.jpg)
Η Ελληνίδα Λεβεντομάνα των παιδιών της ΕΛΔΥΚ, Καλλιόπη Αβραάμ 78 ετών, πέφτει ηρωϊκά μαχόμενη μαζί με άλλους 33 Ελδυκαρίους …
Η άνιση μάχη της ΕΛΔΥΚ
Το 1974 η ΕΛΔΥΚ βρισκόταν σε διάφορες περιοχές πρώτης γραμμής.
Όσοι παρέμειναν συσπειρώθηκαν στο στρατόπεδο της Λακατάμιας, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές ορδές.
Οι τρεις λόχοι που παρέμειναν ήταν υπό τις διαταγές του αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο.
Στις 14 Αυγούστου ξεκίνησε η επίθεση.
Οι επιθέσεις συνεχίζονταν μέχρι το απόγευμα και οι άντρες της ΕΛΔΥΚ αντιστέκονταν, αγνοώντας πως στη Μια Μηλιά, η άμυνα είχε εγκαταλειφθεί.
Την επόμενη ημέρα ο αντισυνταγματάρχης ζήτησε ενισχύσεις.
Έλαβε μόνο τρία τεθωρακισμένα οχήματα Marmon-Herrington, τα οποία θα ήταν εύκολη λεία για τα Μ-48 των Τούρκων.
Αν και αριθμητικά οι Τούρκοι στρατιώτες υπερίσχυαν, η ΕΛΔΥΚ αντιστάθηκε σθεναρά καταφέρνοντας να ανακόψει την πορεία τους.
Η 16η Αυγούστου ξημέρωσε με όλμους και βόμβες. Το στρατόπεδο βάλετο από βόμβες ναπάλμ και ρουκέτες.
Οι άντρες της ΕΛΔΥΚ αποφάσισαν να μετακινηθούν σε ασφαλέστερο μέρος για να προστατευτούν και πήγαν στη Σχολή Γρηγορίου.
Ανάμεσά τους ήταν η Καλλιόπη Αβραάμ.
Η γιαγιά της ΕΛΔΥΚ
Η Καλλιόπη Αβραάμ ήταν 78 ετών και η οικογένεια της συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ ….
Ήταν πρόσφυγας από την πρώτη μέρα της εισβολής και καταγόταν από την Λάρνακα της Λαπήθου. Κατέφυγε στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και θεώρείτο η μάνα του στρατοπέδου …
Όταν της ζητήθηκε να εγκαταλείψει το στρατόπεδο λόγω των συνεχών επιθέσεων από τους βαρβάρους …προσέξτε τι απάντησε: «Που να αφήσω τούτα τα παιδιά; Αυτοί οι λεβέντες δεν φοβούνται να πεθάνουν και θα φοβηθώ εγώ, η παλιόγρια;».
Η Καλλιόπη Αβραάμ, βοήθησε με αυτοθυσία τους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ , που ονόμαζε παιδιά και εγγόνια της με κάθε τρόπο.
Κουβαλούσε νερό και φαγητό ενώ δεν τους εγκατέλειψε ακόμη κι όταν οι στρατιώτες αποφάσισαν να μεταφερθούν στη Σχολή Γρηγορίου.
Ακόμη κι εκεί, τους αγκάλιαζε προσπαθώντας να τους προστατέψει από τα συντρίμμια που προκαλούσαν οι βόμβες γύρω τους.
Στις 16 Αυγούστου Η γιαγιά της ΕΛΔΥΚ, έπεσε μαχόμενη μαζί με 33 στρατιώτες και τάφηκε μαζί τους, στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμιας με στρατιωτικές τιμές και μαζί με τα παιδιά της …
Σε όλους τους υπέρ Ελευθερίας της Ελληνικής Κύπρου δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η Ελληνίδα γυναίκα της Κύπρου, που έγραψε το δικό της έπος στην κυπριακή Ιστορία. Με σθένος αυταπάρνησης, αυτοθυσίας και φιλοπατρίας, με πνεύμα ετοιμότητας και αγωνιστικής προσφοράς, σύνεσης και προνοητικότητας, όπως και άκρας εχεμύθειας, ευστροφίας και αξιοθαύμαστης επιτηδειότητας, κατέθεσε την αρετή και την τόλμη της που θέλει η Ελευθερία, για να ευοδωθεί. Η γυναίκα μάνα, αδελφή, σύζυγος, αρραβωνιαστικιά και μαθήτρια των διαδηλώσεων, των συνθημάτων και των φυλλαδίων, της στοργικής προφύλαξης καταζητούμενων και ανταρτών στο κρησφύγετο του σπιτιού της, η γυναίκα-σύνδεσμος των δύσκολων και επικίνδυνων αποστολών, τη γυναίκα των ομάδων κρούσεως για τη μεταφορά όπλων και καταζητούμενων, καθώς και η γυναίκα κρατούμενη, κατάδικη και βοηθός στο εκτελεστικό.
Ιδού πώς ο Διγενής στα Απομνημονεύματά του με γλαφυρή αλλά και ως εκ των συσσωρευμένων εμπειριών του με τεκμηριωμένη γραφίδα ανατομικής διάγνωσης περιγράφει την αγωνίστρια Ελληνίδα της Κύπρου, απονέμοντάς της τον δίκαιο έπαινο: «Αι νεάνιδες της Κύπρου όχι μόνον δεν υστέρησαν εις τόλμην και αυτοθυσίαν, αλλά και εφάνησαν πραγματικαί Σπαρτιάτιδες, Σουλιώτισσες κα Μεσολογγίτισσες». Και συνεχίζει αλλού: «Εις πολύ εμπιστευτικάς αποστολάς εχρησιμοποίουν το γυναικείον φύλον. Αι γυναίκες απεδείχθησαν πολύ έμπιστοι και παραδόξως ολιγότερον φλύαροι ή οι άνδρες εις την εκπλήρωσιν της αποστολής των, καθώς επίσης περισσότερον καρτερικαί εις τα βασανιστήρια των Άγγλων. Ουδεμία γυνή εξ εκείνων τας οποίας επέλεξα και εχρησιμοποίησα εις εμπιστευτικάς αποστολάς επρόδωσεν ή εφλυάρησεν ή απεκάλυψεν τι κατόπιν βασάνων υπό της ιεράς εξετάσεως». Και ως κατακλείδα προσθέτει: «Η Ελληνίς Κυπρία εφάνη αξία των ωραιοτέρων Ελληνικών παραδόσεων.»
Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.
