
Μερικές φορές, η ελληνική εξωτερική πολιτική δείχνει να έχει πάρει διαζύγιο με τη λογική.
Το ίδιο αποδείχθηκε περίτρανα, για μια ακόμη φορά, στην περίπτωση της Λιβύης. Δήθεν οχυρωμένη πίσω από την ασπίδα -ή μήπως απλά μανδύας για στοιχειώδη κάλυψη της γύμνιας;- της «διεθνούς νομιμότητας», η Αθήνα νόμιζε ότι θα διασφαλίσει μια συμφωνία, απλά επιδεικνύοντας καλή θέληση και διά της επίδειξης «ευελιξίας» στις διαπραγματεύσεις, έμπρακτη βούληση συμβιβασμού.
Του Ζαχαρία Μίχα*
Η ελληνική διπλωματία ξυπνά βίαια από τις εξελίξεις, καθώς ανακαλύπτει ότι όλα αυτά δεν αποτελούσαν τίποτα λιγότερα από ευσεβείς πόθους, ψευδαισθήσεις, καθοδηγούμενες από ιδεοληψία. Αποδείχθηκε στην πράξη πολύ δύσκολο να κατανοήσουν ότι για να συνέβαιναν όλα αυτά, όλες οι χώρες της περιοχής θα έπρεπε να διαπνέονται από την ίδια λογική άσκησης εξωτερικής πολιτικής.