Κι έπειτα; Εμείς με ποιους θα μείνουμε; Αν οι ικανότεροι φύγουν έξω, πως θα μπορέσουν οι πιο αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος; Πως θα μπορέσουν να σηκώσουν τα μάτια τους για να αντικρίσουν και πάλι τη ζωή με θάρρος;
«...μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς». Όταν άκουσα πρώτη φορά τους στίχους, αυτοί μου φάνηκαν σκληροί και άδικοι. Και να που φτάνει το πλήρωμα του χρόνου για να γευτούμε κι εμείς μία πικρή αλήθεια. Όπως την γεύτηκαν στο παρελθόν οι πρόγονοί μας.
Ποιοι θα μείνουμε πίσω, αδέλφια; Ή καλύτερα με ποιους; Με εκείνους που μας έφεραν μέχρις εδώ, με εκείνους που κέρδισαν από το βούλιαγμα της χώρας; Με εκείνους που έκτισαν τις περιουσίες τους πάνω στα συντρίμμια;
Μόλις προχτές βγήκαν οι βαθμοί από τις Πανελλαδικές. Πρώτη φορά είδα τόσο λίγο ενδιαφέρον σε σχέση με άλλες χρονιές. Ο λόγος; Όσοι μπορούν φεύγουν για έξω. Όσοι δεν μπορούν και έχουν πάρει ένα εισιτήριο για κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ έχουν τις αμφιβολίες τους για την αξία του «δώρου» που τους προσφέρθηκε. Κι υπάρχει και μία άλλη ομάδα παιδιών που δεν δήλωσε καν σχολές μακριά από το σπίτι του, επειδή ξέρει ότι δεν θα μπορέσει να ολοκληρώσει τις σπουδές του για οικονομικούς λόγους. Κι αυτή είναι ίσως η πιο αδικημένη ομάδα. Είναι τα παιδιά εκείνα που θα μείνουν για πάντα με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου...
Δεν μπορώ να αδικήσω εκείνους που επιλέγουν τη λύση της φυγής. Δεν μπορώ να ζητήσω από έναν νέο άνθρωπο να πληρώσει ένα τόσο βαρύ τίμημα για κάτι που δεν έκανε, όταν μπορεί να βρει αλλού μία καλύτερη ζωή. Δεν μπορώ να τον κακολογήσω γιατί κάνει εκείνο που θεωρεί ο ίδιος καλύτερο για τη δική του ζωή.
Μπορώ όμως να τους ευχηθώ καλό ταξίδι...
Θανάσης Μαυρίδης
