτηρίζοντας τα συνθήματα που κυριάρχησαν ως μεμονωμένα, προσήλθαν Τούρκοι ισλαμο-εθνικιστές από πολλές πόλεις της Τουρκίας, με λεωφορεία που κανείς δεν γνωρίζει ποιος μίσθωσε. Επίσης, συμμετείχε και ομάδα 150 νεαρών που φορούσαν λευκό μπερέ, όπως ο Ογούν Σαμάστ, ο νεαρός δολοφόνος του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ, που έδρασε με την καθοδήγηση του τουρκικού βαθέος κράτους,!
Για όσους αναρωτιούνται γιατί η Τουρκία θυμήθηκε μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια και έκανε για πρώτη φορά ημιεπίσημη εκδήλωση για την πτώση και τη σφαγή του Ασκεράν-Χοτζαλί φέτος, να υπενθυμίσουμε ότι η Άγκυρα φοβάται ότι το 1915, που είναι η 100ή επέτειος της σφαγής 1,5 εκατομμυρίων Αρμενίων, αρκετές χώρες θα προχωρήσουν στην αναγνώριση της Γενοκτονίας, φέρνοντας σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την Τουρκία. Μάλιστα, για να αντιμετωπίσει από ισχυρότερη θέση το επερχόμενο κύμα, διοργάνωσε την ως άνω εκδήλωση μίσους, στα πλαίσια συμφωνίας που έκανε με το Αζερμπαϊτζάν για να ακολουθήσουν οι δυο χώρες κοινή στρατηγική, που θα αποσκοπεί στην μη αναγνώριση της Γενοκτονίας και την ανάδειξη των αζερικών θέσεων στο θέμα του Ναγκόρνο Καραμπάγ. Και για να μην θεωρηθεί ότι η λυσσώδεις προσπάθειες που κάνει η Άγκυρα για να σταματήσει τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι απλά μια υπόθεση προστασίας της δημόσιας εικόνας των Τούρκων και της Τουρκίας, να υπενθυμίσουμε ότι το τουρκικό κράτος και η τράπεζα Ζιραάτ -ναι, αυτή που κάνει πολιτική στην Ελλάδα- «διαχειρίζονται» από το 1915 τις καταθέσεις και τις περιουσίες των δολοφονηθέντων και εκτοπισθέντων Αρμενίων, η αξία των οποίων ανέρχεται σε πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, πέραν την πολιτικής διάστασης που έχει το θέμα.
Τέλος, να σημειώσουμε ότι την ώρα που τελείωνε η εκδήλωση τουρκοναζιστικού μίσους που διοργανώθηκε από την τουρκική κυβέρνηση, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γαλλίας επέστρεφε τον νόμο που ποινικοποιούσε την άρνηση της Γενοκτονίας στην κυβέρνηση Σαρκοζί, ο οποίος δήλωσε ότι θα επαναφέρει προς ψήφιση νέο νόμο, με βάση τις παρατηρήσεις του δικαστηρίου.
Ο αγώνας μεταξύ των θυμάτων και των θυτών, των δυνάμεων του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας από τη μια πλευρά και του τουρκοναζισμού από την άλλη συνεχίζεται, με τους Αρμενίους, του Έλληνες, τους Ασσυρίους, τους Κούρδους και το σύνολο του πολιτισμένου κόσμου να έχει εναποθέσεις τις ελπίδες του στον κυριότερο υποστηρικτή αυτού του νεοναζιστικού τέρατος, την Ουάσιγκτον, η οποία αναμένεται κάποια στιγμή να ξυπνήσει και θα αντιληφθεί το τραγικό λάθος στο οποίο υποπίπτει κατά συρροήν, δημιουργώντας το επόμενο μεγάλο πρόβλημα της περιοχής αν όχι της ανθρωπότητας!
*Η πλατεία πήρε το όνομα από το σύνθημα «Ταξίμ» (στα τουρκικά σημαίνει διαμελισμός) που φώναζαν οι Τούρκοι παρακρατικοί το 1954-55, όταν ζητούσαν το χωρισμό της Κύπρου σε ελληνοκυπριακό και τουρκοκυπριακό τομέα.
**Το σύνθημα «Ένα βράδυ θα έλθουμε ξαφνικά», παραπέμπει στα πογκρόμ που έκαναν οι Τούρκοι, όταν έκαναν ξαφνικά επιθέσεις τα βράδια εναντίον οικιών Αρμενίων και Ελλήνων.
***Το σύνθημα «Όλοι είστε Αρμένιοι, όλοι είστε μπάσταρδοι» αποτελεί απάντηση στους Τούρκους δημοκράτες που μετά την δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ φώναζαν το σύνθημα «Είμαστε όλοι Αρμένιοι».
Σύντομο ιστορικό του πολέμου στο Ναγκόρνο Καραμπάγ
Από το Φεβρουάριο του 1988 μέχρι τον Μάιο του 1994, στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάγ διεξήχθη ένας πόλεμος, στη διάρκεια του οποίου διαδραματίστηκαν σκηνές αγριότητας ανάμεσα στους Αρμενίους και τους Αζέρους. Στην αρχή αιτία των συγκρούσεων ήταν οι τοπικού χαρακτήρα έριδες μεταξύ Αρμενίων και Αζέρων, έριδες που εξελίχθηκαν σε πόλεμο, μετά το δημοψήφισμα με το ερώτημα της ανεξαρτησίας που έκαναν οι Αρμένιοι της Αυτόνομης Περιφέρειας του Ναγκόρνο Καραμπάγ, λίγες ημέρες πριν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, στις 10 Δεκεμβρίου 1991.
Με τη λήξη των εχθροπραξιών, το Μάιο του 1994, καταμετρήθηκαν χιλιάδες νεκροί, στρατιώτες και άμαχοι και από τις δυο πλευρές, ενώ περίπου 900 χιλιάδες Αζέροι που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους από περιοχές που κατέλαβαν οι Αρμένιοι, και 230 χιλιάδες Αρμένιοι, που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους από περιοχές που παρέμειναν στην αζερική επικράτεια.
Έκτοτε, το Ναγκόρνο Καραμπάγ λειτουργεί ως ανεξάρτητο κράτος που αναγνωρίζεται μόνον από τη γειτονική Αρμενία, ενώ είναι σε εξέλιξη ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ των δυο πλευρών, με τη διαμεσολάβηση της Ομάδας Μινσκ του ΟΑΣΕ.
Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία
