Τό 1965 ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἀποφασίζει τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων, ἀναγνωρίζοντας ἔτσι τούς αἱρετικούς, σχισματικούς καί πλανεμένους παπικούς ὡς ἐκκλησία.
Τότε, ὅλα τά κοινόβια μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τό σύνολο σχεδόν τῶν Κελλιωτῶν πατέρων διέκοψαν τήν μνημόνευση τοῦ πατριάρχη (δηλαδή, διέκοψαν τήν ἐκκλησιαστική καί μυστηριακή κοινωνία μαζί του).
Σέ σχετική ἐπιστολή τῆς Ι.Μ. Σταυρονικήτα (*) μεταξύ ἄλλων ἀναφέρονται καί τά ἑξῆς:
«Ἡ ἄρνηση πρός τόν Πατριάρχη δέν εἶναι ἄρνηση πρός τήν ἀγάπη, οὔτε πρός τήν ἑνότητα. Εἶναι ‘’ὄχι’’ πρός τό ψεῦδος καί ‘’ναί’’ πρός τήν Ἀλήθεια, πού κρύβει μέσα της ἡ Ἐκκλησία.
Ἔτσι εἶδε τήν Ἀλήθεια ἀνέκαθεν ἡ Ὀρθοδοξία, σάν μέγα καί φοβερό Μυστήριο... πού δέν μᾶς ἀνήκει σφετεριστικά (ἡ Ἀλήθεια), ἀλλά τῆς ἀνήκομε· πού δέν ἔχουμε δικαίωμα νά τήν πωλήσωμε, νά κάνωμε φιλοφρονήσεις· μά πού μποροῦμε, πεθαίνοντας ἀπό ἀγάπη γι’ αὐτήν, νά τήν προσφέρουμε σάν τήν μόνη σώζουσα Ἀλήθεια.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού φάνηκαν ‘’σκληροί’’ στήν διατήρηση τοῦ Δόγματος, εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀγάπησαν περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον τόν ἄνθρωπο... Δέν θέλησαν ποτέ νά τόν κορϊδέψουν μέ τίς συναισθηματολογίες ἐφήμερης καί ἀνύπαρκτης ἀγάπης.
Δέν εἶναι, λοιπόν, ἡ πιστότης στό Δόγμα ‘’στενοκεφαλια’’, οὔτε ὁ ἀγῶνας γιά τήν Ὀρθοδοξία ‘’μισαλλοδοξία’’, ἀλλά ὁ μοναδικός τρόπος ἀληθινῆς ἀγάπης».
Ἡ διακοπή τῆς μνημόνευσης ἔγινε κατ’ ἐντολήν τοῦ ἁγίου Παϊσίου, ὁ ὁποῖος τότε ἦταν καί προϊστάμενος τῆς Μονῆς καί πνευματικός ὁδηγός καί γέροντας.(**)
------------------------------------------------------
(*)ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, φ. 98 (1 Μαρτίου 1969), σελ. 4.
(**) ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ, Ἱερομονάχου Χαρίτωνος Ἁγιορείτου, σελ. 272.
(Αναρτήθηκε από τον συνεργάτη μας Φ.Μ )
