Όταν η επιστημονική φαντασία γίνεται επιστήμη
Αναρτήθηκε από Sir_tonimanak
Κάποια όνειρα της επιστημονικής φαντασίας που αρχίζουν να πλησιάζουν την πραγματικότητα.
Από την χαραυγή της επιστημονικής φαντασίας μέχρι σήμερα, οι πολέμιοί της είχαν ως βασικό τους επιχείρημα πως, εν αντιθέσει με το πρώτο συνθετικό του όρου, δεν περιέχει πολλή...επιστήμη.
Ωστόσο, οι καιροί αλλάζουν, και, όλο και πιο συχνά, η τεχνολογική πρόοδος αποδεικνύει πως τα όρια ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία και την αληθινή επιστήμη είναι πολύ πιο θολά από ότι πιστεύεται: από το αεροπλάνο μέχρι το υποβρύχιο και από τον Ιούλιο Βερν και τον Ιουλιανό μέχρι τον Άρθουρ Κλαρκ και τον Ισαάκ Ασίμοφ, αυτοί που κάποτε χλευάζονταν ως ονειροπόλοι ή φαντασιόπληκτοι πλέον συχνά κερδίζουν τον χαρακτηρισμό των προφητών.
Τέσσερα από τα πιο τρελά όνειρα της επιστημονικής φαντασίας, τα οποία βρίσκονται πιο κοντά από ότι νομίζουμε, είναι αυτά του ταξιδιού στο χρόνο, της τηλεμεταφοράς, της αντιύλης και της ασύρματης μετάδοσης.
Ταξίδι στο Χρόνο
Έγινε γνωστό σαν θεωρία από τη «Μηχανή του Χρόνου» από τον Χ.Τζ. Γουέλς, και έγινε αληθινά διάσημο μέσα από κινηματογραφικές ταινίες όπως ο «Εξολοθρευτής» και, φυσικά, το «Back to the Future» (Επιστροφή στο Μέλλον). Όσον αφορά τα πραγματικά δεδομένα: η θεωρία της σχετικότητας του Αλβέρτου Αϊνστάιν υπαγορεύει πως το ταξίδι στο χρόνο είναι δυνατό, υπό ακραίες όμως συνθήκες. Ωστόσο, υφίσταται το λεγόμενο «χρονικό παράδοξο» : ταξιδεύω στο χρόνο και σκοτώνω τον παππού μου.
Ασύρματη μετάδοση ενέργειας
Εμφανίστηκε σαν υπόθεση το 1941, στο διήγημα «Reason» του Ισαάκ Ασίμοφ. Πρακτικά: ο ηλεκτρισμός και ο μαγνητισμός είναι πεδία στο χώρο τα οποία μπορούν να «συνδεθούν» : Η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία είναι ένα κύμα το οποίο μπορεί να μετακινηθεί από ένα σημείο στο χώρο σε ένα άλλο. Οπότε, λογικά, πρόκειται για κάτι εύκολο. Πιστεύεται πως αποτέλεσε ένα από τα μεγάλα projects του Νικολά Τέσλα.
Ένας τρόπος για την ασύρματη μετάδοση ενέργειας θα μπορούσε να είναι τα μικροκύματα: ουσιαστικά φως με μεγάλο μήκος κύματος. Επίσης, ο ηλεκτρισμός θα μπορούσε να μετατραπεί σε φως, να μεταβιβαστεί στον προορισμό του ως ακτίνα λέηζερ, και εκεί η διαδικασία να αναστραφεί (το λέηζερ να μετατραπεί ξανά σε ενέργεια).
Αντιύλη
Πρόκειται για το αντίθετο της ύλης: η αντιύλη αντιδρά...άσχημα όταν έρχεται σε επαφή με ύλη, με αποτέλεσμα την έκλυση ενέργειας που αφήνει κατά πολύ πίσω μία πυρηνική έκρηξη.
Η ύλη συνίσταται από μόρια, των οποίων οι μάζες και τα ηλεκτρικά φορτία ποικίλλουν. Για κάθε ένα από αυτά τα μόρια, υπάρχει ένα «αντιμόριο» : ίδια μάζα, αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο. Αν συγκρουστούν, εκλύεται ενέργεια. Μία μικρή ποσότητα μάζας παράγει μία εξαιρετικά μεγάλη ποσότητα ενέργειας, όπως δείχνει η διάσημη εξίσωση του Αϊνστάιν: Ε=mc^2. Πρακτικά, οι ποσότητες ενέργειας που εκλύονται είναι τεράστιες. Ωστόσο, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Πρακτική εφαρμογή: θα αργήσει, καθώς η παραγωγή μορίων αντιύλης είναι δαπανηρή και...επικίνδυνη: μερικές χιλιάδες μόρια αντιυδρογόνου θα είναι διαθέσιμα εντός πενήντα ετών.
Τηλεμεταφορά
Δύο λέξεις αρκούν όσον αφορά την πρώτη της εμφάνιση: Star Trek! Πρόκειται, πολύ απλά, για τη μετάβαση ενός αντικειμένου ή ζωντανού όντος από ένα σημείο σε ένα άλλο, χωρίς να διανυθεί η ενδιάμεση απόσταση. Από πλευράς «ερμηνείας» : παίρνουμε δύο μόρια φωτός και τα «περιπλέκουμε» : πλέον, υπάρχει η δυνατότητα άμεσης μεταφοράς κβαντικών δεδομένων.
Τα φωτόνια (μόρια φωτός), έχουν μία ιδιότητα, την περιδίνηση. Εάν κάποιος Α έχει ένα φωτόνιο «x», με μία συγκεκριμένη περιδίνηση, και θέλει να δώσει σε κάποιον άλλο Β ένα «x» με την ίδια περιδίνηση, η θεωρία έχει ως εξής: προηγουμένως, ο Α έχει φροντίσει να δώσει στον Β ένα φωτόνιο από ένα ζευγάρι περιπλεκομένων φωτονίων, και έχει κρατήσει το δεύτερο. Οι καταστάσεις των δύο αυτών φωτονίων σχετίζονται. Τώρα, ο Α, αφήνει το φωτόνιο που θέλει να στείλει να αλληλεπιδράσει με το «κρατημένο» φωτόνιο του προαναφερθέντος ζευγαριού: αυτόματα, μεταδίδονται οι απαιτούμενες πληροφορίες γύρω από το φωτόνιο «x» στο φωτόνιο του ζευγαριού που έχει ο Β. Αυτό που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί οι διαδικασία είναι κάποια επιπλέον στοιχεία για το «x», τα οποία μεταδίδονται μέσω συμβατικών μεθόδων. Το «νέο» φωτόνιο που κατέχει ο Β, εισέρχεται σε μία κατάσταση αντίστοιχη του «x». Ωστόσο, αυτό το είδος τηλεμεταφοράς καταστρέφει το πρωτότυπο. Δεν μεταφέρεται μάζα- απλά πληροφορίες. Το 1998, ομάδα του πανεπιστημίου Caltech κατάφερε να μεταφέρει πληροφορίες για την κατάσταση ενός φωτονίου μέσα σε ένα εργαστήριο. Το 2004, Αυστριακοί φυσικοί μετέφεραν με αντίστοιχο τρόπο πληροφορίες για την κατάσταση ενός φωτονίου από τη μία όχθη του Δούναβη στην άλλη. Μέσα σε έναν αιώνα, εκτιμάται πως αυτό θα μπορεί να γίνει και με ζωντανούς οργανισμούς μεγέθους αμοιβάδας. Ωστόσο, υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα: η καταστροφή του πρωτοτύπου...
