ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
Οι πολιτικές του προέδρου Τραμπ έχουν δημιουργήσει πολλαπλές αναταράξεις στα διεθνή δρώμενα και έχουν προκαλέσει πλήθος αντιδράσεων σε ολόκληρο τον κόσμο, με τη Δυτική Ευρώπη να πρωτοστατεί σε αυτές. Ωστόσο, πιθανώς θα ήταν μεγάλο λάθος να θεωρήσουμε ότι οι ενέργειες αυτές αποτελούν προϊόν προσωπικών ιδιορρυθμιών του, πολλώ δε μάλλον ότι είναι παρορμητικές, ή και παράλογες, χωρίς μακρόπνοη γεωπολιτική στόχευση.
Ακόμη και οι θεωρίες που υποστηρίζουν ότι οι κινήσεις αυτές του Τραμπ έχουν ως στόχο την Κίνα, ή ότι επιδιώκουν να επιτύχουν δια ενός μερκαντιλιστικού οικονομικού μοντέλου να αναζωογονήσουν την αμερικανική βιομηχανία, πιθανώς να είναι περιοριστικές.
Οι πολιτικές του προέδρου Τραμπ έχουν δημιουργήσει πολλαπλές αναταράξεις στα διεθνή δρώμενα και έχουν προκαλέσει πλήθος αντιδράσεων σε ολόκληρο τον κόσμο, με τη Δυτική Ευρώπη να πρωτοστατεί σε αυτές. Ωστόσο, πιθανώς θα ήταν μεγάλο λάθος να θεωρήσουμε ότι οι ενέργειες αυτές αποτελούν προϊόν προσωπικών ιδιορρυθμιών του, πολλώ δε μάλλον ότι είναι παρορμητικές, ή και παράλογες, χωρίς μακρόπνοη γεωπολιτική στόχευση.
Ακόμη και οι θεωρίες που υποστηρίζουν ότι οι κινήσεις αυτές του Τραμπ έχουν ως στόχο την Κίνα, ή ότι επιδιώκουν να επιτύχουν δια ενός μερκαντιλιστικού οικονομικού μοντέλου να αναζωογονήσουν την αμερικανική βιομηχανία, πιθανώς να είναι περιοριστικές.
Θα πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο αυτές να αποτελούν προϊόν μιας ευρύτερης και διαχρονικής γεωπολιτικής στρατηγικής, βασισμένες στον σκληρό πυρήνα της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής σκέψης, όπως αυτή διαμορφώθηκε από το δίδυμο των Σερ Χάλφορντ Μακίντερ και Νίκολας Σπάικμαν και τον θεωρητικό της ναυτικής ισχύος, Άλφρεντ Θάγιερ Μάχαν.
Οι δύο βασικοί πυλώνες λοιπόν της αμερικανικής, και πριν από αυτήν της βρετανικής, γεωπολιτικής στρατηγικής ήταν ο αναντίρρητος έλεγχος των θαλασσίων οδών (SLOC) και η αποφυγή της δημιουργίας μιας κυρίαρχης δύναμης στην Ευρασία. Ακόμη καλύτερα για αυτούς ήταν η Ευρασία, όχι μόνον να είναι διαιρεμένη, αλλά και οι ευρασιατικές δυνάμεις να έχουν εχθρικές σχέσεις και να πολεμάνε μεταξύ τους, ή έστω να απειλούν στρατιωτικά η μία την άλλη.
Και αυτό γιατί αν οι σχέσεις τους εξομαλύνονταν και, πολύ περισσότερο, αν προχωρούσαν σε συμμαχίες, τότε οι τεράστιοι πόροι τους θα κατευθύνονταν στην ανάπτυξη ισχυρών ναυτικών και όχι χερσαίων στρατευμάτων και τότε θα απειλούσαν άμεσα τις αγγλοσαξονικές ναυτικές Δυνάμεις.
Αυτή δεν είναι μια θεωρητική πραγματικότητα. Η αξιοποίηση και η ενίσχυση της εχθρότητας μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της μαοϊκής Κίνας, δηλαδή των δύο μεγάλων κομμουνιστικών και ταυτόχρονα μεγάλων χερσαίων ευρασιατικών δυνάμεων, αποτέλεσε πυλώνα της αμερικανικής γεωστρατηγικής για δεκαετίες. Και πράγματι, η Κίνα έχοντας να αντιμετωπίσει τη ρωσική χερσαία ισχύ δεν σκέφτηκε καν να αναπτύξει ένα ισχυρό πολεμικό ναυτικό, με αποτέλεσμα όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση το κινεζικό ναυτικό να είναι οριακά ισχυρότερο από το ελληνικό…
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
