Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη για τα όσα έγιναν και πρωτίστως όσα δεν έγιναν. Χωρίς, όμως, τη μιζέρια του μικρού και του ηττημένου. Αυτό, δηλαδή, που προσπάθησε να εδραιώσει ως αντίληψη ένα «αόρατο» σύστημα, το οποίο ήθελε να «εκπαιδεύσει» τους πολίτες στην προσαρμοστικότητα, στην ηττοπάθεια.
Περάσαμε το κατώφλι του 2025. Μισός αιώνας και μια μέρα από τότε. Και οι επέτειοι, οι ιστορικοί σταθμοί, δεν είναι μόνο μνημόσυνα και αφηγήσεις του θύματος για τα όσα ο βάρβαρος θύτης διέπραξε. Είναι ευκαιρία να μπει το όλο ζήτημα, της συνεχιζόμενης κατοχής, σε μια άλλη σειρά. Γιατί η ακολουθούμενη πολιτική, όπως εκ του αποτελέσματος φαίνεται, δεν απέδωσε. Το… θηρίο στην απέναντι όχθη, αποδεικνύεται αχόρταγο. Στοιβάζει σε… αποθήκη τις διαχρονικές υποχωρήσεις. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι πρόδηλο ότι εκείνο που συζητείται ούτε λύση θα είναι, ούτε και βιώσιμο μπορεί να υπάρξει.
Η ομοσπονδία ήταν μόνο η αρχή
Να θυμηθούμε από που ξεκινήσαμε και που έχουμε- φευ- φθάσει. Για την ακρίβεια καταντήσαμε. Κυρίως μετά το 1974. Ο “ιστορικός συμβιβασμός” είναι χωρίς πάτο. Το περιεχόμενο ενός πλαισίου δεν καθορίσθηκε, παρά τις όποιες συγκλήσεις, που ειρήσθω εν παρόδω για την κατοχική πλευρά είναι έπεα πτερόεντα. Και όταν τέθηκε θέμα ομοσπονδίας, μετέπειτα με τη γνωστή ταμπέλα ΔΔΟ, δηλαδή Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, άνοιξε η «τρύπα» για να χωρέσουν διάφορες διαχωριστικές, ρατσιστικές, ρυθμίσεις.
Τα τελευταία χρόνια, εμφανίσθηκε και η αποκεντρωμένη ομοσπονδία, την οποία σπεύδει να τη συζητήσει το μπλοκ των «ρεαλιστών» της προσαρμοστικότητας. Δεν έχουν, βέβαια, την πολιτική ευθύτητα και το θάρρος να αναφέρουν ότι θα είναι τόσο αποκεντρωμένη, που δεν θα «βλεπόμαστε» με το «σύνοικο στοιχείο», θα είναι συνομοσπονδία. Το ίδιο ισχύει και με τις τελευταίες εκδοχές της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Στην Κύπρο έγινε εισβολή, κατέχονται εδάφη από την Τουρκία. Αυτά δεν είναι ιστορία και μάλιστα μακρινή. Είναι η πραγματικότητα, που βιώνουμε από το 1974 και εντεύθεν. Και να συνεχίζουμε να αυτομαστιγωνόμαστε, να μιλάμε για τα λάθη και τις παραλείψεις μας, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Κι αυτή η πραγματικότητα είναι η κατοχή. Αυτό είναι το πρόβλημα και όχι η κατανομή των εξουσιών. Εάν δεν ανατραπούν τα κατοχικά δεδομένα, μπορεί να συμφωνηθεί οτιδήποτε αφορά τις εσωτερικές πτυχές;
Όλα αυτά τα χρόνια η άμαξα έμπαινε μπροστά από το άλογο, για να κρυφτεί η ουσία, η οποία ήταν η κατοχή. Μόλις το 2015, τέθηκε η διεθνής διάσταση του Κυπριακού σε διαδικασία, σύνοδο του ΟΗΕ, με την κατάθεση ολοκληρωμένης πρότασης για την Ασφάλεια από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος, Νίκο Κοτζιά.
Είναι σαφές πως η κατοχική πλευρά, επιδιώκει συνομοσπονδία, για να μπορεί να ελέγχει ολόκληρη την Κύπρο. Θέλει να νομιμοποιήσει τα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Θέλει να αναγνωριστεί η αποσχιστική οντότητα και να αποτελέσει τον ένα κρατικό πυλώνα της χώρας. Θέλει να αναγνωρισθούν, με τη δική μας συναίνεση, τα αποτελέσματα της εισβολής και εγκλήματα πολέμου, όπως είναι ο εποικισμός, η εθνοκάθαρση.
Στόχος το τέλος της κατοχής στην Κύπρο
Πενήντα χρόνια μετά, εισερχόμαστε στον 51ο, αυτοκριτική και αναστοχασμός χρειάζεται αλλά όχι αυτομαστίγωμα. Το εδραιωμένο αφήγημα είναι πως για να υποστηριχθεί η πολιτική της προσαρμογής πρέπει να ενοχοποιείται το θύμα. Να δικαιολογούνται οι σεναριογράφοι της χαλαρής, ξεχειλωμένης, δήθεν ομοσπονδίας.
Για να ανατραπούν τα κατοχικά δεδομένα (αυτή είναι λύση και όχι η… μερική άρση τους), χρειάζονται να γίνουν πολλά. Να προταχθεί η Ασφάλεια και να εμβολιασθεί με δημοκρατία το περιεχόμενο της λύσης. Αυτό εξυπηρετεί και τους Τουρκοκύπριους. Δεν εξυπηρετεί τους «προστάτες» και τους γνωστούς σεναριογράφους.
Νέα χρονιά. Αν την κοιτάξουμε χωρίς μιζέρια και ηττοπάθεια, τότε θα βλέπουμε το μέλλον από θετική οπτική προσέγγιση.
Καλή χρονιά! Με εθνική και κοινωνική δικαιοσύνη.
