του Τάκη Σπηλιόπουλου
Ανέκαθεν στη χώρα αυτή το ζητούμενο ήταν η κοινή λογική. Ότι αποφασίζεται για το παρόν, ότι σχεδιάζεται για το μέλλον, ότι προκρίνεται ως λύση σε κάθε μεγάλο ή μικρό πρόβλημα, να υπακούει στους κανόνες της λογικής, του αυτονόητου και του συλλογικού οφέλους!
Δυστυχώς, η πραγματικότητα έχει δείξει πως αυτή είναι η μεγαλύτερη αδυναμία και το σοβαρότερο πρόβλημα στον τόπο που ζούμε! Για κάποιο περίεργο λόγο, πάντα κάτι θα στραβώσει, πάντα κάποιος θα κρίνει ότι έχει περισσότερο δίκαιο από τους άλλους, ή ότι έχει αδικηθεί και τότε η κοινή λογική πάει περίπατο! Δυστυχώς, μάθαμε να ζούμε αντιστρέφοντας τη λογική! Κάναμε το παράλογο αυτονόητο, το άδικο δίκαιο και το αδύνατο δυνατό!
Έτσι πλέον είναι δυνατόν, κάθε λογής ομάδες διαδηλωτών, για κάθε λογής αιτήματα, να κλείνουν καθημερινά το κέντρο της Αθήνας, πρωί μεσημέρι βράδυ! Συνήθως απροειδοποίητα, πάντα όμως με συνέπεια την απόλυτη παράλυση της πόλης!
Είναι δυνατόν επίσης, ελάχιστοι καταληψίες να κλείνουν ολοένα και περισσότερα σχολεία ανά την επικράτεια, με πρόφαση να δοθεί 15% για την παιδεία και να καταργηθούν τα φροντιστήρια τώρα, ει δυνατόν αύριο το πρωί!
Μοιάζει λογικό και αυτονόητο, υπεύθυνοι πολιτικοί φορείς να ζητούν να προσληφθούν άμεσα στο ελληνικό δημόσιο, χωρίς καμία διαδικασία, εξήντα, εβδομήντα, ογδόντα χιλιάδες.. (ξέρει άραγε κανείς πόσοι είναι;) πρώην και νυν εργαζόμενοι στα stage; Και μάλιστα να τους χορηγηθούν αναδρομικά μερικά εκατομμύρια ευρώ, μαζί με ασφαλιστικά δικαιώματα χρόνων!
Κάπως έτσι ζει, χρόνια αυτή η χώρα! Ότι βολεύει τον καθένα, ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά του, ή τις επιδιώξεις του είναι δικαίωμα!
Κάπως έτσι και ακόμη χειρότερα, δείχνει να εξελίσσεται δυστυχώς η υπόθεση COSCO στο λιμάνι του Πειραιά. Μια ομάδα εργαζομένων, (πρόκειται για δημόσιους υπαλλήλους με εξασφαλισμένη την μονιμότητα) απειλεί να τινάξει την αγορά στον αέρα, προκειμένου να διασφαλίσει αυτό που θεωρεί δίκαιο για τον εαυτό της!
Απειλούνται άμεσα με κατάρρευση χιλιάδες επιχειρήσεις, θέσεις εργασίας χάνονται ήδη, οι συνέπειες φαντάζουν εφιαλτικές εν όψει Χριστουγέννων και όμως οι (προνομιακά αμειβόμενοι) εργαζόμενοι στον ΟΛΠ, παραμένουν αδιάλλακτοι!
Όποια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα θέλει να υπερασπισθεί ή να διεκδικήσει προνόμια, δεν έχει παρά να θέσει σε ομηρία όλους τους άλλους! Όσο περισσότεροι οι όμηροι, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να πετύχει το στόχο της. Αδιαφορώντας για τα κομμάτια και θρύψαλα που μένουν πίσω! Γαία πυρί μιχθήτω!
(infognoo pol,)
